29/03/2024

Snowden ή Υπάρχουν δημοσιογράφοι που μπορείς να τους εμπιστευθείς;

Snowden ή Υπάρχουν δημοσιογράφοι

Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις ότι αντέχεις ακόμη!
Μόλις έπεσε και ο τελευταίος τίτλος από το Snowden του Oliver Stone και αισθάνομαι όπως τότε, που ήμουν 15 ετών και είχα δει την ταινία «Αποστολή στη Νικαράγουα» (Under Fire).

Τέλειωσε η ταινία και ήθελα να γίνω φωτορεπόρτερ, να αλλάξω τον κόσμο με ένα κλικ της μηχανής μου. 
Ο σκοτεινός θάλαμος στο υπόγειο του σπιτιού μύριζε υγρασία και εκείνη τη χαρακτηριστική μυρωδιά που έχουν τα υγρά της εκτύπωσης.
Προσπάθησα να γίνω φωτορεπόρτερ αλλά δεν τα κατάφερα. Έγινα δημοσιογράφος. Ο κόσμος δεν άλλαζε από τους συναδέλφους μου, ούτε από εμένα.
Εγώ άλλαζα με τα χρόνια. Άλλαζε και ο κόσμος – όχι όπως το είχαμε φανταστεί. Σήμερα ο κόσμος καταρρέει. Και ο κόσμος, και ο κόσμος μου.

Οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα είναι «αλήτες, ρουφιάνοι» όπως λέει ο κόσμος.
Όχι όλοι, αλλά είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν πουληθεί, είναι τόσοι αυτοί που δεν έκαναν τη δουλειά τους αλλά έστηναν τις δουλειές τους που ντρέπεσαι να πεις αυτό που κάποτε καυχιόσουν. 

Ντρέπομαι; Ναι ντρέπομαι για πολλά άτομα που είναι στον ίδιο χώρο με εμένα και υποτίθεται κάνουμε την ίδια δουλειά. Ναι, έχω κυκλοφορήσει ανάμεσά τους. Είμαστε όλοι δημοσιογράφοι άλλα όχι ίδιοι.
Αυτή τη συγκίνηση του δεκαπεντάχρονου που ήθελε – νόμιζε ότι μπορούσε – να αλλάξει τον κόσμο με ένα κλικ αισθάνομαι τώρα που τελείωσε η ταινία.
Όταν μάλιστα η είδηση που «παίζει» εδώ και μια δυο μέρες είναι «Θα κάνει δώρο τον Snowden στον Τραμπ ο Πούτιν;» αποκτά και μια άλλου είδους επικαιρότητα η ταινία.


Ξέρεις, εκείνο που με συγκλόνισε ήταν η σχέση εμπιστοσύνης του ήρωα με τους ρεπόρτερ και την camerawoman.


Υπάρχουν άραγε στην Ελλάδα της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας και της  συναλλαγής ρεπόρτερ που κάποιος θα τους εμπιστευόταν τη ζωή του;
Αυτό σκεφτόμουν όσο η ταινία χτιζόταν αριστοτεχνικά.

 

Και ξέρεις κάτι, αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν μερικά ονόματα φίλων μου αλλά και κάποιων που δεν είμαστε φίλοι, πολύ σπουδαίων ρεπόρτερ, που με τη δουλειά τους έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από τα σκουπίδια που πνίγουν το επάγγελμα μας. Περισσότεροι από τα δάχτυλα του ενός χεριού. Μάλιστα αύριο, κάποιους από αυτούς, θα τους πάρω τηλέφωνο να τους πω τις σκέψεις μου.
Έβαλα και τον εαυτό μου στη λίστα.

Ναι ρε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.


Δεν ξέρω ακριβώς τι γράφω: μια παρουσίαση για την ταινία που μου άρεσε πολύ (επίτηδες δεν βάζω τη λέξη «κριτική», αυτή είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά που θα ήθελα να ξέρω να την κάνω, αλλά την αφήνω για τους ειδικούς, του είδους, συναδέλφους μου), ένα «κατηγορώ» για τα λαμόγια που ευδοκίμησαν στον χώρο (ίσως και με δική μας ευθύνη;), μια νοσταλγική ασυνάρτητη λογοδιάρροια ενός μεσήλικα – πλέον – που του αρέσει να εκπλήσσεται ακόμη και από τον εαυτό του, δεν έχει τελικά σημασία.

Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πώς γράφω τίμια, αυτό που σκέφτομαι.
Ξέρω ότι και τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον αλλάξω, πολύ.  Ελπίζω μόνο ότι τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία τον προφύλαξα από τη μετάλλαξη. Μάλλον τα κατάφερα.
Κι ελπίζω – γιατί πάντα υπάρχει και το «ψώνιο» σε αυτή την δουλειά – ότι μπορεί και κάποιος άλλος να με βάλει σε μια νοερή λίστα, σαν αυτή που σκέφτηκα, τίμιων δημοσιογράφων.
Μπορώ να αισθάνομαι, θέλω να αισθάνομαι ακόμη ότι υπάρχει ελπίδα, κι ας μη τη βλέπω.
Γιάννης Καφάτος


mm
About Γιάννης Καφάτος 2242 Articles
Γιάννης Καφάτος, Μπαμπάς, δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, tattoer, T-shirt maker, dj, και ποιος ξέρει τι άλλο (ακόμη). Σπούδασε πολιτικές επιστήμες πήρε όμως πτυχίο από το ΡΟΔΟΝ και άλλα συναυλιακά "ιδρύματα". Ταξιδεύει λιγότερο από όσο θα ήθελε.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*