Η αναμέτρηση δυο αντιπάλων μέχρι να καταλήξουν μεταξύ τους ποιο ρόλο θα παίξει καθ’ ένας στην κοινή ή καλύτερα, παράλληλη ζωή τους έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αν την παρακολουθείς απ’ έξω.
Το βλέπεις σε ζευγάρια, που τη στιγμή της γαμήλιας τελετής, όταν ακούγεται το φαιδρό-άντε, αμφιλεγόμενο- σημείο της επιστολής του Απ. Παύλου προς τους κατοίκους της Εφέσου: ‘Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα’. Εκείνη του παίρνει τον αέρα, τάχα μου δήθεν μου, πατώντας τον στον κάλο. Και πλέον όλο το εκκλησίασμα έχει να λέει για το κατόρθωμα.
Το συναντάς τον πρώτο καιρό σε κάθε καινούργια δουλειά, όταν το αφεντικό προσπαθεί εμμέσως πλην σαφώς να σου περιγράψει τα όρια της κάμποσης εξουσίας του και των επίσης αρκετών υποχρεώσεών σου.
Το είδα ανάμεσα στους δυο γιούς μου που μεγαλώνοντας αναγκαστικά έπρεπε να μοιράσουν ρόλους μεταξύ τους. «Εκείνος είναι όμορφος κι εγώ έξυπνος’ είπε για το μικρό γιό μου κάποια στιγμή ο μεγάλος κι έκτοτε τρώει το ξύλο της κάθε χρονιάς του εις ανάμνησιν…
Το έχω ζήσει με τα ομόφυλα σκυλιά τις πρώτες μέρες εγκατάστασής τους στο σπίτι, αφού το ένα πρέπει να αποφασίζει και το άλλο να ακολουθεί πειθήνια, αλλιώς ο σκυλοκαβγάς καλά κρατεί. Και καλά, αυτά έχουν και γονιδιακές αναμνήσεις από τη ζωή στην αγέλη προπαππούδων τους, που ο αρχηγός ήταν κι απαραίτητος.
Το ζω ξανά με ένα γάτο, που η οικογένεια που τον ‘αγόρασε’ τον βαρέθηκε και μας τον έφερε. Αγριεμένη μοιάζει η φάτσα του, λόγω ράτσας. Είναι φουντωτός πράγμα που τον κάνει να μοιάζει τεράστιος. Γκριζόασπρος, ενός έτους και στειρωμένος. Ήρθε, για να μείνει και βρέθηκε αντιμέτωπος με μια Τιτίκα πολύ έγκυο, ετοιμόγεννη, πέντε χρόνων, που χαιρόταν τη μοναδικότητα της εδώ μέσα.
Πέρασαν ώρες σε απόσταση ενός μέτρου ο ένας από τον άλλο δείχνοντας τα δόντια τους, γρυλίζοντας στέλνοντας ο ένας στον άλλον ένα σωρό υποχθόνιες καταστροφικές σκέψεις. Τον πλησίαζε εκείνη καθημερινά, μειώνοντας τη μεταξύ τους απόσταση, της αγρίευε τότε αυτός ο έρμος ο φοβισμένος.
Μπορείτε να προβλέψετε τον αρχηγό στην εν λόγω αναμέτρηση;
Ε, καλά τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση ένας ευνούχος να επιβληθεί σε μια γυναίκα, αυτά δε γίνονται ούτε στα παραμύθια της Χαλιμάς! Κι έτσι έγινε.
Λίγο καιρό μετά η Τιτίκα πέρναγε δίπλα του τού έστελνε ένα ‘Αει στο διάολο βλαμμένο’ και τον προσπέρναγε σαν κυρία. Το συνήθισε κι εκείνος και δεν της έδινε πια καμιά σημασία.
Έτσι είναι, θα ορισθεί το ‘ποιος έχει το πάνω χέρι’ για να γαληνέψουν τα πράγματα στο σπίτι, αλλιώς δε μένει γυαλικό στη θέση του από τα τρεχαλητά και τα κυνηγητά τους. Για να ησυχάσουν και τα αυτάκια όλων των υπολοίπων συνοικούντων που έχουν βαρεθεί ν’ ακούνε κιχχχχχ… και αγριεμένα νιαουρίσματα.
Παίρνει λίγο χρόνο πάντως αυτή η αναμέτρηση. Κι αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα καθ’ ενός απ’ αυτούς που εμπλέκονται στη διαμάχη.
Αλλά περνάει κι αυτό…
Σύσση Καπλάνη
Leave a Reply