Ένα έργο που διαπραγματεύεται την αγία ελληνική οικογένεια, το συναίσθημα «της επένδυσης που απέτυχε», την κόντρα μεταξύ της «παλιάς» γενιάς με τη νέα, την «κακομαθημένη», μπορεί να ακούγεται ακόμα και τετριμμένο.

Αν, όμως, αυτό έχει γραφτεί με πολύ χιούμορ, έξυπνες ατάκες, σασπένς, δομημένους χαρακτήρες έχοντας ένα στιβαρό υπόβαθρο πολιτικοινωνικού σχολιασμού, τότε μιλάμε για ένα σημαντικό σύγχρονο νεοελληνικό έργο, από αυτά που έχει ανάγκη η ελληνική δραματουργία.

Η Αλεξάνδρα Κ* με τις «Επαναστατικές μεθόδους για τον καθαρισμό της πισίνας σας» εμπνεόμενη από τη σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά κι από ένα αληθινό περιστατικό, που συνέβη το Νοέμβριο του 1977, με πρωταγωνιστή τον γιατρό Βασίλη Τσιρώνη, ο οποίος κήρυξε το διαμέρισμά του ανεξάρτητο κράτος, όπως κι ο Αντώνης Τάδε στο έργο, δημιούργησε μια ιστορία με τέσσερις ήρωες, οι οποίοι επικοινωνούν τη δική τους προσωπική αλήθεια και γίνονται αποδεκτοί ακριβώς γι’ αυτή.

Ήρωες που αγαπιούνται για την τρέλα τους, ίσως γιατί το κοινό ταυτίζεται, εν μέρει, μαζί τους. Είναι τόσο «οικεία» τα κακά που διαδραματίζονται επί σκηνής, ώστε δύσκολα κανείς δεν θα κάνει, έστω κι ασυνείδητα τη σύνδεση με προσωπικά του βιώματα.

Ο πατέρας, αφού κανένα από τα δύο παιδιά του δεν ευθυγραμμίζεται με τις προσδοκίες του για την ενοικίαση της σομόν «Βίλλας Λένας», ουσιαστικά του αυθαίρετου κακόγουστου εξοχικού του, στο βορειότερο μέρος του βορειότερου σημείου της χώρας, σε ξένους τουρίστες, αντίθετα συμμερίζονται, ως καλύτερη λύση, την πώλησή της στο ξένο κεφάλαιο, ώστε να επωφεληθούν από τα χρήματα, οδηγείται σε μια φαινομενικά ακραία λύση. Κηρύττει ανεξάρτητο κράτος τη γη του, κρατά ομήρους το γιο, την κόρη και τη φιλοξενούμενη Γερμανίδα φίλη της και στέφεται λαϊκός ήρωας για μια μέρα.

Στο έργο πέρα από το ψυχαναλυτικού τύπου πλαίσιο της μέσης ελληνικής οικογένειας, η οποία βιώνει παθογένειες, θίγονται παράλληλα πολλαπλά ζητήματα από την οικολογία και την επιβίωση των υδροβιότοπων μέχρι τη σχέση του σύγχρονου ατόμου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Σαράντος – Γεώργιος Ζερβουλάκος, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά δουλειά του στην Αθήνα φαίνεται να αφουγκράζεται το κείμενο στην ολότητά του, κατανοώντας την πολυσημία του, χωρίς όμως να το επιβαρύνει σκηνοθετικά.

Αξιοποιεί για παράδειγμα τους αγγλικούς διαλόγους που υπάρχουν στο έργο, λόγω της παρουσίας της Γερμανίδας φιλοξενούμενης, άλλοτε για να προσδώσει χιούμορ στην παράσταση, άλλοτε για να κλιμακώσει την ένταση. Δουλεύει εξαιρετικά με το πίσω κείμενο τοποθετώντας τους ηθοποιούς να δρουν είτε σαν υποσυνείδητοι κόσμοι είτε ως μελλούμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή όπου γιος και πατέρας συγκρούονται, ενώ η κόρη, η οποία δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της, χτυπά στο έδαφος το σφυρί.

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της παράστασης στο Τέχνες-Plus