Από το 1999 δούλευα στην Ελλάδα με ρυθμούς ελληνικούς. Τι σημαίνει αυτο;
Λοιπόν, έχουμε μια φωτογράφιση μόδας με δώδεκα σελίδες σε κάποιο περιοδικό. Πρέπει να καλύψουμε όλους τους πελάτες του περιοδικού σε ότι αφορά στην καλή αισθητική, τους χορηγούς, τα γούστα του φωτογράφου, τα γούστα του πρακτορείου του μοντέλου, τα δικά μου τρελά γούστα, του κομμωτή, του make up artist, και γενικά … να καλύψεις τις ανασφάλειες, τα βίτσια, τις φαντασιώσεις, τα ταλέντα μέχρι και της μάνας σου τα απωθημένα.
Μια φωτογράφηση μόδας δεν είναι εύκολη, αντιθέτως θέλει πολύ δουλειά, πολύ προετοιμασία, πολλά έξοδα, ακόμη και το φαγητό για όσους συμμετέχουν, φωτισμούς … όσα και να σου πω είναι λίγα. Μέχρι να δεις ένα μοντέλο να στέκεται στην άκρη ενός ποταμιού με μια ζακέτα κάποιου σχεδιαστή στον ώμο θέλει πολύ πολύ τρέξιμο και οργάνωση.
Στην Ελλαδάρα μας λοιπόν όλα πρέπει να γίνουν σε μια εβδομάδα: να βρεις πού θα γίνει η φωτογράφιση, μοντέλο, ρούχα, ομάδα για όλα τα παραπάνω και μάλιστα …τζάμπα!
"Και μάλιστα να τελειώσουμε γρήγορα" λέει συνήθως ο διευθυντής του περιοδικού, και πάντα με μια γλύκα σου ζητάει ακόμη μια φωτογράφιση…
Τόσα χρόνια η ίδια ιστορία! Και μέσα σε μια εβδομάδα …
Φυσικά υπάρχει ένα εργαλείο που κουβαλάμε που λέγεται "στόμα", και το ανοίγεις κανονικά και λες: βρε άνθρωπε μου, αυτό που ζητάς θέλει είκοσι μέρες για να γίνει σωστά και η δουλειά να έχει ποιότητα…
Όμως εκείνα τα χρόνια στόμα είχα αλλά δεν το άνοιγα και απλώς έτρεχα… για όλα. Και αυτόν τον τρόπο δουλειάς κουβάλησα στις αποσκευές μου στην Νέα Υόρκη.
Έτσι το 2013 άρχισα να δουλεύω, εγώ το πολυεργαλείο στην Νέα Υόρκη, νομίζοντας ότι αυτό, που τα έκανα όλα αλά ελληνικά θα τους θαμπώσει και θα λενε: να η ταλεντάρα, τα κάνει όλα και συμφέρει!
Μπήκα με τον αέρα της Anna Wintour, τύπου θα "γαμήσω τον ντουνιά" με την αυτοπεποίηθησή μου! Δε λέω, το "φάγανε τ' αμερικανάκια" το στιλάκι μου, και όλο τον αέρα: έλα μωρέ και τι είναι τώρα οι αμερικάνοι, αφού εγώ είμαι το "πολυεργαλείο".
Έκανα λοιπόν κάποιες δουλειές και μετά … ησυχία, ηρεμία, κανένα e-mail, πολύ ησυχία…
Σαν καλό παιδί, έκανα τηλέφωνα, ρωτούσα ευγενικά και με αποφεύγανε ευγενικά.
Λέω: εγώ το πολυμηχάνημα που τα κάνω όλα … κάπου έκανα κάποιο λάθος.
Έκανα κι άλλα τηλέφωνα, κι άρχισα να συζητάω τι έκανα στην τελευταία μου δουλειά, τα συν και τα πλην. "Όλα καλά μου λέγανε", όμως καταλάβαινα ότι υπήρχε κάτι που δεν μου το έλεγαν.
Το "μυστήριο" λύθηκε όταν συναντησα τον πολύ καλό μου φίλο και μέντορά μου, Paul Cavaco.
O Cavaco είναι αυτό που λέμε "αρχηγός του κράτους" στο χώρο της μόδας. Είναι γλυκύτατος, και τον θαυμάζω γιατί έχει κάνει τα πάντα και έχει δουλεψει με τους πάντες.
Τού λέω λοιπόν πώς δούλεψα στην τελευταία μου δουλειά, και τον βλέπω να χαμογελάει και λίγο πριν λυθεί εντελώς στα γέλια με ρωτάει: και όλα αυτά τα έκανες μόνος σου ρε θηρίο;
Λέω "ναι" με καμάρι ο ελληναράς, το πολυεργαλείο!
Και τότε άρχισε να μου μιλάει για το πώς πρέπει να δουλεύει το σύστημα, πώς πρέπειε να σέβεσαι τους κανόνες για να σε σεβαστούν κι εσένα οι άλλοι. Μου εξήγησε ότι δεν μπορώ εγώ να καταναλώνω χρόνο για δουλειές που δεν είναι δικές μου γιατί τότε δεν θα μπορώ να αφιερώσω το χρόνο που χρειάζεται για την δική μου δουλειά.
"Ναι αλλά έτσι όμως κάνουμε το μισό χρόνο και η δουλειά τελειώνει πιο γρήγορα" είπα πάλι εγώ το πολυεργαλείο…
"Και ποιος σου είπε να είσαι γρήγορος" μου αντέτεινε. "Πρέπει να έχεις χρόνο για να βγει μια δουλειά με αισθητική, να είναι πρωτοποριακή, ανταγωνιστική και άρτια" μου είπε…
"Μα εγώ ξέρω να είμαι γρήγορος" συνέχισα να υπερασπίζομαι αυτά που ήξερα …
"Αυτός που βιάζεται είναι τσαπατσούλης, χρειάζεται χρόνος να συγκεντρωθείς για να κάνεις δουλειές ποιοτικές και όχι τσαπατσούλικες"
Έπεσα στα πατώματα, μου γκρέμισε τον ελληναρά πολυεργαλείο, αγχος, εγωισμός … με τσάκισε με αυτές τις αλήθειες που μου είπε.
Με είδε που βάρυνα, και μου είπε: δες το σαν μια καινούρια εμπερία: κόψε ταχύητητα και απόλαυσε τη διαδρομή, εμπνεύσου, αποφάσισε σωστά για τα ρούχα, τα χρώματα, το ύφος, βάλε συναίσθημα, σκέψου ότι κάνεις έναν ζωγραφικό πίνακα.
Είμαι πολύ τυχερός που έχω δίπλα μου έναν τέτοιο άνθρωπο να με συμβουλεύει. Τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Από τότε δουλεύω δίπλα του, ως βασικός βοηθός του. Με άνεση και χρόνο για έμπνευση. Η δουλειά μας απαιτεί συναίσθημα, αγάπη, έμπνευση.
Μπορεί να "έσπασε το πολυεργαλείο" αλλά έτσι απελευθέρωσε έναν καλλιτέχνη και θα τον ευχαριστώ πάντα γι' αυτό!
Νικόλας Ευταξίας
Leave a Reply