«Η παράσταση Ένας ήρωας του καιρού μας αποτελεί μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη φύση. Μπαίνει σαν καθρέφτης απέναντι μας και μας προκαλεί να δούμε τον εαυτό μας. Όλα εκείνα τα στοιχεία που βλέπουμε αλλά κυρίως αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε. Αυτά που αγνοούμε. Αυτά τα οποία λογοκρίνουμε. Στο έργο του Λέρμοντοφ δεν υπάρχει μια αλήθεια καθώς η αλήθεια από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να είναι αντικειμενική».

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που παρακίνησε την Ασημίνα Αναστασοπούλου, τον Κωνσταντίνο Γεωργαλής, τον Βασίλη Καλφάκη, τον Απόστολο Καμιτσάκη, τη Δάφνη Νικητάκη και την Περσεφόνη Παντοπούλου γνωστούς και ως Lab.oratorium, να ανεβάσουν το έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ «Ένας ήρωας του καιρού μας» στο Θέατρο 104. Τα μέλη της ομάδας μας εξηγούν ποιούς θεωρούν ήρωες του καιρού μας και μας παρουσιάζουν το δικό τους μοναδικό «εργαστήριο». Υλικό τους ό,τι πιο απλό: λίγο χώμα, ένα σεντόνι, ένα φλιτζάνι. Όπως παίζανε μικροί.

Τι σας γοήτευσε στο έργο του Μιχαήλ Λέρμοντοφ και αποφασίσατε να το ανεβάσετε;

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Το έργο αποτελεί μια ενδοσκόπηση στην ανθρώπινη φύση. Μπαίνει σαν καθρέφτης απέναντι μας και μας προκαλεί να δούμε τον εαυτό μας. Όλα εκείνα τα στοιχεία που βλέπουμε αλλά κυρίως αυτά που δεν θέλουμε να βλέπουμε. Αυτά που αγνοούμε. Αυτά τα οποία λογοκρίνουμε. Στο έργο του Λέρμοντοφ δεν υπάρχει μια αλήθεια καθώς η αλήθεια από ό,τι φαίνεται δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ο λόγος λοιπόν για να ανεβάσουμε αυτή την παράσταση ήταν η ευκαιρία να παρατηρήσουμε τη ζωή. Προσπαθούμε ακόμα και σήμερα να καταλάβουμε γιατί ο άνθρωπος, όταν η ευτυχία του χτυπά την πόρτα, επιλέγει να είναι δυστυχισμένος; Γιατί νιώθει όμορφα όταν εξουσιάζει τους άλλους ανθρώπους; Γιατί φοβάται τον έρωτα; Πού μπορεί να οδηγηθεί από τη φιλοδοξία του; και χιλιάδες άλλα ερωτήματα υπαρξιακής φύσεως που βασανίζουν αιώνες τον άνθρωπο. Ανάγκη μας λοιπόν ήταν να κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι αν όντως συνειδητοποιούμε ότι αυτό που βλέπουμε δεν μας αρέσει, τι κάνουμε τελικά πραγματικά για να το αλλάξουμε;

Ποιους ανθρώπους θεωρείτε «ήρωες του καιρού μας»;

Περσεφόνη Παντοπούλου: Τους ανθρώπους εκείνους που αποτολμούν μέσα από ασυνήθιστες συμπεριφορές και πράξεις να ελευθερώσουν αλήθειες κόντρα στο ρεύμα της εποχής, με έναν δικό τους τρόπο, λεπτό, εξευγενισμένο και βαθιά ανθρώπινο. Καθώς κι εκείνους που τις παραδέχονται ,και έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι αφενός το κύκνειο άσμα του εξομολογητικού ρομαντισμού και αφετέρου η αρχή του ρωσικού ρεαλιστικού μυθιστορήματος, δομήθηκε με τέτοια υλικά που το καθιστούν το πρώτο ψυχολογικό πεζογράφημα της Ρωσίας. Τα στοιχεία αυτά πώς αξιοποιούνται στη θεατρικότητα των χαρακτήρων επί σκηνής;

Βασίλης Καλφάκης: Ο Λέρμοντοφ έρχεται πραγματικά και παντρεύει στο έργο αυτό δύο φωνές που κυριαρχούν στη λογοτεχνική σκηνή. Από την μια αυτό που αποθεώνεται από του ρομαντικούς ποιητές του αιώνα ως η έσω φωνή ενός ήρωα που βασανίζεται με το οτιδήποτε γύρω του και από την άλλη όλα τα πορτρέτα από μανούλες, κορούλες, ταλαιπωρημένους επίδοξους γαμπρούς που έχει ήδη αρχίσει να παράγει η γραφή του Γκόγκολ. Είναι εξαιρετική αυτή η συνάντηση φωνών. Συναντήσεις διαφορετικών χαρακτήρων την πιο απρόσμενη στιγμή. Δίπλα στο πιο χαρούμενο φως της ημέρας μια σκιά. Αυτές οι αντιθέσεις ήταν που μας ώθησαν στην επί σκηνής διαπραγμάτευση των προσώπων.

Ποια ανάγκη σας οδήγησε στη δημιουργία της ομάδας Lab.oratorium ;

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Τέχνες-Plus