29/03/2024

Η ιστορία του Ασπρούλη

Η ιστορία του Ασπρούλη

Η ιστορία του Ασπρούλη – Ιστορίες αγάπης με ζώα.

 Οι χοροί και τα μπαλ μασκέ είχαν την τιμητική τους τη δεκαετία του 80. Δεν υπήρχε περίπτωση το χλιδάτο γεγονός να μην συμπεριλαμβάνει και μια λαχειοφόρο αγορά. Τα "βραβεία" πολλά και ποικίλα: από ζαχαρούχα  γάλατα, που είχαν καταστρέψει δόντια σε πολλές γενιές, μέχρι αρνιά. 
Όταν τα μικρά μου ξαδέλφια άκουσαν ότι είχαν κερδίσει τον πρώτο λαχνό στο χορό του σχολείου τους χάρηκαν πολύ. Προσδοκούσαν ένα από τα έξοχα γουόκμαν ή  τέλος πάντων τα πρωτόγονα για τα σημερινά δεδομένα παιχνίδια Αmiga. Σκεφτείτε την απογοήτευση ενός Ζορό κι ενός πρίγκιπα, θα σας γελάσω ποιού βασιλείου, όταν ανακοινώθηκε το βραβείο τους και ήταν: ένα αρνάκι. 
Εύλογα η τύχη του ήταν να καταλήξει σε μια σούβλα εκείνο ή το επόμενο Πάσχα.
 
Τα παιδιά και ο θείος μου πήραν το αξιαγάπητο αρνάκι στο σπίτι, το έβαλαν στην πίσω αυλή,  μέχρι να σκεφτούν τι θα το κάνουν. Περνούσαν οι εβδομάδες, τάιζαν τον Ασπρούλη, που μεγάλωνε και γινόταν μέρα με τη μέρα απαραίτητος στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Τι σημασία είχε που ήταν αρνί κι όχι σκυλί; 
Έφυγε το Πάσχα, τη γλίτωσε τ’ αρνί, δεν υπήρξε άλλωστε σκέψη να το θυσιάσουν (τη θέση του πήρε κάποιο άλλο κακόμοιρο από το χασάπη της γειτονιάς) και τα παιδιά δένονταν όλο και πιο πολύ μαζί του. 
Ήρθε το καλοκαίρι, έμεινε ο θείος να φυλάει το σπίτι και το αρνί που καταλάμβανε ένα σεβαστό χώρο στην πίσω αυλή.  
Ο Ασπρούλης είχε γίνει η μασκότ της γειτονιάς. Από την άλλη ο θείος σκεφτόταν ότι το καημένο το ζωντανό ζούσε μια μίζερη ζωή. Δεν μπορούσε να βοσκήσει, να κουνηθεί… Bέβαια, είχε όλη την αγάπη του κόσμου την όποια και ανταπέδιδε, αλλά έπρεπε να βρεθεί μια λύση.  
Η λύση είχε το όνομα Μανώλης και ήταν ο νονός του ενός ξαδέρφου, Oδοντίατρος και με πολύ χιούμορ. Όχι, δε  θα πήγαινε ο Ασπρούλης για σφραγίσματα στο Κολωνάκι, αλλά στο εξοχικό του Μανώλη στην Παλιά Επίδαυρο για να βοσκήσει με την ησυχία του. Ο θείος δεν το πολυκουβέντιασε μαζί του. Έτσι, μια Κυριακή βάζει με τα χίλια ζόρια το αρνί στο μικρό Starlet της οικογένειας και φτάνει στο εξοχικό στην Επίδαυρο.  Ήξερε ο Μανώλης ότι κάποιο ζώο θα του έφερναν να φιλοξενήσει, αλλά το υπολόγιζε μικρότερου μεγέθους και κατ' ουδένα τρόπο πρόβατο. 
«Αμάν, ρε Γιάννη, λέει στο θείο μου, τι είναι ετούτο; Εγώ αυτό το ονειρεύομαι ψητό κάθε μέρα. Με έχουν δέσει σε ένα δέντρο και το σουβλίζουν μπροστά μου». 
«Ας το στο κτήμα, του είπε ο θείος, και το Πάσχα… Κι αν σε ρωτήσουν τα παιδιά  πες τους ότι ερωτεύτηκε την προβατίνα του γείτονα».
Ε, τι να κάνει κι ο Μανώλης, το κράτησε το πρόβατο. Με το που γύρισαν τα παιδιά από τις διακοπές και διαπίστωσαν την έλλειψη του αγαπημένου τους φίλου τρελάθηκαν. 
«Τώρα θα μας πας, να τον δούμε. Τώρα…» Τι παρακάλια, τι εκβιασμοί, τι κλάματα! Έκανε ο θείος την καρδιά πέτρα και ξεκίνησαν για την εκδρομή στην Επίδαυρο. 
Ο Μανώλης παρά το γεγονός ότι είναι ιδιαίτερα ζωόφιλος, δεν το είχε συμπαθήσει το αρνί. Το Πάσχα αργούσε ούτως ή άλλως, για να το φάει ούτε λόγος, οπότε αυτό που κέρδιζε ήταν η παρέα των παιδιών, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο, διότι πήγαιναν να δουν τον αγαπημένο τους φίλο.

Έχουν περάσει πολλές Λαμπρές από τότε, αλλά ο Ασπρούλης επέζησε και πέρασε ζωή χαρισάμενη στην Επίδαυρο. Σε παράσταση μπορεί να μην έπαιξε, αλλά σίγουρα απόλαυσε το μαγικό της κλίμα, την αγάπη των παιδιών και του Μανώλη.

Νάντη Φίλια

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*