Η πρόταση ήταν από τον Παναγιώτη Φρούντζο,  υπεύθυνο του Docville, του πολιτιστικού ένθετου της εφημερίδας Documento: Να σου κάνουμε μια παρουσίαση στη στήλη ιστορίες της πόλης;
Ήταν πολύ τιμητικό. Η στήλη αυτή έχει φιλοξενήσει πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα, με σαφή τη σφραγίδα τους – ο κάθένας στον τομέα του. Έτσι κι αλλιώς το Docville είναι μια σπουδαία πολιτιστική έκδοση σε περιεχόμενο αλλά και αισθητική!
Η συνέντευξη και έγινε από την Ηλέκτρα Ζαργάνη. Και έστειλαν τον Μενέλαο Μυρίλλα να με φωτογραφήσει.
Μόνο ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους τους συναδέλφους για την τιμή που μου έκαναν.

Ιδού λοιπόν η αφεντιά μου: Από το ρεπορτάζ στα …τατουάζ με ενδιάμεσους σταθμούς, την μουσική. Και την πόλη, την Αθήνα!

 

Από το κοντρόλ του Mega βρέθηκε να παίζει μουσική στο θρυλικό Decadence στον Λόφο του Στρέφη και σε πολλά ακόμα μαγαζιά της Αθήνας. Ο Γιάννης Καφάτος αγαπάει την αδρεναλίνη της δημοσιογραφίας, τα τραγούδια του Ντέιβιντ Μπόουι και υποστηρίζει ότι το τατουάζ είναι μία τέχνη που χρειάζεται και λίγη ψυχανάλυση.

Περιγράφει τον εαυτό του ως παιδί της τηλεόρασης αφού έχει περάσει από όλα τα μεγάλα κανάλια. «Ημουν για πολλά χρόνια αρχισυντάκτης στην «Κοινωνία Ώρα Mega» ενημερωτική πρωινή εκπομπή. Αυτή την εποχή ζούμε την αθλιότητα να είμαστε απλήρωτοι εδώ και 18 μήνες. Βρισκόμαστε σε μία εταιρία που στην πραγματικότητα δεν έχει πτωχεύσει και εξακολουθεί να έχει έσοδα, αλλά οι ιδιοκτήτες της βρίσκουν τρόπους για να μην πληρώνουν τους εργαζόμενους».

Η τηλεόραση είναι για αυτόν ένα μαγικό μέσο, το οποίο αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. «Τα τελευταία 15 χρόνια στο κοντρόλ μιας καθημερινής ενημερωτικής εκπομπής, έζησα ένα μοναδικό συναίσθημα. Η αδρεναλίνη όταν συμβαίνει κάτι στην άλλη άκρη του κόσμου και μέσα σε ελάχιστο χρόνο πρέπει να το διαχειριστείς σωστά είναι κάτι που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Και φυσικά μου έχει λείψει. Αυτό που επίσης με γοητεύει είναι η συνεργασία με ανθρώπους που δεν είναι δημοσιογράφοι. Μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων που καλείται να δουλέψει σε μηδενικούς χρόνους».

Σε σχέση με την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για τα τηλεοπτικά κανάλια και ειδικά για το Mega υποστηρίζει ότι ισχύει μία διαφορετική πραγματικότητα. «Σε κάθε επιχείρηση υπάρχουν εργαζόμενοι. Και ο κόσμος είναι λάθος να μπερδεύει αυτόν που βλέπει στην οθόνη με τους ανθρώπους που εργάζονται πίσω από τις κάμερες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν κινούν τα νήματα. Υπάρχουν οι τεχνικοί, οι διοικητικοί υπάλληλοι, οι καθαρίστριες. Ο ρεπόρτερ θα φέρει μία είδηση. Το πως θα την εμφανίσει μετά ένας παρουσιαστής είναι ένα διαφορετικό ζήτημα».

Η τρέλα του για τη μουσική τον οδήγησε να δουλέψει στο ραδιόφωνο ως μουσικός παραγωγός και αργότερα ως Dj . «Μου αρέσει να περνάω καλά όταν πηγαίνω σε ένα μπαρ και ο στόχος μου είναι να κάνω τον άλλον να ταξιδέψει έστω και για λίγο. Αυτό είναι ένα δύσκολο στοίχημα για τον άνθρωπο που βάζει μουσική. Υπάρχουν DJs που προσπαθούν να δείξουν ότι ξέρουν καλύτερη μουσική από αυτόν που είναι στο μπαρ. Αυτή η νοοτροπία πιστεύω ότι χαλάει τη διασκέδαση. Προφανώς πρέπει να προτείνεις καινούργια πράγματα και δόξα τον θεό (που για μένα είναι ο Ντέιβιντ Μπόουι) υπάρχουν πολλά ακούσματα. Δεν μπορείς όμως να παίζεις μόνο καινούργιες κυκλοφορίες. Είναι όμορφο να βάλεις και κομμάτια που στον άλλον θα θυμίσουν κάτι, θα τον κάνουν να ανατριχιάσει, να πιει ένα ποτό ακόμα, να δώσει στα κλεφτά ένα φιλί στη σύντροφο του. Οι μουσικές που αγαπάω περισσότερο είναι η ροκ, η αλτέρνατιβ και η ίντι ροκ. Βέβαια δεν έχω καμία ενοχή πλέον. Και η Μαντόνα έχει γράψει αριστουργήματα και η ντίσκο μου αρέσει ανάλογα με την εποχή και η σόουλ/φάνκ έχει καταπληκτικά κομμάτια».

Ο Γιάννης Καφάτος παίζει στο ιστορικό Mo Better που έχει μεταφερθεί στο Ψυρρή, στο Reservoir 164, ένα καινούργιο στέκι στον Πειραιά και στο Χοροστάσιο. Παλαιότερα εμφανιζόταν και στο Black Duck και σε άλλα μαγαζιά της Πραξιτέλους. «Βρέθηκα ξανά και στο άνοιγμα του ιστορικού κλαμπ Decadence σε μία βραδιά που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ηταν μία επιστροφή στο παρελθόν για μένα γιατί κάποτε έπαιζα πολύ συχνά εκεί. Θυμάμαι κόσμο να χορεύει και να γελάει. Τώρα στα μπαρ βλέπεις ανθρώπους σκεφτικούς, με μία σκοτούρα στο βλέμμα. Συνέχεια κοιτάζουν τα κινητά τους, κάνουν check in, τραβάνε selfies. Δεν είμαι τεχνοφοβικός, είμαι όλη την ημέρα στο ίντερνετ, χρησιμοποιώ το Facebook, έχω ένα μπλογκ και μία ιστοσελίδα (www.viewtag.gr) αλλά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει όριο».

Σε κάθε του εμφάνιση θα παίξει οπωσδήποτε τραγούδια του Ντέιβιντ Μπόουι όπως το Rebel Rebel, το Suffragette City και το Panic in Ditroit. «Είμαι παιδί των 90’ς και η “ναιντίλα” έχει θέση στα σετ μου. Επίσης λατρεύω τους Kaiser Chiefs. Εχω μια ιδιαίτερη σχέση με αυτό το συγκρότημα γιατί το βράδυ που γεννήθηκε η κόρη μου έφυγα από το μαιευτήριο και πήγα απευθείας σε ένα λάιβ τους στο Gagarin. Μου αρέσουν πάρα πολύ και οι Temptations».

Πριν από εφτά χρόνια μετά από μία μικρή κρίση ηλικίας βρέθηκε στο Dildo Tattoo Studio στο Παλαιό Φάληρο με δάσκαλο τον Tzenio και έμαθε και την τέχνη του τατουάζ. «Ντρέπομαι να πω ότι είμαι καλλιτέχνης, αλλά έχω φίλους που με εμπιστεύονται, με αποτέλεσμα να έχω κάνει εκατοντάδες τατουάζ όλα αυτά τα χρόνια. Μου αρέσει ως αισθητική το Old School και τα αφαιρετικά σχέδια που κάτι υπονοούν. Εχω και εγώ αρκετά. Το πρώτο τατουάζ που έκανα ήταν τα ονόματα των παιδιών μου με τα δικά τους γράμματα. Εχω ένα ακόμα με το τούμι (σπαθί των Ινκας), δύο με φάλαινες και ένα με ένα παιδάκι που πετάει έναν χαρταετό. Το καλοκαίρι που έζησα ένα δράμα με το Μega χτύπησα και μία vintage τηλεόραση με σπασμένη οθόνη. Η συζήτηση για το σχέδιο και τις λεπτομέρειες είναι η μεγαλύτερη χαρά του τατουάζ. Κάποιος σε έχει εμπιστευτεί τυφλά και εσύ τον καθοδηγείς. Αυτό συνιστά μία απόλυτα διαδραστική, σχεδόν ψυχαναλυτική συνεδρία».

Ο Γιάννης Καφάτος λατρεύει την Αθήνα και δεν έχει νοιώσει ποτέ ότι κινδυνεύει στις πιο «άγριες» γειτονιές της.

«Θα περπατήσω στο Μεταξουργείο, στην αθηναϊκή China Town, στην Ευριπίδου και τη Σοφοκλέους. Μου αρέσει το κέντρο της πόλης τα ξημερώματα. Οι άνθρωποι που πηγαίνουν στις δουλειές τους, οι μετανάστες που ανοίγουν τα μαγαζιά τους, αυτοί που κατηφορίζουν για τη Βαρβάκειο αγορά. Τρελαίνομαι για τις εικόνες της πόλης, τη ρουφάω».

Ηλέκτρα Ζαργάνη – Docville 4/3/2018