Φανατικά, κάθε Πέμπτη και Παρασκευή περιμένω πώς και πώς ν’ αρχίσει η σειρά της ΕΡΤ1 «Τα καλύτερά μας χρόνια». Δυναμώνω όσο επιτρέπουν οι κανόνες καλής γειτονίας την τηλεόραση και με τους τίτλους αρχής χορεύω, ακόμη και αν είμαι αραχτός στον καναπέ.
Ο συνθέτης Γιάννης Χριστουδουλόπουλος καταφέρνει μέσα στο 1:26’’ που διαρκεί το τραγούδι να μου φτιάχνει τη διάθεση, όχι μόνο την ώρα που παίζουν οι τίτλοι αρχής. Η μελωδία του, αυτό το δαιμονισμένο vintage σέικ σαν αυτά που χόρευαν η μαμά κι ο μπαμπάς όταν ήμουν παιδί και η τηλεόραση μαυρόασπρη, με ξεσηκώνει πολλές διαφορετικές ώρες της μέρας, ειδικά όταν θέλω να ξαλεγράρω!
Το ίδιο, διατηρεί την καλή μου διάθεση, και η σειρά που σκηνοθετεί η Όλγα Μαλέα. Μου έχει κάνει εντύπωση η ελληνοποίηση ενός ξένου format και τα εύσημα πάνε στους Νίκο Απειρανθίτη και Κατερίνα Μπέη. Εξαιρετικές ερμηνείες, υπέροχο cast και διάλογοι που φλερτάρουν και προκαλούν τις μνήμες ημών των κάπως μεγαλύτερων.
Έτσι για την ιστορία θυμάμαι ότι στο σπίτι είχαμε τηλεόραση τότε που δεν ήταν αυτονόητο ότι υπήρχε σε κάθε σπίτι. Θυμάμαι τη γιαγιά και τη μάνα μου να επικαλούνται «τον κουμπάρο με το μέλι» όταν δεν μας άρεσε το φαγητό το μεσημέρι και μας «περίμενε» εκεί μέχρι να το φάμε. Γενικώς κάθε επεισόδιο όλο και κάτι μου φέρνει στο νου.
Μετά από πολλές Πέμπτες και Παρασκευές φανατικής θέασης της σειράς, αποφάσισα ότι θέλω να «μιλήσω» με τον συνθέτη αυτής της έκρηξης κεφιού. Ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος μου αφιέρωσε λίγο από το χρόνο του και πάμε να τον ακούσουμε. Αυτήν την εποχή είναι καλλιτεχνικός Διευθυντής στην Επιτροπή «Ελλάδα 2021».
«Τα καλύτερά μας χρόνια» ένα τραγούδι, σέικ, vintage αισθητικής στην καρδιά της εποχής της καραντίνας. Σου φτιάχνει κι εσένα, όπως κι εμάς, τη διάθεση κάθε Πέμπτη βράδυ που παίζεται η σειρά;
Όχι μόνο μου φτιάχνει τη διάθεση. Είναι ένα σήριαλ που παρακολουθώ ανελλιπώς και πρέπει να σου πω πως έχω γράψει soundtrack και τίτλους για πολλά σίριαλ μέσα στα χρόνια, μα πρώτη φορά έχω κολλήσει τόσο πολύ με το story μιας σειράς ώστε να την παρακολουθώ real time την ώρα που παίζεται… Το ίδιο είχα πάθει και όταν είχα διαβάσει το σενάριο και είχα δει το περασμένο καλοκαίρι κάποιες πρώτες σκηνές από τα γυρίσματα… Σπουδαία η δουλειά όλων των συμμετεχόντων, της παραγωγής, και της σκηνοθέτιδας. Θεωρώ τη σειρά τα καλύτερά μας χρόνια ένα υγιές «καταφύγιο» μέσα στις μαύρες μέρες που ζούμε που όσο πάει γίνονται Και πιο σκοτεινές, μα φυσικά δεν θα αργήσει να ξημερώσει και το φως θα φέξει όλες τις αθέατες πλευρές που έχουμε αφήσει ατακτοποίητες.
Πώς γεννήθηκε το τραγούδι, ποια σέικ «άκουσες» στο μυαλό σου για να βγει αυτό το τραγούδι;
Ας μη γελιόμαστε το τραγούδι αυτό είναι ουσιαστικά μια Άνασύνθεση όλων των τραγουδιών εκείνης της εποχής. Εγώ απλώς δανείστηκα λίγο την ατμόσφαιρα κυρίως την ενορχηστρωτική και έγραψα ένα νέο τραγούδι που όμως ακούγεται σαν να υπήρχε από πάντα… Πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα κομμάτι διασκευή.. Το τραγούδι αυτό γράφτηκε για την Ελπίδα και το Δάκη εξαρχής. Την ώρα που μου το παρήγγειλε η Νάταλι Δούκα – με την οποία έχουμε φιλία και συνεργασία από το 2005 όταν κάναμε το μαζί σου στο mega -θυμάμαι την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά της tanwell productions – πηγαίνοντας σε ένα επόμενο ραντεβού, το είχα ήδη κάνει download στο κεφάλι μου… Μια μέρα μετά τους το έστειλα.
Έκπληξη είναι η συμμετοχή της Κατερίνας Παπουτσάκη στο τραγούδι. Την θαυμάζω πολύ την Κατερίνα, Την θεωρώ εξαιρετική ηθοποιό Με φοβερά εκφραστικά μέσα και φοβερές τραγουδιστικές δυνατότητες. θαυμάζω όλους τους ηθοποιούς της σειράς για την ακρίβεια των ερμηνειών τους και την αυθεντικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την εποχή Χωρίς να υπέρ- παίζουν και να υπογραμμίζουν άσκοπα όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιου είδους εγχειρήματα…. Η Όλγα Μαλέα καθοδηγεί και φωτογραφίζει υπέροχα την εποχή.
Μπορεί να γίνει η «μαγιά» για ένα άλμπουμ;
Το τραγούδι τίτλων και όλη μουσική της σειράς θα κυκλοφορεί από την heaven σε όλες τις ψηφιακές Πλατφόρμες.
Έγραψες ένα τραγούδι που στην εποχή που αναπαριστά η σειρά ο κόσμος όχι μόνο χόρευε αλλά οι χορευτές κάθε παρέας ήταν στο επίκεντρο. Σήμερα, όχι τώρα στην καραντίνα, γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος χορεύει λιγότερο;
Όλα είναι μόδες. Έρχονται και παρέρχονται.
Ποιο τραγούδι χόρεψες τελευταία φορά; Ήταν σε κάποιο πάρτι ή σε μαγαζί;
Δεν έχω χορέψει ποτέ στη ζωή μου. Εγώ γράφω, για να «χορεύουν» οι άλλοι.
Εσύ πώς διασκεδάζεις; Και στον τομέα αυτό τι θα κάνεις όταν λήξει η κατάσταση που ζούμε και θα είμαστε ελεύθεροι να επιστρέψουμε στις ζωές μας;
Διασκεδάζω δημιουργώντας και μόνο. Ένα χρόνο μέσα σ’ αυτή την κατήφεια και την δυστυχία όσον αφορά την υγεία και το αυτονόητο του ανθρώπου, Δεν έχω σταματήσει να δημιουργώ… Πολλά από τα πράγματα που προγραμμάτιζα, τα αναβάλλω γιατί είτε δεν έχω τη διάθεση είτε δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν, έτσι λοιπόν περιμένω όπως περιμένουμε όλοι μέρα με τη μέρα θετικότερες εξελίξεις για να καταφέρουμε να ξανά βάλουμε τη ζωή μας σε μία νέα συνθήκη και ελπίζω, με ωριμότερή συλλογικότητα.
Πόσο, εσένα και το μουσικό σου σινάφι σας έχει πλήξει η καραντίνα;
Εκατό τοις εκατό όπως και όλο τον κόσμο. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού! Δεν είναι μόνο η στέρηση του να εκφραστείς δημοσίως όσον αφορά τους καλλιτέχνες… Δε με απασχολεί τόσο αυτό, όσο η στέρηση της ελευθερίας, της υγείας. Και η αγωνία του άγνωστου.
Οι καλλιτέχνες και ειδικά οι δημιουργοί επίσης, έχουμε πληγεί πολύ σοβαρά πριν καν προκύψει η πανδημία με τον Covid-19 με κάθε τρόπο. Αγωνιώ για όλους μας, φυσικά πρώτα για τον εαυτό μου, τους δικούς μου ανθρώπους τις δουλειές που καταστρέφονται τα όνειρα που παγώνουν κι άλλες τόσες σκέψεις που περνάνε απ’ το μυαλό μου καθημερινά..
Φοβάσαι τις συναισθηματικές παρενέργειες που θα μας αφήσει η περίοδος αυτή της πανδημίας;
Δε φοβάμαι τίποτα. Ο καθένας μας ας πετάξει τα δικά του σκουπίδια μια για πάντα με αφορμή το χρόνο για περισυλλογή και ανακτήσης του αυτονόητου όλη αυτήν την περίοδο.
Από τη «Μελωδία της Ευτυχίας» δίπλα στην Αλίκη, στο Ολυμπιακό Στάδιο με τον ύμνο των αγώνων του 2004, στις πίστες, στις συναυλίες και στα στούντιο εγγραφής. Πόσο δύσκολο ήταν αλλά και πόσες χαρές σου έδωσε αυτό ταξίδι;
Οι χαρές έχουν ακριβώς το ίδιο βάρος με τις δυσκολίες. Όσο δυσκολεύτηκα τόσο χάρηκα και τούμπαλιν…
Τι δεν σου αρέσει στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο;
Η παντελής έλλειψη αυθεντικότητας πρωτοτυπίας και το τέλμα στο οποίο έχουν υποπέσει όσοι δεν κάνουν σοβαρά την δουλειά τους, είτε επειδή δεν την γνωρίζουν είτε επειδή δεν θεώρησαν ότι πρέπει να την μάθουν σε βάθος. Είναι φοβερά αστείο πόσο ξαφνικά βαφτίζουμε μια νέα συνθήκη αναγάγοντας την σημαντική θετική εξέλιξη στην ΤΕΧΝΗ ενώ μπορεί να’ ναι ουσιαστικά μια μεγάλη πασιφανής χαζομάρα και πόσο γρήγορα αυτό έρχεται Τούμπα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και την ξανά βαφτίζουμε με οτιδήποτε αρνητικό Υποτιμώντας την, πια εντελώς…
Έχεις αναρωτηθεί πώς θα ήταν η καλλιτεχνική σου πορεία αν ζούσες στο Λονδίνο ή τη Νέα Υόρκη;
Όχι γιατί δεν θέλω να μπαίνω σε γραφικούς πειρασμούς.
Τα τελευταία χρόνια εντελώς σιωπηλά και χωρίς να το λέω έχω στήσει μια μικρή ιστοριούλα στο Λονδίνο κάνοντας κάποιες εμφανίσεις εκεί με ένα ξεχωριστό project που ξεκίνησα από το 2016 με τίτλο cathedrals και έτσι έχω πάρει μια μικρή μυρωδιά τι σημαίνει να παίζεις σε “μεγάλα γήπεδα” και πόσο κόβεται η αναπνοή σου καθώς Κοιτάς για παράδειγμα από τον 100ό όροφο ενός κτιρίου κάτω το δρόμο. Το λέω αυτό φυσικά μεταφορικά…
Στο Λονδίνο δραστηριοποιούμαι παρουσιάζοντας την συνθετική μου πλευρά κυρίως με ορχηστρικά θέματα που έχω γράψει για το θέατρο, αλλά και για εικόνα και έχω την χαρά να παρουσιάζω τη δουλειά μου σε ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν καθώς δεν είναι Έλληνες και έτσι κρίνουν την μουσική που παίζω ατόφια και ανεπηρέαστα.
Σημαντική στιγμή η εμφάνιση μου στο Royal Opera House Και σε κάποιους από τους ιστορικότερους καθεδρικούς ναούς του Λονδίνου και της Ευρώπης.
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε μια δεκαετία;
Αφήνω τη ζωή να κάνει τη δουλειά της. Αν με ρώταγες Το 2018 πως θα φανταζόμουν το 2020 πιστεύεις θα έπεφτα μέσα;
Καλλιτεχνικά τι ετοιμάζεις αυτή την περίοδο;
Είμαι αφοσιωμένος απόλυτα στην εργασία μου και σε ό,τι έχω αναλάβει να φέρω εις πέρας ως καλλιτεχνικός διευθυντής της επιτροπής Ελλάδα 2021.
Ταλέντο ή σκληρή δουλειά; Πώς λειτουργούν αυτά σε σένα;
50/50. 49/51 δεν λειτουργεί.
Τι φοβάσαι, και πώς καταπολεμάς τους φόβους σου;
Αντιμετωπίζοντας τους.
Γιάννης Καφάτος
Info:
«Τα καλύτερά μας χρόνια» – ΕΡΤ1 κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 22:00 και στο Ertflix
Σκηνοθεσία: Όλγα Μαλέα
Σενάριο: Νίκος Απειρανθίτης, Κατερίνα Μπέη
Διεύθυνση φωτογραφίας: Βασίλης Κασβίκης
Production designer: Δημήτρης Κατσίκης
Ενδυματολόγος: Μαρία Κοντοδήμα
Casting director: Σοφία Δημοπούλου
Παραγωγοί: Ναταλί Δούκα, Διονύσης Σαμιώτης
Παραγωγή: Tanweer Productions
Παίζουν: Κατερίνα Παπουτσάκη (Μαίρη), Μελέτης Ηλίας (Στέλιος), Υβόννη Μαλτέζου (Ερμιόνη), Τζένη Θεωνά (Νανά), Εριφύλη Κιτζόγλου (Ελπίδα), Δημήτρης Καπουράνης (Αντώνης), Μανώλης Γκίνης (Άγγελος), Γιολάντα Μπαλαούρα (Ρούλα), Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Γιάννης), Έκτορας Φέρτης (Λούης), Αμέρικο Μέλης (Χάρης), Ρένος Χαραλαμπίδης (Παπαδόπουλος), Νατάσα Ασίκη (Πελαγία), Μελίνα Βαμπούλα (Πέπη), Γιάννης Δρακόπουλος (παπα-Θόδωρας), Τόνια Σωτηροπούλου (Αντιγόνη), Ερρίκος Λίτσης (Νίκος), Μιχάλης Οικονόμου (Δημήτρης), Τζώρτζια Κουβαράκη (Μάρθα), Αντώνης Σανιάνος (Μίλτος), Mάριος Αθανασίου (Ανδρέας), Μαρία Βοσκοπούλου (Παγιέτ), Νίκος Ορφανός (Μιχάλης), Γιάννα Παπαγεωργίου (Μαρί Σαντάλ), Αντώνης Γιαννακός (Χρήστος), Ευθύμης Χαλκίδης (Γρηγόρης), Δέσποινα Πολυκανδρίτου (Σούλα), Λευτέρης Παπακώστας (Εργάτης 1), Παναγιώτης Γουρζουλίδης (Ασφαλίτης), Γκαλ Α. Ρομπίσα (Ντέμης).
