Μεγάλη περιπέτεια σήμερα το πρωί.
Προσπαθώντας να αφήσω τις σκοτούρες που έχω – όπως όλοι μας – βγήκα από το σπίτι παρέα με την συντρόφισσα μας, το πέμπτο μέλος της οικογένειας, την Ήρα.

Μπήκα στο φαρμακείο για κάποια αχρείαστα αλλά εν τέλει χρειαζούμενα, είπαμε τις καλημέρες μας, πήγα στον μπακάλη, και κατέληξα στον φούρνο.

Έδεσα την Ήρα, μπήκα μέσα πήρα το ψωμί της μέρας και είχα την φαεινή ιδέα: Ας πιω κι έναν χυμό στον ήλιο, τον παρήγγειλα – οι φούρνοι πλέον είναι και καφενεία ή καφέ – όπως σας αρέσει.

Η Ήρα κυρία, όπως πάντα είχε καθίσει με το αριστοκρατικό σταύρωμα των δύο μπροστινών της ποδιών και έκοβε κίνηση.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χάλασε η διάθεση και το πρωινό μου.

Αιτία ένας παππούς, από αυτούς που κυκλοφορούν και πίνουν το καφεδάκι τους στα τραπεζάκια του φούρνου.

Όλα τα τραπεζάκια ήταν άδεια, εκτός από αυτό που κάθησα εγώ με την Ήρα περιμένοντας τον χυμό μου.

Άδεια!

Ο παππούς άρχισε έναν εξάψαλμο: που δεν μπορούμε να έρθουμε να πιούμε έναν καφέ, όχι προς εμένα, στο υπερπέραν μιλούσε.

Συνέχισε: Α, κάνεις ότι δεν ακούς, πάρε το σκυλί και φεύγα. Εδώ πίνω τον καφέ μου, δεν μπορώ τις βρωμιές του σκύλιου σου.

Κι αφού έτσι απότομα διέκοψε τον διάλογο με το υπερπέραν και μου απευθύνθηκε του απευθύνθηκα κι εγώ ήρεμα στην αρχή ότι το σκυλί μου δεν έχει κάνει ακαθαρισίες και αν τον ενοχλεί να πάω στο πιο δίπλα τραπέζι. Μιλάμε για το πεζοδρόμιο με τα άδεια τραπέζια από πελάτες.

Ο παππούς εξεμάνη: Άκου να σου πω να μάθεις να σέβεσαι, βρωμάνε τα πεζοδρόμια, δεν μπορώ να πιω τον καφέ μου με τα βρωμόσκυλα σας.

Ανεβασα κι εγώ ατμό γιατί είπαμε σκοτούρες… ε γέμισαν το κεφάλι μου. Εν τω μεταξύ ετοιμάστηκε κι ο χυμός.

Του απάντησα με δολοφονικό ύφος και βλέμμα ότι τον σεβασμό τον κερδίζεις και ότι αυτός πλέον απέναντί μου στο επίπεδο αυτό είναι χαμένος από τα αποδυτήρια.

Θα φέρω την αστυνομία μου είπε και ρουφώντας μια μεγάλη γουλιά φρεσκοστυμμένο πορτοκάλι του είπα αν δεν έχει κινητό να του δώσω το δικό μου να τηλεφωνήσει.

Του επεσήμανα επίσης ότι έχει δίκιο ότι βρωμάνε τα πεζοδρόμια αλλά εγώ δεν μπορώ να απολογηθώ, ούτε να κατηγορηθώ για την αδιαφορία άλλων ιδιοκτητών σκύλων συνέχισα να πίνω τον ωραιότατο από γεύση και οξύτητα – όπως ακριβώς μου αρέσει – χυμό μου.

Δεν πήρε ούτε από το δικό μου ούτε από το δικό του την αστυνομία.

Έγω έπινα χυμό αυτός έβγαζε αφρούς κι έλεγε κι έλεγε. 

Προς τιμήν των υπαλλήλων του φούρνου, τον πρόγκηξαν όσο έπρεπε – με κίνδυνο να χάσουν έναν καθημερινό πελάτη – γιατί εγώ δυο φορές έχω πιάσει τραπεζάκι για χυμό ενώ ο παππούς είναι θαμώνας.

Ο παππούς ανένδοτος. Μου τα έχωνε κανονικά και ακατάπαυστα!

Η Ήρα ατάραχη, έτριβε το μουσούδι της στο χέρι μου που το είχα κρεμάσει γιατί χαϊδεύοντας την ηρεμούσα κι έτσι ο παππούς γλύτωσε πολλά γαλλικά – ακόμη και από το επίπεδο που δεν είχα φτάσει όταν έκανα μαθήματα – χάρις στο σκύλο που δεν γούσταρε.

Ο χυμός τελείωσε.

Ο παππούς συνέχισε.

Εγώ έλυσα την Ήρα πήρα το ψωμί, πέταξα το άδειο ποτήρι από τον χυμό στον σκουπιδοντενεκέ κι έφυγα.

Το πρωινό μου είχε χαλάσει.

Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Είμαι βέβαιος ότι ο παππούς αυτός θα είναι πάντα σκατόψυχος και πολύ φοβάμαι όχι μόνο με τους σκύλους των άλλων! Κρίμα σε όσους έχει κοντά του.

Αυτοί δεν θα μπορούν μάλλον να τον αφήσουν στο δηλητήριό του όταν πιουν τον χυμό τους και να φύγουν!

Γιάννης Καφάτος