Η αιωνιότητα των ιερών σκουπιδιών

Πέρασα από δίπλα του, μεσημέρι, ιδρωμένος, μετά από έναν μαραθώνιο γραφειοκρατίας σε Δημόσιο και τράπεζες. Με την άκρη του ματιού μου, κάτω εκεί χαμηλά, δίπλα στον κάδο ένοιωσα κάτι- κάποιον να μου χαμογελάει. Άκουσα μάλιστα και να μου ψυθιρίζει, αλλά αυτό το απέδωσα στην κούραση της ημέρας και είναι ρίσκο το ότι το γράφω. Είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον οι μισοί θα μου συστήσουν γιατρό.

Αυτό όμως ήταν εκεί, χαμογελαστό, πίσω από το παράθυρο του, ένα με το σώμα του να μου χαμογελά, ακόμα και τώρα που η “οικογένεια” του αποφάσισε να διακόψει την συμβίωση τους. Έμοιαζε να περιμένει κάτι, να χαιρετά τους περαστικούς, να τους έχει έτοιμη μια ιστορία, το πώς μεγάλωσαν τα παιδιά στο σπίτι του, πώς έπαιξαν μαζί του, πώς τώρα πια μεγάλωσαν και θεωρούν μάλλον παρωχημένο να διατηρούν αρκουδάκια στο σπίτι.

Δίπλα στους κάδους, εκεί στην σκιά τους, κρύβονται οι μεγαλύτεροι θησαυροί. Έπιπλα, παιχνίδια, σκεύη, συσκευές, όλα με μεγάλο “βιογραφικό” που περιμένουν να προσφέρουν σε όποιον αποφασίσει να τους συστηθεί. Είναι ζωές ολόκληρες αυτά τα “σκουπίδια”. Είναι γέλια, δάκρυα, καυγάδες, έρωτες, σιωπές. Είναι η ιστορία του καθενός από μας, που όταν κάνει την κίνηση να τα πετάξει, δίνει τη σκυτάλη σε έναν άλλο, δίνει συνέχεια στη ζωή αυτού του “περιττού”

Θυμάμαι πριν από χρόνια, έξω από μια πολυκατοικία κοντά στην πλατεία Βικτωρία,ς βρήκα στα σκουπίδια, για την ακρίβεια δίπλα σε έναν κάδο, έναν θησαυρό. Ελληνικά και γαλλικά περιοδικά, εξώφυλλα από τον Μάη του ’68, εφημερίδες που θα δυσκολευόσουν να βρεις ακόμα και στα πιο ενημερωμένα παλαιοπωλεία, αποδείξεις πληρωμής από το ΕΙΡ, μια ολόκληρη ζωή με περίμενε να μου συστηθεί, εκεί δίπλα σε έναν κάδο. Το καλύτερο κομμάτι του αρχείου μου το ανακάλυψα δίπλα σε έναν κάδο και όποτε ανασύρω κάτι από κει το κρατώ σαν κάτι εύθραυστο, σαν κάτι αγαπημένο που δεν θέλεις να αποκτήσει το παραμικρό τραύμα.

Πέρασα ξανά, μετά από ώρες, από το σημείο. Δεν ξέρω αν ήθελα να τον δω εκεί ή να ανακαλύψω ότι λείπει. Ίσως και να ονειρευόμουν μια βόλτα μαζί του. Ανέμελη, παιδιάστικη, με λερωμένα γόνατα και κόκκινα μάγουλα. Ίσως πάλι ήταν καλύτερα που δεν τον βρήκα εκεί. Κάποιος είχε δώσει συνέχεια στη ζωή του. Κάποιος κατάλαβε την ιερότητα των παιχνιδιών, κατάλαβε πόσο αυτονόητη είναι η αιωνιότητα των ιερών σκουπιδιών.