28/03/2024

Αργυρώ Χιώτη: ‘Παράδεισος είναι όταν καταφέρνω να παρακολουθήσω την παράσταση σαν θεατής’


Η συνάντησή μας είχε προγραμματιστεί μεσημεράκι σε ένα καφέ, ένα τετράγωνο πίσω από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Μία ώρα πριν ήρθε μήνυμα στο κινητό μου: «Γιώτα μου, συγγνώμη, να το κάνουμε 15 λεπτά αργότερα;» Το κοιτώ σαν να έχει σκάσει από τον Άρη! «Δεν συμβαίνουν αυτά», σκέφτομαι και κάνω πιο γρήγορα ώστε να μην αργήσω εγώ!

Για την Αργυρώ Χιώτη όμως η ακρίβεια και η ευγένεια είναι προαπαιτούμενα. Το καταλαβαίνεις κάθε φορά που τη συναντάς, το εκμαιεύεις σε κάθε της κουβέντα, παρέα με την αισιοδοξία και μια αίσθηση δικαίου και εμπιστοσύνης στην καλοσύνη. «Ελπίζω πάντα στο καλό, με ό,τι αυτό σημαίνει, παρόλο που μπορεί να είναι ουτοπικό», θα μου πει λίγα λεπτά αργότερα.

Και αυτή η στάση ζωής φαίνεται, αν το σκεφτεί κανείς, και στις δουλειές της ομάδας. «Εξάλλου στους Vasistas υπάρχει εξ ολοκλήρου ο καθένας και συνυπάρχει. Οπότε όσο πιο γοητευτική και ισχυρή είναι η παρουσία του καθενός τόσο πιο πολύ φαίνεται».

Ενθουσιασμένη έπειτα από μια παράσταση-εμπειρία, ένα road trip με οδηγό τον Δάντη, όπου οι Vasistas έκαναν για μια ακόμα φορά το θαύμα τους. Στροβιλισμένη από τη δίνη των εικόνων, θέλησα να αποκρυπτογραφήσω μαζί της όσο περισσότερα γινόταν από τα 90 μαγευτικά λεπτά της «Θείας Κωμωδίας» που σκηνοθέτησε.

Έτσι, με αφορμή αυτό το κάλεσμα στην εμπειρία της ποίησης που μας χάρισε η ομάδα στη Στέγη, η συζήτησή μας ένα από τα τελευταία ηλιόλουστα μεσημέρια του Απρίλη θα οδηγηθεί και σε άλλα μονοπάτια της ζωής της.

Πώς από τον ανεξάντλητο όγκο της τριλογίας της «Θείας Κωμωδίας» φτάσατε σε αυτό το συμπυκνωμένο κείμενο που παρακολουθήσαμε και ποια ανάγκη σας οδήγησε στις κειμενικές προσθήκες («Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ» του Έντγκαρ Λι Μάστερς, αποσπάσματα από τα «Κάντο XIV & XV», ποιήματα του Έζρα Πάουντ);

Το πρώτο πράγμα που κάναμε δουλεύοντας πάνω στη δραματουργία ως ομάδα‒ κάποιοι πιο στενά, εγώ με τον Ευθύμη Θέου και φυσικά το δραματουργό μας, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, και τη σύμβουλό μας στη δραματουργία, την Άρτεμη Χρυσοστομίδου‒ ήταν να χαράξουμε τον πυρήνα μας. Ήξερα από την αρχή, σε συνέχεια της προηγούμενης δουλειάς μας, που ήταν οι «Απολογίες 4&5», ότι μας ενδιαφέρει η βιογραφία, δηλαδή η καθαρά υπαρξιακή πορεία του ανθρώπου. Αυτό ήταν δεδομένο για μένα από τη στιγμή που αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το εν λόγω κείμενο. Ξέραμε βέβαια ότι, επειδή είναι ανεξάντλητος ο όγκος του, ενώ μας κέντριζε το ενδιαφέρον να κρατήσουμε λόγο καθαρά δαντικό, είχαμε μια ελευθερία ως προς την ερμηνεία του. Επειδή είναι ανεξάντλητο, μπορείς να σταθείς όπου θέλεις.

Όλη η συνέντευξη στο Texnes-plus


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*