Ο Aaron Neville, είναι ένας καλλιτέχνης που έχει υπογράψει με τους Neville Brothers όσο και μόνος του απίστευτες επιτυχίες. Η παρουσία του στην Ελλάδα μαζί με τα αδέρφια του για μια συναυλία έκπληξη, που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της, μου έδωσε την ευκαιρία να τους γνωρίσω από κοντά και να μιλήσω επί μακρόν με τον Aaron Neville. Στη συνέχεια τους πέτυχα σε ορισμένες ιδιαίτερες εμφανίσεις τους στο εξωτερικό.

Σήμερα λοιπόν σκέφτηκα να σας μεταφέρω μερικές από τις κουβέντες του Aaron Neville που μου έχουν μείνει αξέχαστες.

«Ξεκινήσαμε επαγγελματικά ως Neville Brothers το 1977 από τη Λουϊζιάνα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Δεν ξέρω που μπορεί να μας βγάλει αυτό το ταξίδι» μου είχε πει μιλώντας για την κοινή πορεία με τα αδέρφια του.

Ο Art που γεννήθηκε το 1937, ο  Charles που είναι γεννημένος το 1938,  ο Aaron που γεννήθηκε το  1941 και ο Cyril  ο νεότερος που γεννήθηκε το 1948 ήταν μια ομάδα – θαύμα. Όλοι τους επηρεασμένοι από τον ήχο της πατρίδας τους της Νέας Ορλεάνης ήθελαν να κάνουν αισθητή τη παρουσία τους δίνοντας ένα ιδιαίτερο στίγμα.

«Όταν ήμουν παιδί το doo-wop ήταν κάτι σαν φάρμακο για μένα,» μου είχε πει σε εκείνη τη κουβέντα μας ο Aaron Neville.

Το 2013 λοιπόν όταν παρουσίασε το άλμπουμ My True Story που ήταν το ντεμπούτο άλμπουμ του, στην πενηντάχρονη και πλέον καριέρα του, στην εταιρία Blue Note ο Aaron προφανώς και έκανε ένα παιδικό του όνειρο πραγματικότητα. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ήταν γεμάτο κομμάτια που άκουγε όταν ήταν παιδί. Την παραγωγή του δίσκου αυτού έκανε ο Keith Richards και ο πρόεδρος της Blue Note Don Was.

«Ο Aaron Neville είναι ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του κόσμο και είναι θρυλικό να τον ακούς να τραγουδάει,» τονίζει ο Was. 

«Ήταν ένα όνειρο για μένα να παρακολουθώ αυτή τη συνύπαρξη. Η μπάντα την είχε καταβρεί και ο Aaron τραγουδούσε σαν άγγελος!» είχε πει τότε ο Richards.

Επέλεξα αυτό το δίσκο απλά και μόνο για να σας μεταφέρω την εικόνα των τριών συνεργατών οι οποίοι μέσα από τα λόγια τους απλά περιγράφουν το κλίμα που επικρατεί όταν δουλεύουν μαζί και χαρακτηρίζει ανάλογες συνεργασίες.

Δεν είναι κάτι που συμβαίνει πλέον συχνά. Οι περισσότεροι δρουν ατομικά και πάντα σε συνεργασία με κομπιούτερ. Έχουν βάλει το συναίσθημα και την ανθρώπινη επικοινωνία στο περιθώριο.

Λίγοι καλλιτέχνες σήμερα όπως οι καταπληκτικοί The Revivalists, το επταμελές συγκρότημα από την Νέα Ορλεάνη που εντυπωσιάζει τους τελευταίους επιμένουν όπως παλιά να αναμιγνύουν ήχους είτε ροκ είτε ποπ είτε φανκ είτε τζαζ συνυπάρχοντας σε ένα στούντιο. Η μπάντα που έχει βγάλει μια τεράστια επιτυχία το κομμάτι Wish I Knew You που ακούγεται σε όλο τον κόσμο ηχογραφεί στο φημισμένο παγκοσμίως Studio In The Country που βρίσκεται στη γειτονιά τους στη Λουιζιάνα. Στο συγκεκριμένο στούντιο έχουν δουλέψει αρκετοί μουσικοί κολοσσοί όπως είναι οι ανεπανάληπτοι Kansas, ο μεγάλος Stevie Wonder, ο ψαγμένος Dr. John, o σταρ Willie Nelson οι ξεχωριστοί Neville Brothers και άλλοι.

Αναζητώντας μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα του Aaron Neville θυμάμαι ότι τον ρώτησα ποιο άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ως πιο σημαντικό στην καριέρα του.

«Αναμφισβήτητα το Yellow Moon που βγήκε το 1989. Ο Lou Reed το είχε χαρακτηρίσει ως ένα από τα πιο αγαπημένα του και αυτό μας είχε γεμίσει περηφάνεια…»

Ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ στην καριέρα τους, που θεωρητικά τερματίστηκε το 2015 με ένα αποχαιρετιστήριο κονσέρτο, ήταν επίσης το Fiyo on the Bayou. Αυτό ήταν το δεύτερο βήμα τους που κυκλοφόρησε το 1981 και χαρακτηρίστηκε από τη συμμετοχή της πιτσιρίκας τότε Whitney Houston αλλά και της μητέρας της Cissy Houston.

Κορυφαίο όμως και μακράν ανεπανάληπτο κομμάτι στην προσωπική πορεία του 76χρονου σταρ είναι το Tell It Like It Is.  Ένα κομμάτι ύμνος που γράφτηκε από τον George Davis και τον Lee Diamond και ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1966 από τον Aaron Neville. Το 2010 το συγκεκριμένο κομμάτι μπήκε στα 500 καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών σύμφωνα με το περιοδικό Rolling Stone.

Σήμερα  ο Aaron παραμένει κραταιός και ασχολείται ενεργά με τη μουσική. Κάνει συναυλίες και συγκεκριμένες εμφανίσεις βγάζει δίσκους όπως το Apache του 2016 και δεν σταματά να αναζητεί νέους ήχους όπως τονίζει ενώ βοηθά και τον γιό του Ivan στις μουσικές του διαδρομές.

«Οι ρίζες μου είναι από την Αμερική την Αφρική και τον Καύκασο. Δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι ανήσυχο πνεύμα» μου είχε πει τότε στα παρασκήνια του θεάτρου όπου εμφανίστηκαν. Θυμάμαι ότι είχα παρακολουθήσει τη συναυλία τους στη Νίκαια στις αρχές της δεκαετίας του 90 παρέα με τον αγαπημένο μου Γιάννη Αντωνίου γνωστό και ως Yan Anton στους κύκλους της μόδας του θεάματος και της εγχώριας ραδιοτηλεοπτικής κουλτούρας. Από εκεί ψηλά που είναι είμαι βέβαιος ότι παρακολουθεί χαμογελώντας όλα αυτά που σας θυμίζω εδώ σήμερα.

Βασίλης Λούκας