Όταν μετακομίσαμε στο καινούριο μας σπίτι που είχε έναν μεγάλο κήπο βρήκαμε δυο υπέροχα μικρά τιγράκια: τον Πέτερ και τον Αντρέ. Τα ονομάσαμε έτσι από ένα θρίλερ που είχαμε διαβάσει και μας άρεσε. Βέβαια, οι ήρωες ήταν κάτι μανιακοί που πυρπολούσαν άστεγους, αλλά εδώ είχαμε ονομάσει γάτα Μάντλιν Ολμπράιτ εκεί θα κολλάγαμε;
Μας αρέσει να έχουμε γάτες στον κήπο. Είναι τόσο ωραίο να σε υποδέχονται ή να τις βλέπεις να κοιμούνται στο χαλάκι κι αφού και οι υπόλοιποι ένοικοι δεν έχουν ιδιαίτερες αντιρρήσεις συμβιώνουμε όλοι αρμονικά.
Τα δυο τιγράκια μας ήταν αχώριστα. Το πρωί μας πήγαιναν μέχρι την στάση του σχολικού και στις τρεις και τέταρτο που γυρίζαμε τα βρίσκαμε εκεί, τιμητική συνοδεία μέχρι το σπίτι. Οι γονείς που πάντα είχαν κατοικίδια τα τάιζαν και τα πρόσεχαν κι αυτοί. Μόνο η γάτα μας είχε ένα μικρό πρόβλημα ζήλειας, όταν τα μύριζε στα ρούχα μας. Βέβαια, το βασίλειο της δεν απειλήθηκε ποτέ, οπότε έκανε μουτράκια και το θέμα θεωρείτο λήξαν.
Πέντε χρόνια αρμονικής συμβίωσης μετά, και αφού οι τίγρεις αισθάνονταν απόλυτα ασφαλείς οι ψυχοπαθείς γείτονες έριξαν φόλες στον κήπο. Τα γατιά μας δεν τις έφαγαν, δεν μάσησαν κοινώς. Αποτέλεσμα της εχθρικής συμπεριφοράς των απέναντι ήταν να μετακομίσουν στον κήπο μας η Γκούχου και η Λεχ. Η Γκούχου ήταν μια πανέμορφη ασπρογκρί κούκλα με καταπράσινα μάτια που έβηχε (από κει και τ’ όνομά της).
Δεν μπορούσαμε να την πιάσουμε για να την πάμε στον κτηνίατρο, την γιατροπορεύαμε λοιπόν μόνοι μας σύμφωνα με τις συμβουλές του. Έζησε ένα χρόνο και μετά δεν την ξαναείδαμε.
Η Λεχ ήταν η γάτα κουράγιο της πολυκατοικίας. Γεννούσε κάθε 3-4 μήνες ένα δυο γατιά που πάντα κάποιος τα έπαιρνε κι έτσι πήγαιναν όλα σε καλούς ανθρώπους. Είχε μείνει από την τελευταία γέννα της μια πανέμορφη τιγρίτσα η Τζάνετ. Μαμά και κόρη ήταν πολύ αγαπημένες, μια καλή παρέα και για τους δυο άλλους γάτους. Τις μικρές τις στειρώσαμε!
Μια χαρά πέρναγαν, η Τζάνετ είχε γίνει κι αυτή μια φορά μαμά φέρνοντας στον κόσμο την φοβερή Παπαλάμπραινα. Όχι, ιδιαίτερα έξυπνη, πέρασε τα δυο πρώτα χρόνια της ζωής της στη στέγη μιας ετοιμόρροπης μονοκατοικίας. Της πετάγαμε φαγητό κι επιβίωσε. Φυσικά, κι αυτή στειρώθηκε, όταν με τα πολλά καταφέραμε να την κατεβάσουμε από τη στέγη.
Παρακολουθώντας όλα αυτά τα γατιά να συμβιώνουν διακρίνεις ότι υπάρχουν κανόνες για το ποιος τρώει πρώτος, σε ποιον δίνουν αρχηγικό θρόνο… Είναι μια μικροκοινωνία με τους δικούς τα νόμους. Οι γάτες εγκατέλειψαν τον κήπο μας στα 12,13 χρόνια τους για κάποιον άλλο παραδεισένιο. Ηλικία ρεκόρ για αδέσποτα.
Πολλές φορές ο κτηνίατρος μας τις περιέθαλψε σχεδόν δωρεάν και τον ευχαριστούμε και τον Λ. και τον Α.
Όσοι αγαπάτε τα ζώα, υιοθετήστε ένα αδεσποτάκι από τον κήπο σας. Θα σας κοστίσει μισό ευρώ τη μέρα και θα εισπράξετε αγάπη, παιγνίδι και παρέα.
Από τις δικές μας γάτες πάντως η Παπαλάμπραινα ζει και βασιλεύει και συμβιώνει με τη Φειθ, που έχει τώρα μωρά, άπειρα μικρά παπαλαμπραινάκια, γιατί μοιάζουν οι δυο τους. Είναι ένας γυναικοκρατούμενος κήπος χάρμα ιδέσθαι.
Αν αναρωτιέστε γιατί ονομάζει κάποιος μια γάτα Παπαλάμπραινα, να σας πω πως απλά γεννήθηκε Λαμπρή, τη βαφτίσαμε Λάμπρο κι όταν ανακαλύψαμε το φύλο της την μετονομάσαμε με ολίγη από χιούμορ.
Νάντη Φίλια
Leave a Reply