Η δασκάλα μου των γερμανικών, η Λόρε με έκανε να αγαπήσω τα ζώα. Όχι, ότι ήθελα και πολύ δηλαδή. Ερχόταν πάντα στην ώρα της με τη μαύρη σκυλίτσα της τη Μόρλι. Την άφηνε στον κήπο να περιμένει, μέναμε σε πολυκατοικία και με τις διάφορες γάτες που κατά καιρούς μαζεύαμε εγώ κι η αδελφή μου θα ήταν δύσκολο να την φέρει σπίτι. Καθόταν στον κήπο ήσυχη και μας περίμενε να τελειώσουμε το μάθημα.
Η Λόρε λοιπόν, με έμαθε να αγαπώ, να σέβομαι και να εκτιμώ τα ζώα. Η ίδια, όταν πήγαινα σπίτι της κι απουσίαζε με έπαιρνε μετά τηλέφωνο και με ρώταγε: Πέρασες, ε; Μου το είπε η Μόρλι.
Στο σπίτι της Λόρε τα ζωάκια ακολουθούσαν συγκεκριμένους κανόνες, δεν ήταν ανάγωγα, όπως ο δικός μου, που είχα προχτές τραπέζι και έκανε ένα γκεσταριλίκι στην μέση του τραπεζιού, γιατί μύρισε γαριδούλες.
Αν κάποιο γατί ανέβαινε στο πανέμορφο παλιό Βiedermeier τραπέζι της, που κάναμε μάθημα, του έλεγε: Verboten (απαγορεύεται) κι αυτό κατέβαινε πειθήνια.
Το ίδιο ίσχυε για την πανέμορφη Μόρλι. Καθόταν στη μεριά της μπροστά στη σόμπα και μόνο εάν ένιωθε πως κάποιος πλησίαζε σηκωνόταν, για να επιτελέσει τα καθήκοντα της.
Οι γάτες και η Μόρλι συμβίωναν ιδανικά. Πραγματικά, μου φαινόταν απίστευτο ότι στο σπίτι αυτό η παροιμία ‘τρώγονται σαν τον σκύλο με την γάτα’ δεν εύρισκε κανενός είδους εφαρμογή.
Βέβαια, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι θετικά διακείμενοι απέναντι στα ζώα. Ο σύντροφος της Λόρε δεν ανεχόταν με κανέναν τρόπο τη Μόρλι στο υπνοδωμάτιο. Ενώ η δασκάλα μου, από την μεριά της, δεν μπορούσε να κοιμηθεί αν το σκυλί δεν ήταν κοντά της. Και μην φανταστείτε σε κρεβάτι, σε ένα χαλάκι στο πάτωμα κοιμόταν.
Όπως συμβαίνει στις σχέσεις, κάποτε έρχεται ένα τέλος. Ο Αντρέας είχε γίνει επιθετικός στο θέμα των ζώων, τα κλώτσαγε και τα κακομεταχειριζόταν, ίσως από ζήλεια, γιατί δεν είχε την απόλυτη προσοχή. Και όπως καλώς γνωρίζετε αυτός που κακομεταχειρίζεται τα ζώα δεν θ’ αργήσει να το κάνει και σε ανθρώπους.
Τη μια φορά που ρώτησα πώς χτύπησε στο μάτι της η Λόρε μου απάντησε απροσεξία, τη δεύτερη ότι έπεσε και πάει λέγοντας.
Ήταν λίγο πριν τις εξετάσεις για την γερμανική σχολή και είχαμε πάει όλα τα σαΐνια για τεστ. Η ώρα είχε περάσει, όταν ο σύντροφος της γύρισε σπίτι τους εκνευρισμένος, επειδή δεν υπήρχε ζεστό φαγητό. Μπροστά σε όλους μας τη χαστούκισε με άγριο τρόπο. Κι εκείνη τη στιγμή η Μόρλι πετάχτηκε του έδειξε απειλητικά τα δόντιά της κι ήταν έτοιμη να του επιτεθεί. Αυτός βέβαια, όπου φύγει φύγει.
Πέρασαν δυο εβδομάδες, που στη διάρκειά τους, υποτίθεται, πως αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις του ζευγαριού.
Ο Αντρέας όμως το κράτησε της Μόρλι και την τάισε κιμά με κομματάκια γυαλιού. Ευτυχώς, η Λόρε επέστρεψε έγκαιρα στο σπίτι και βλέποντας τα ματιά του ζώου κατάλαβε τι είχε συμβεί κι έτρεξε στον κτηνίατρο. Το σκυλί σώθηκε, όχι όμως κι η σχέση, ενώ η ίδια αποφάσισε να μην κάνει μήνυση, αφού ο πρώην σύντροφός της είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα εκδικητικός.
Μετά από δυο χρόνια, και αφού η Μόρλι διάλεξε σε μια βόλτα τους τον μελλοντικό σύντροφο της δασκάλας μου, τους πάντρεψε στην Ανάσταση στο Χολαργό. Τις βέρες δεν θυμάμαι ποιος τις πέρασε, αλλά σίγουρα η επιλογή ήταν της Μόρλι και ήταν και πολύ καλή.
Νάντη Φίλια
Leave a Reply