Στέφανος Δανιηλίδης, Danik. Τον μάθαμε από τα viral video που έκανε με τον Άδωνη, τον Χίο και άλλα πρόσωπα της πολιτικής, δημοσιογραφικής και όχι μόνο επικαιρότητας.
Μετά τα πολλά γέλια, από την πλέον σατιρική εκδοχή των παραπάνω προσώπων και αφού τα ξαναείδα, ένιωσα πώς ήθελα να γνωρίσω λίγο παραπάνω τον τύπο που αφιέρωσε ώρες και φαιά ουσία για να κάνει κάτι τόσο συναρπαστικό κι έτσι κατάφερα να γνωρίσω, λίγο, τον Στέφανο Δανιηλίδη και να «μας» τον ξανασυστήσω.
Μουσικός, παραγωγός, πιανίστας, ένας τύπος ευγενικός που ανακαλύπτει τη μουσική παντού – ακόμη και μέσα στις κραυγές!
Ο άνθρωπος πίσω από τα πιο έξυπνα viral βίντεο που κυκλοφόρησαν.
Κι αν εγώ είδα το “πολιτική σάτιρα” βλέποντάς τα, ο καλλιτέχνης έχει τη δική του εξήγηση.
Πότε κατάλαβες ότι έγινες viral, Πώς το έμαθες, πώς σε επηρέασε;
Fun story: Ανέβασα το πρώτο βίντεο στις 3 Ιουλίου, που είχε κρασάρει το Facebook και το Instagram, οπότε δεν εμφανίστηκε σε κανέναν. Όταν κατάλαβα ότι έχουν κολλήσει οι πλατφόρμες, τα κατέβασα. Την επόμενη μέρα έπαιζα σε συναυλία στου Ζωγράφου με το Μανώλη Φάμελλο. Το ανέβασα λίγο πριν φύγω να πάω στο soundcheck. Μέχρι να φτάσω στο soundcheck με χαιρετούσαν όλοι οι συνάδελφοι και μου έλεγαν ότι έχω 100.000 προβολές στο Facebook. Βγάζω το κινητό και ανακαλύπτω ότι έχω ήδη 160.00 προβολές και χιλιάδες κοινοποιήσεις, μέσα σε 2-3 ώρες περίπου. Δεν το περίμενα, να σου πω την αλήθεια, το βίντεο το έκανα για πλάκα για να γελάσουν οι φίλοι μου κι εγώ. Ένιωσα μεγάλη χαρά, είναι ωραίο να νιώθεις ότι αυτό που κάνεις έχει αρέσει στον κόσμο, πόσο μάλλον αν γίνεις “γνωστός” από κάτι που έκανες μόνος σου, χωρίς digital media managers, πληρωμένα posts/views κλπ.
Η μουσική, τελικά, είναι παντού; Ακόμη και μέσα σε πολιτικές κραυγές;
Αν κάτι μάθαμε από αυτό είναι ότι η μουσική είναι παντού. Οι μουσικοί το ξέρουν ήδη δηλαδή, δεν ανακαλύφθηκε ο τροχός, απλά, μεσα απο το χιούμορ, νιώθω ότι το επικοινώνησα αυτό σαν πληροφορία στο ελληνικό κοινό. Δεν στέκομαι στο “πολιτικές κραυγές”, έχει να κάνει με το “κραυγές” περισσότερο παρά με το “πολιτικές”. Θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο το περιεχόμενο (όπως έγινε αργότερα με άλλα βιντεάκια μου) και να ήταν εξίσου αστείο. Ίσως όχι τόσο δημοφιλές, αλλά εξίσου αστείο και ενδιαφέρον.
Πώς αποφάσισες να κάνεις τον πιανίστα του Άδωνη, του Χίου, του Λεβέντη κλπ;
Η εναρμόνιση του λόγου δεν είναι κάτι καινούργιο. Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με το concept στην εφηβεία μου, όταν άκουσα μια progressive metal μπάντα από που λέγεται “Spastik Ink”, που έχουν ένα κομμάτι που λέγεται “A wild hare”, στο οποίο αν βάλεις πάνω από τη μουσική αποσπάσματα από την ταινία “Μπαμπι το ελαφάκι”, ανακαλύπτεις ότι η μουσική τελικά είναι γραμμένη πάνω στα κείμενα και τα δρώμενα της ταινίας!
Είμαι σίγουρος ότι έχει γίνει και πριν από αυτό. Υπάρχουν επίσης αντίστοιχοι youtubers του εξωτερικού που κάνουν το ίδιο πράγμα. Ήθελα να δω αφενός αν μπορώ να το κάνω κι εγώ, αφετέρου πόσο αστείο θα ήταν με τις δικές μας, ντόπιες, ελληνικές προσωπικότητες. Τελικά και μπορώ και είναι πολύ αστειο!
Πλάκα, ή πολιτικό σχόλιο;
Αυστηρά πλάκα. Το κριτήριο με το οποίο διαλέγω τα αποσπάσματα έχει να κάνει αποκλειστικά με τον τρόπο ομιλίας και τη μουσικότητα των διακυμάνσεων της φωνής. Το περιεχόμενο του λόγου είναι δευτερεύον. Τυχαίνει απλά στην Ελλάδα να έχουμε πολύ ένθερμους δημοσιογράφους και πολιτικούς. Αντίστοιχα και αθλητικογράφους. Αν το καλοσκεφτείς, πρέπει να είσαι πολυ συναισθηματικά φορτισμένος για να φωνάξεις, άρα είναι φυσιολογικό να βρίσκουμε “τραγουδιστό λόγο” γύρω από θέματα που πολώνουν και οπαδοποιούν.
Πώς δούλεψες το κάθε κλίπ; Πόσο χρόνο σου πήρε να συνθέσεις τις μουσικές σου “απαντήσεις” στις κραυγές και τα σχόλια;
Αν υποθέσουμε ότι έχουμε ήδη βρει το βίντεο που θέλουμε να εναρμονίσουμε, η δουλειά αυτή χωρίζεται σε 2 μέρη και γίνεται σε δύο μέρες. Το ένα είναι να αποστηθίσεις τη μελωδία (τη φωνή) και να βρεις πως θα την εναρμονίσεις με τρόπο τέτοιο ώστε να του δώσεις μουσική υπόσταση. Αυτό κάποιες φορές περιλαμβάνει και ένα ελαφρύ editing στο βίντεο. Όλο αυτό παίρνει 3-4 ώρες. Μετά έρχεται η μελέτη! Παίζω πολλές (πάρα πολλές) φορές το κομμάτι μέχρι να μπορώ να το παίξω σερί 4-5 φορές χωρίς λάθη (άλλες 3-4 ωρίτσες). Την επόμενη μέρα το πρωί κάνω μία επανάληψη για 1 ώρα και μετά στήνω κάμερα, το παίζω καμιά 20αριά φορές, διαλέγω το καλύτερο take και το μοντάρω. Συνολικά, ανάλογα τη διάρκεια του βίντεο και τη δυσκολία της εναρμόνισης, μου παίρνει απο 12 εως 16 ώρες, αλλά στην ουσία είναι δυο ολόκληρες μέρες ενασχόλησης. Κι όλα αυτά για 30-40 δευτερόλεπτα βίντεο! Είναι μία ενδιαφέρουσα διαδικασία, για μουσικούς αλλά και μη, ίσως στο μέλλον κάνω ένα “making of” βίντεο.
Θα μείνεις εκεί ή προτίθεσαι να ανοίξεις τη γκάμα των μουσικών σου “σχολίων” και σε άλλες “ειδικότητες”;
Ευτυχώς για εμένα, στη χώρα που ζούμε (αλλά και γενικότερα, στην εποχή του Internet) έχουμε πολύ υλικό για να βγάζουμε βιντεάκια για μια ζωή! Από πολιτικούς, αστρολόγους, αθλητικογράφους, trash TV, ευτράπελα σε ζωντανή τηλεόραση, ιντερνετικά memes, η λίστα δεν έχει τελειωμό. Σίγουρα θα συνεχίσω με τα βιντεάκια γιατί περνάω πολύ καλά, και μου αρέσει να μοιράζομαι το πάθος μου για τη μουσική και να χαρίζω γέλιο. Δυστυχώς η έλλειψη χρόνου και τα άπειρα projects με τα οποία έχω καταπιαστεί δε μου επιτρέπουν να έχω ενα σταθερό, συνεπή κύκλο δημοσιεύσεων, αλλά όποτε έχω λίγο χρόνο, σίγουρα ένα από τα πράγματα που κάνω είναι να ετοιμάσω κάποιο βίντεο. Δεν θέλω να το δω σαν υποχρέωση, γιατί αν πιεστώ να βγάλω κάτι επειδή απλα “πρέπει”, γιατί απειλείται η ποιίτητα του περιεχομένου έτσι. Προτιμώ να βγάλω κάτι επειδή το γούσταρα και το έφτιαξα με το πάσο μου να είναι ωραία και αστείο παρα “επειδή ειναι Δευτέρα και πρέπει να βγάλω βιντεο”.
Αν σου ζητήσει κάποιος να κάνεις ζωντανά αυτό που κάνεις στο βίντεο θα το έκανες;
Μου το έχουν ζητήσει ήδη αρκετοί, αλλά η απάντησή μου είναι ότι δυστυχώς είναι πρακτικά αδύνατον για πολλούς και διάφορους τεχνικούς λόγους. Συν τοις άλλοις, αν χρειάζεται δύο μέρες δουλειά για 20” βίντεο, σκέψου πόσο δύσκολο θα ήταν να ετοιμάσει κανείς κάτι που ο ακροατής θα μπορέσει να απολαύσει για αρκετή ώρα ώστε να δικαιολογήσει το ότι βγήκε από το σπίτι του για να παρακολουθήσει μια παράσταση.
Η μουσική είναι παντού – αυτό μας έδειξες με τα βίντεό σου. Σε εσένα, η μουσική τι προκαλεί;
Ακούω τη μουσική με τρία διαφορετικά αυτιά, λόγω των ιδιοτήτων μου. Είμαι μουσικός, παραγωγός (μπορείς να πεις και ηχολήπτης), αλλά πρωτίστως ακροατής. Ανάλογα με το είδος της μουσικής που ακούω, εστιάζω σε διαφορετικά πράγματα. Λόγω του καλού μου αυτιού, πολλοί συνάδελφοι με ρωτάνε πως μπορώ και απολαμβάνω τη μουσική χωρίς να ακούω νότες και αξίες. Δεν τους καταλαβαίνω. Πάντα είχα τη δυνατότητα να “κλείσω” τη λειτουργία του εγκεφάλου μου που ακούει και αναλύει μουσικά και ηχητικά τι συμβαίνει, ποτέ δεν είχα πρόβλημα στο να με συνεπάρει ενα κομμάτι η ένα τραγούδι. Μικρός είχα την τάση να ακούω πολύπλοκα και σύνθετα είδη μουσικής, θαύμαζα τη δεξιοτεχνία, αλλά κάποια στιγμή μετά τα 20 μου εκτίμησα τη δύναμη του να λεω πολλά πράγματα χρησιμοποιώντας απλά αλλά ευφάνταστα σχήματα. Είναι λίγο σαν την ποίηση, δεν χρειάζεσαι απαραίτητα πλούσιο λεξιλόγιο, αρκεί να μπορείς να βάλεις απλές καθημερινές λέξεις στη σωστή σειρά για να δημιουργήσεις μια εικόνα. Πλέον αυτό απολαμβάνω προσωπικά περισσότερο στη μουσική: Την απλότητα.
Πότε αποφάσισες ότι η μουσική θα είναι η δουλειά σου; Πώς έγινε το “θαύμα”. (ήθελες κάτι άλλο να κάνεις πριν;)
Ήμουν πολύ μικρός και δεν θυμάμαι καλά. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τον γονιών μου, μια μέρα τηλεφώνησε η νηπιαγωγός στο σπίτι και τους ζήτησε να έρθουν στο νηπιαγωγείο να συζητήσουν. Πήγαν τρομαγμένοι οι άνθρωποι γιατί δεν ήξεραν τι θα ακούσουν και τελικά τους είπε ότι την ώρα της ρυθμικής αγωγής, χτυπούσα το ντέφι ολόσωστα και εμπλούτιζα το ρυθμό με δικά μου patterns! Την επόμενη μέρα με έγραψαν σε τοπικό ωδείο και ξεκίνησα αρμόνιο. Παράλληλα, απο τα παιδικά μου χρόνια είχα μεγάλο μεράκι και πάθος με την τεχνολογία και τους υπολογιστές, τόσο σε ηλεκτρονικό επίπεδο, όσο και σε προγραμματιστικό (για τους παλιούς και τους γνώστες, έγραφα απλά παιχνίδια σε basic και αργότερα σε assembly στον Commodore 64 σε ηλικία 9-12 χρονών). Πιστεύω πως έπαιξε μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση του συνόλου των ικανοτήτων μου και γι’αυτό μου αρέσει τόσο και η ηχοληψία και η μουσική παραγωγή.
Η τεχνολογία κάνει πιο “δημοκρατική” τη δημιουργία και τη διάδοση της μουσικής;
Όπως πολύ σωστά το έθεσες, το ζήτημα της τεχνολογίας σε σχέση με τη μουσική χωρίζεται κι αυτό σε δύο σκέλη: το ένα είναι η παραγωγή της, το άλλο είναι το πως θα την επικοινωνήσεις. Πριν την ψηφιακή εποχή, στα “παλιά χρόνια”, για να ηχογραφήσεις κάτι με αξιοπρεπή ποιότητα έπρεπε να κάνεις οικονομίες και να κλείσεις ενα στούντιο απλά για να ηχογραφήσεις τις ιδέες σου και να φτιάξεις ένα demo, το οποίο και πλήρωνες αδρά. Τώρα η παραγωγή της μουσικής μπορεί πλέον να γίνει εξ’ολοκλήρου μέσα σε ένα λάπτοπ. Αλλά και μετά την ολοκλήρωση της ηχογράφησης έπρεπε να τρέχεις σε δισκογραφικές, να δειγματίζεις τη δουλειά σου και ήταν πολύ δύσκολο να ασχοληθεί κάποιος μαζί σου. Τώρα, ανεβάζεις το έργο σου στο Internet, το προωθείς στα social και αν είναι καλό, όλο και κάτι θα γίνει. Κοινός παρονομαστής όμως παραμένει το ότι πρέπει η δουλειά σου να είναι καλή, το Internet δεν σημαίνει “τσάμπα ευκαιρίες”. Επειδή ακριβώς μπορεί ο καθένας να γράψει κάτι στο κρεβάτι του με το λάπτοπ αγκαλιά και να το ανεβάσει στο YouTube, αυτό έχει ως συνέπεια να υπάρχει μεγάλος κορεσμός από μέτριες προσπάθειες που έχουν ανέβει στo Διαδίκτυο, οπότε πάλι είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις και να κάνεις τη διαφορά.
Ποια είναι η μουσική που φέρνεις στο μυαλό σου όταν θες να ηρεμήσεις;
Πηγαίνω μια βόλτα με τη μηχανή και ακούω τη μουσική από το μοτέρ της! Δεν χρησιμοποιώ τη μουσική για να αλλάξω τη διάθεσή μου, συνήθως λειτουργεί μονόδρομα αυτό. Δηλαδή η μουσική επηρεάζει τη διάθεση και όχι το αντίθετο. Δεν θα βάλω να ακούσω πχ χαρούμενα κομμάτια αν είμαι στεναχωρημένος η ήρεμα κομμάτια όταν έχω νεύρα. Δε λειτουργεί έτσι σε εμένα.
Ποιο μουσικό κομμάτι θα ήθελες να έχεις συνθέσει;
Οποιδήποτε κομμάτι των Beatles.
Όταν συνθέτεις: αδειάζεις το κεφάλι σου απ΄ό,τι έχεις ακούσει ή αντίθετα έχεις τα πάντα και αφήνεις τη μουσική να βγει από μέσα σου;
Πιστεύω ότι είναι αδύνατο να αδειάσει κανείς το κεφάλι του. Όταν ακούμε μουσική επηρεαζόμαστε και αυτό είναι το όμορφο, ότι η μουσική δημιουργεί κι άλλη μουσική από μόνη της. Μπορείς να ακούσεις διάφορες επιρροές σε όλα τα είδη της μουσικής. Όλα αυτα που έχουμε ακούσει φιλτράρονται μέσα από το αυτί του κάθε δημιουργού και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα δημιούργημα αυτών, ένας μέσος όρος, αν θες, αυτών που έχουμε ακούσει και μας αρέσουν και αυτών που θα θέλαμε να ακούσουμε. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με ένα παιδί που έχει πάρει χαρακτηριστικά και από τους δύο γονείς του, έχει όμως δική του, μοναδική προσωπικότητα και χαρακτήρα, είναι περίπου το ίδιο με τη μουσική (και πιθανότατα με όλες τις τέχνες).
Η μουσική μπορεί να έχει χιούμορ και πόσο χιούμορ αντέχει η σημερινή εποχή;
Ημισκούμπρια, Χάρρυ Κλύνν, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Τζίμης Πανούσης, Δημήτρης Σταρόβας, Γιάννης Ζουγανέλης, κάποια ονόματα που μου έρχονται μέσα σε δευτερόλεπτα όταν ακούω τις λέξεις “μουσική” και “χιούμορ” στην ίδια πρόταση. Και δεν έχω πιάσει καλλιτέχνες του εξωτερικού!
Ο Bill Bailey στις stand-up παραστάσεις του γεφυρώνει μουσική και χιούμορ με απόλυτη φυσικότητα και ολόκληρος Frank Zappa έχει κυκλοφορήσει δίσκο και έκανε live performance το 1984 που το ονόμασε χαρακτηριστικά “Does Humour Belong in Music?”.
Πιστεύω δεν χωράει αμφιβολία, λοιπόν! Το κατά πόσο αντέχει χιούμορ, πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει τόσο με την εποχή, αλλά με το ακροατήριο. Γενικά δεν έχει αλλάξει κάτι. Το ερώτημα είναι πόσο χιούμορ μπορεί να αντέξει κάποιος. Που τραβάς τη γραμμή δηλαδή. Μαύρο χιούμορ; Αυτοσάτιρα; Εγώ, για παράδειγμα, δεν ενοχλούμαι και δεν παρεξηγούμαι με τίποτα. Θεωρώ ότι το χιούμορ υπάρχει για να γελάμε και μόνο γι’ αυτό. Κάποιοι μπλέκουν το χιούμορ με την πολιτική ορθότητα. Το βρίσκω λάθος αυτό κατά τη γνώμη μου, αλλά πιστεύω πως είναι και θέμα παιδείας. Ας πούμε οτι “είναι στον άνθρωπο”.
Υπάρχει κάποια στιγμή της ζωής σου που δε χωράει μουσική;
Υπάρχουν στιγμές που δεν χωράνε όλα τα είδη μουσικής, αλλά το να μη χωράει γενικά η μουσική συμβαίνει μόνο σε πολύ συγκεκριμένες και ειδικές περιπτώσεις, ή όταν δεν γίνεται για πρακτικούς λόγους. Αν έχω πονοκέφαλο, για παράδειγμα, ή όταν κοιμάμαι! Παρ’ ολ’ αυτά ακόμα κι όταν δεν ακούω μουσική στο σπίτι μου, πιθανότατα παίζει στο μυαλό μου κάτι που μου έχει κολλήσει, κάτι που άκουσα νωρίτερα η κάποια καινούργια ιδέα.
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply