Οι φωτορεπόρτερ ήταν πάντα ο ήρωές μου. Δεν έγινα ένας απ’ αυτούς, ευτύχησα όμως πολλοί φωτορεπόρτερ να είναι φίλοι μου και είμαι πάντα περήφανος για τις δουλειές τους, για εκείνα τα μαγικά “κλικ” που πιάνουν τη στιγμή που γράφεται η σύγχρονη ιστορία.

Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι… 
Ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Νικολαΐδης στο βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Στο περιθώριο”  ζωντάνεψε μέσα από τις σελίδες του την “άγρια πλευρά της δεκαετίας του ΄80”.

Στις 200 σελίδες του οι νεότεροι θα γνωρίσουν την Αθήνα των κινημάτων και της μουσικής σε μια εποχή που το μόνο “κατέβασμα” αντιστοιχούσε είτε σε γκλομπ στο κεφάλι, είτε “κατεβαίνουμε σε πορεία”, είτε σε “κατεβαίνουμε κέντρο για ποτό και και κάνα live”.

Οι παλαιότεροι αναγνώστες θα βρουν μια συλλογή από στιγμιότυπα της ζωής τους. Είτε συμμετείχαν, είτε απλώς τα ζούσαν όσα έχει καταγράψει ο φακός του Γιώργου.

Με μια Pentax Κ2DMD, φακό 50αρη f1,2 αμέτρητα μέτρα φιλμ και πολύ πείσμα οι φωτογραφίες του Νικολαΐδη έχουν μια απίστευτη δύναμη. Μαυρόασπρες, κάποιες ελαφρώς “πουσαρισμένες” είναι κομμάτια της ιστορίας μιας πολύ “ζωντανής” εποχής για την Αθήνα.

Αντιδράσεις στην αστυνομική βία, καταλήψεις, αλλά και τα πρώτα live που δεν ήταν όπως σήμερα στην ημερήσια διάταξη και αναμενόμενα.

Ο φακός του Γιώργου καταγράφει αυτή τη δίψα για ζωή, όπως την εννοούσαν όσοι καταγράφονται στα καρέ του.

Η επαγγελματική του εντιμότητα ήταν αυτή που του επέτρεψε να είναι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, να μπορεί να σηκώνει κάμερα εκεί που δεν ήταν βέβαιο ότι μπορούσε να το κάνει ο καθένας, να διακινδυνεύει τη σωματική του ακεραιότητα για να καταγράψει την είδηση μέσα σε χημικά και δακρυγόνα.

Το βιβλίο “Είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι” έχει όμως την τύχη για εμάς τους αναγνώστες να συμπεριλαμβάνει και μια σειρά από πολύ προσεγμένα κείμενα διανοητών και δημοσιογράφων που μας βάζουν στο κλίμα της εποχής. 

Αστυνομία, κινήματα, νεολαία, μουσική, οι εξάρσεις, η βία της αστυνομίας με κορύφωση την δολοφονία του Καλτεζά, περιγράφονται και αναλύονται με έναν ψύχραιμό και στιβαρό λόγο κάνοντας το βιβλίο όχι ένα απλό φωτογραφικό λεύκωμα αλλά ένα σημαντικό αρχειακό ντοκουμέντο μιας εποχής που σφράγισε την Αθήνα.

Πιστεύω δε ότι διαβάζοντας τα κειμενα του βιβλίου, ο παρατηρητικός αναγνώστης ή ο ειδικός κοινωνικός επιστήμονας μπορεί να προχωρήσει σε αναγωγές με το σήμερα και να προβληματιστεί.

Γιάννης Καφάτος

Υ.Γ. Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε σχεδόν τριάντα χρόνια. Είναι ένας δυναμικός χαμηλών τόνων σχολιαστής της ζωής αυτής της πόλης. Δεν του αρέσει αυτός ο «χαρακτηρισμός». Στα Εξάρχεια – που τα έχει καταγράψει με ξεχωριστό τρόπο –  πίνουμε καφέ στη Μπενάκη, στο στέκι του, δεν θέλει να φωτογραφηθεί, μου επιτρέπει να τον πάρω μια φωτογραφία καθώς μου γράφει μια αφιέρωση στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του.