Πολιτικοί και δικαστές έχουν εφεύρει εδώ και χρόνια ένα παιχνιδάκι, που έχει ως μόνο στόχο το να κρατά επαρκώς γεμάτες τις τσέπες των “υπηρετών” των τριών εξουσιών. Το ύψος των μισθών των βουλευτών συνδέεται με το ύψος των μισθών των δικαστών και αντιστρόφως. Και έτσι όταν οι δικαστές αποφασίζουν, προσφεύγοντας στους συναδέλφους τους, ότι δικαιούνται αναδρομικά, αυτομάτως προσφεύγουν και βουλευτές (ακόμα και πρώην που δια του “μαυρίσματος” δεν βρίσκονται πια στη Βουλή) και διεκδικούν κι αυτοί αναδρομικά. Κι αυτό γιατί “έτσι προστατεύεται η λειτουργία του πολιτεύματος”, “έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία”

Προφανώς η Δημοκρατία λειτουργεί επίσης καλύτερα όταν ψηφίζονται φωτογραφικοί νόμοι για τις τσέπες ή τα συμφέροντα των ίδιων των βουλευτών, λειτουργεί καλύτερα όταν τα πορίσματα εξεταστικών επιτροπών ξεπλένουν πολιτικά πρόσωπα, αντί να τα στείλουν στη Δικαιοσύνη. Λειτουργεί επίσης άψογα η Δημοκρατία όταν τίθενται στο αρχείο υποθέσεις που αφορούν σε πολιτικά ή επιχειρηματικά σκάνδαλα, λειτουργεί άψογα το πολίτευμα όταν στην απίθανη περίπτωση που θα φτάσει στο ακροατήριο μια υπόθεση με εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα οι ποινές θυμίζουν απαλό χάδι.

Οι δικαστές στην αρχή της κρίσης αποφάσισαν – προφανώς αντικειμενικά- ότι δικαιούνται αναδρομικά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για τον καθένα. Την ώρα που ο βασικός μισθός στη χώρα βυθιζόταν, στον τραπεζικό λογαριασμό των “λειτουργών” έμπαιναν ποσά που άγγιζαν και ξεπερνούσαν τις 200.000 ευρώ (εν ολίγοις λεφτά που κάποιος μισθωτός του βασικού μισθού βγάζει σε 40 χρόνια).

Το γαϊτανάκι πήγε στα χέρια του πρώην βουλευτών που κι αυτοί, από καημό για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη και κέρδισαν αναδρομικά που ενδέχεται να κοστίσουν στα δημόσια ταμεία περίπου 50 εκ. ευρώ.

Δεν είναι περίεργο που ο νταλκάς τους για τη λειτουργία της Δημοκρατίας εξαντλείται στην ευαισθησία για την δική τους τσέπη; Καθόλου. Οι περισσότεροι βλέπουν τους εαυτούς τους σαν κάτι ξεχωριστό και πάνω από το κοινωνικό σύνολο, ερμηνεύουν το Σύνταγμα σαν τον καταστατικό χάρτη που έχει ως μόνο στόχο να τους προστατεύει. Λειτουργούν όχι ως λειτουργοί, αλλά ως σκληρές κάστες, σαν άκαμπτες συντεχνίες που βλέπουν δικαιώματα μόνο όταν κοιτούν τον καθρέφτη τους.

Τελευταίο δείγμα αυτής της οπτικής η απόφαση του ΣτΕ για το «πόθεν έσχες». Οι Δικαστές πιστεύουν ότι είναι κάτι άλλο σε σχέση με τους άλλους υπόχρεους και πρέπει να ελέγχονται από τον …εαυτό τους. Πιστεύουν δε ότι το να ζητείται από κάποιον πολίτη που κατέχει θέση εξουσίας να δηλώσει τα περιουσιακά του στοιχεία εκτός των τραπεζικών του λογαριασμών είναι «αντισυνταγματικό», ερμηνεία που πρέπει να κάνεις το Σύνταγμα λάστιχο για να φτάσεις σ’ αυτήν.

Προκλητικοί, αποκομμένοι από την κοινωνία, θρασείς και με αγιάτρευτο έρωτα για το χρήμα. Το μόνο που μένει είναι στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος να νομοθετήσουν την ελέω Θεού βασιλεία τους και τη σαφή πρόβλεψη ότι σ’ αυτό τον τόπο μόνο δικαστικοί και πολιτικοί έχουν «δικαιώματα» Όλοι οι άλλοι υπάρχουν για να τα υπηρετούν και φυσικά για να τα πληρώνουν.

Η λέξη «ξεφτίλα» είναι φτωχή μάλλον για να περιγράψει όλη αυτή την αθλιότητα.