Αναμνήσεις από τα 80’s – Yan Anton

Tον Γιάννη τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Στο ατελιέ του στο Κολωνάκι έκανε παρέλαση όλη η ψαγμένη Αθήνα.

Ο Γιάννης με εντυπωσίασε γιατί δεν είχε καμία απολύτως σχέση με διάφορους δήθεν που βασίλευαν εκείνη τη περίοδο εντός και εκτός πλατείας δεν είχε την παραμικρή σχέση με τους ποικίλους επιδειξίες και τα λογής λογής νούμερα των 80’s.
Ανήσυχο πνεύμα δημιουργικός τύπος είχε αφήσει πίσω του την καριέρα του μοντέλου και είχε βάλει μπροστά μια άλλη καριέρα. Η φάμπρικα με την προσιτή για όλα τα πορτοφόλια υψηλή ραπτική ήταν ένα από τα παιδιά του.

Τα άλλα είχαν άμεση σχέση με τον σχεδιασμό ενδυμάτων για το θέατρο με τον σχεδιασμό παραστάσεων και με την διαρκή αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης, Σε διαρκές φλέρτ με αλλιώτικες εικαστικές δημιουργίες.
Σε μόνιμη σχέση λατρείας για την ΑΕΚ κι ας του έκανα πλάκα για τα πρωταθλήματα που δεν έπαιρνε. Με λατρεία για τις ωραίες γυναίκες. Με φανερό θαυμασμό για το καλό ποδόσφαιρο. Με ατέλειωτη διάθεση για ξενύχτια και πλάκες στα κλαμπ της παραλίας.

Στο γραφείο του στο Κολωνάκι που το κοσμούσε ένα μοναδικό βραβείο από το Παρίσι που δεν έχει πάρει κανένας άλλος έλληνας σχεδιαστής, το τονίζω αυτό, άκουσα μαγικές ατάκες.

Κουβέντες και συζητήσεις απίστευτες. Με τον ίδιο με την κολλητή του την Μαλβίνα Κάραλη με την αγαπημένη μου Νάνα που κάθε βδομάδα χτύπαγε κάρτα εκεί για να δει όλες τις δημιουργίες του αλλά και με πολύ κόσμο της μουσικής που περνούσε από εκεί για καλλιτεχνική και ενδυματολογική ενημέρωση.

Στην ανηφόρα στο Κολωνάκι γράφτηκαν πολλές μικρές και μεγάλες ωραίες ιστορίες. Πρωταγωνιστής τους πάντα ο Γιάννης. Ανοιχτόμυαλος συνεργαζόταν με πολύ και καλό κόσμο.

Ένας από αυτούς που μου έρχονται στο μυαλό είναι ο Κώστας Σάκκαρις που έφερε επανάσταση στη χορευτική μουσική στη διάρκεια της δεκαετίας του 80 με τις αποκλειστικές εισαγωγές του και με τις προχωρημένες κυκλοφορίες του.

«H τέχνη του ζήν είναι και ψάξιμο στα τυφλά» μου έγραψε σαν αφιέρωση σε ένα ανεκτίμητο έργο που μου έφτιαξε κάποια στιγμή. Ο αγαπημένος μου φίλος ο Γιάννης Αντωνίου , που έγινε ευρύτερα γνωστός ως Yan Anton, ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει ψάξιμο.

Μέσα και μετά από διαρκή αναζήτηση υπόγραψε απίστευτες δουλειές. Σε θέατρα στο Μεταξουργείο. Σε καλλιτεχνικές παραγωγές. Σε εξώφυλλα δίσκων. Στις ιδιαίτερες ραδιοφωνικές εκπομπές που έκανε στον Seven X, τον σταθμό που έφτιαξα από το μηδέν το 1989, έχοντας τον δίπλα μου, ως μόνιμο σύμβουλο και φύλακα άγγελο μου στις κινήσεις που σχεδίαζα.

Ο Γιάννης, κουμπάρος και αγαπημένος φίλος μου, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του και ευτυχώς στη ζωή του είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο το χαμόγελο.

Δεν πρόλαβε να υλοποιήσει όλα όσα σχεδίαζε. Και ήταν πολλά. Εκεί ψηλά στον παράδεισο, όπου έχει πάει εδώ και αρκετά χρόνια , είμαι σίγουρος ότι θα κάνει κολλητή παρέα με πολλά παιδιά εκείνης της άχαστης ομάδα των eighties. Τη Μαλβίνα, τη Νάνα, το Δημητράκη τον Μπάδρα, τον Γιώργο τον Κουλουμπρή, και με άλλους στενούς φίλους και συνεργάτες που έφυγαν πολύ νωρίς χωρίς να προλάβουν να γεράσουν.

Βασίλης Λούκας