Απολογισμός 2016. Ναι, ναι, είμαι (ξεκάθαρα) τέτοιος τύπος.
Η αλήθεια είναι πως εάν με ρωτήσεις για το 2016 θα σου πω ότι είναι από τις χειρότερες χρονιές που έχω ζήσει. Αλλά ένα δευτερόλεπτο αργότερα θα σου το αναιρέσω, γιατί απλά οι τελευταίοι μήνες παρά ήταν "λάθος" και πήραν μπάλα και όλους τους υπόλοιπους. Σκοπός του κειμένου αυτού, όμως, δεν είναι -παραδόξως- να βγάλω τα δικά μου εσώψυχα, αλλά να καταγράψω κάποιες διαπιστώσεις για όσα ζήσαμε φέτος για να μπορέσω να τα συνειδητοποιήσω-κατανοήσω μάλλον λίγο καλύτερα.
Το 2016 σίγουρα ήταν μία από τις πιο δύσκολες και μεταβατικές χρονιές (και, καθώς φαίνεται, έτσι πρόκειται να είναι και το 2017): χάθηκαν αγαπημένοι μας ήρωες (ο David Bowie, o Leonard Cohen, ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο Alan Rickman, o Prince και τόσοι άλλοι) αποδείχθηκε και με το παραπάνω ότι το προσφυγικό, οι πόλεμοι (οικονομικοί και μη), η τρομοκρατία (κάθε μορφής), η ακροδεξιά κ.λπ. κλπ. δεν είναι εκφράσεις μόνο μιας άλλης εποχής, αλλά και του σήμερα, αυξήθηκαν οι εικόνες με αστέγους και ναρκομανείς, αυξήθηκαν οι συζητήσεις μεταξύ ανέργων ή και εργαζόμενων που απλά "δεν βγαίνει", ενισχύθηκε κι άλλο (!) ο εκχυδαϊσμός των δομών εξουσίας, είδαμε τον Τραμπ να εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ και τον Φιντέλ να πεθαίνει.
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά αρνητικά ακόμα, αλλά θα ήταν κρίμα να μην αναφερθώ στο κοινό αίσθημα απώλειας και συγκίνησης για τους ήρωές μας που φύγανε και στην ανάγκη μας να το μοιραστούμε, στην έμπρακτη αλληλεγγύη που έδειξαν στους πρόσφυγες οι άνθρωποι στα νησιά, την Αθήνα και τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας και του κόσμου, στην καθημερινή αλληλεγγύη επίσης στους αστέγους, τους ανέργους, τα αδέσποτα και τόσους ακόμα ανθρώπους που τη χρειάζονται, στην καθημερινή διεκδίκηση για την ισότητα, την αλληλεγγύη και τον αγώνα κατά του ρατσισμού, στην καθημερινή επισήμανση του εκχυδαϊσμού των δομών εξουσίας και τις συζητήσεις μεταξύ γνωστών, φίλων ή αγνώστων για όλα αυτά.
Το 2016 μάς έδειξε και με το παραπάνω ότι ο κόσμος είναι σάπιος και ότι οι μνήμες της Δύσης για την ιστορία και τις ρίζες της εμμένουν στις μαύρες σελίδες που έχει γράψει θέλοντας μάλλον, εν μέρει συνειδητά και εν μέρει ασυνείδητα, να τις επαναλάβει. Ταυτόχρονα, όμως, μάς υπενθύμισε ότι οι άνθρωποι δεν παύουν ποτέ να παλεύουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα φωνάζουν για το άδικο και θα αγωνίζονται να το αλλάξουν. Και πάντα αυτοί οι άνθρωποι ήταν μειοψηφία, οπότε δεν ανησυχώ. Αν, δε, κρίνω από όσους ακόμα γνώρισα φέτος, μάλλον είμαστε περισσότεροι από όσο πιστεύουμε.
Μαρία Πακτίτη
Leave a Reply