Γιάννης Καφάτος

Κρυφτό: Μια παράσταση που δεν κρύβει τίποτα! – Οι 4 πρωταγωνιστές …φανερώνονται!

Ο Ρωμανός Μαρούδης συστήνει στο ελληνικό κοινό τον σημαντικό Αμερικανό συγγραφέα και σεναριογράφο, Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, επιλέγοντας να ανεβάσει στη σκηνή του Altera Pars το υποψήφιο για Tony, The Little Dog Laughed, με τον ελληνικό τίτλο Κρυφτό.

Η παράσταση είναι απολαυστική με τους 4 πρωταγωνιστές να αλληλοσυμπληρώνονται και να μας παραδίδουν ένα πολύ δυνατό κείμενο.
Με έναν πολύ καλό ρυθμό, φωτισμό και μουσική που δένει τις σκηνές και τις ιστορίες των ηρώων οι 4 ηθοποιοί, Ευαγγελία Βουκάντση, Δημήτρης Τσιγκριμάνης, Δήμητρα Μπαντή και Πάνος Κούλης, «παίζουν» αυτό το ιδιότυπο κρυφτό που σε όλους έχει να πει κάτι.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ένα «κρυφτό» σε διάφορες εκδοχές και διακυμάνσεις όλοι έχουμε παίξει κάποια στιγμή στη ζωή μας και δεν εννοώ την ανέμελη παιδική μας ζωή με τα παιχνίδια της…
Η παράσταση στο Altera Pars παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη και μέχρι να κλείστε τις θέσεις σας ελάτε να γνωρίσουμε παρέα το έργο αλλά και τους ηθοποιούς μιας παράστασης που αξίζει να δείτε.

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή στο «Κρυφτό» για τον δικό σας ρόλο;

Δήμητρα Μπαντή: Δύσκολο να απαντηθεί αυτό. Δεν ξέρω αν είναι η πιο δυνατή αλλά σίγουρα θα έλεγα πως η πιο δύσκολη στιγμή για εκείνη σύμφωνα με το χαρακτήρα της, είναι η στιγμή που πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον Άλεξ και να του μιλήσει ξεκάθαρα. Θα έλεγα περισσότερα αλλά δε θα ήθελα να προδώσω την εξέλιξη των γεγονότων για όσους δεν έχουν δει την παράσταση. Θα ξεχώριζα επίσης μια από τις στιγμές που επικοινωνεί άμεσα με το κοινό.

Ευαγγελία Βουκάντση: Η πιο δυνατή στιγμή της Νταϊαν στο έργο και ίσως και η μοναδική στιγμή θεωρώ που ξεπερνάει τα δικά της όρια, είναι σε μια τηλεφωνική επικοινωνία με τον πελάτη της Μίτσελ. Εκεί μπορείς να διακρίνεις αδυναμία και φόβο, κάτι που δεν αντιπροσωπεύει την Νταϊάν.

Δημήτρης Τσιγκριμάνης: Η στιγμή που ο ήρωάς μου, ο Μίτσελ, εξομολογείται αφιλτράριστα τις πραγματικές του επιθυμίες, που βγαίνουν σα χείμαρρος από το στόμα του και οι οποίες τον οδηγούν κατευθείαν μέσα στο κενό της απόλυτης ύπαρξης.

Πάνος Κούλης: Όταν ο Άλεξ παίρνει την επιβεβαίωση που έχει ανάγκη και καταφέρνει να αφεθεί στον έρωτά του για τον Μίτσελ χωρίς άμυνες… Κι όπου πάει!

Και οι 4 ήρωες διαπνέονται από ένα αίσθημα ματαίωσης που οδηγεί τις πράξεις τους. Τι είναι αυτό που δίνει τελικά κουράγιο στον καθένα να συνεχίσει (τη ζωή του);

Δήμητρα Μπαντή: Για την Έλλεν, κινητήριος δύναμη είναι η ασφάλεια. Μεγάλο κομμάτι της ασφάλειάς της είναι ο Άλεξ, και όταν νιώσει πως χάνει αυτό της το στήριγμα θα πιαστεί από την πρώτη σανίδα σωτηρίας. Κουράγιο δεν ξέρω αν της δίνει κάτι, αλλά σίγουρα όσο νιώθει ασφαλής μπορεί να συνεχίσει.

Ευαγγελία Βουκάντση: Φαίνεται πως όλοι οι χαρακτήρες έχουν πληγωθεί στο παρελθόν και είναι κάτι που τους συνοδεύει και που καθορίζει τις κινήσεις τους στο παρόν. Μπορεί να είναι ο φόβος, αυτό που τους δίνει κουράγιο να συνεχίζουν, ο οποίος τους θωρακίζει ώστε να μην ξαναπληγωθούν ή μπορεί να είναι η ελπίδα πως θα βρουν αυτό που ψάχνουν εν τέλει. Είναι καθαρά στον κάθε θεατή πώς θα το δει και πως θα ταυτιστεί ο ίδιος.

Δημήτρης Τσιγκριμάνης: Αν το αποκαλύψω αυτό, ίσως προδώσω και την έκβαση του έργου. Θα πω μόνο ότι ο Μίτσελ κάνει την επανάστασή του. Τί καταφέρνει να κερδίσει, είναι άλλη υπόθεση

Πάνος Κούλης: Η ελπίδα πως όλα θα γίνουν καλύτερα…

Τι κοινά στοιχεία έχετε με τον ρόλο που υποδύεστε;

Δήμητρα: Θα ήθελα να είχα την ξεγνοιασιά της. Μπορεί να βλέπουμε την Έλλεν σε μια κάπως ασυνήθιστη και δύσκολη περίοδο της ζωής της, αλλά μπορούμε να καταλάβουμε πως είναι ένα παιδί που συνήθως δε θα κάτσει να σκάσει για τα προβλήματα και τις αναποδιές. Αυτό που έχουμε σίγουρα κοινό μεταξύ μας είναι ότι θα δυσκολευτούμε να μιλήσουμε ευθέως για οτιδήποτε είναι αυτό που μας απασχολεί.

Ευαγγελία: Η αλήθεια είναι πως το κοινό στοιχείο με τον ρόλο που υποδύομαι είναι ένα, στην πιο μεταφορική του έννοια -όμως ίσως είναι και το πιο βασικό. Η Νταϊαν έχει μια άκαμπτη στάση σε εξωτερικούς παράγοντες που ταράσουν τον δικό της κόσμο. Έχει μια σκληράδα για να αντέξει σε κακουχίες και αντιξοότητες. Είμαι κι εγώ ανυποχώρητη σε καταστάσεις απλά εμένα η ευαισθησία μου δεν με αφήνει να γίνω όσο ρηχή και ωμή επιλέγει να γίνει η Νταϊαν.

Δημήτρης: Τον συμπαθώ τον Μίτσελ, είναι φίλος. Μερικές φορές φέρεται σαν κακομαθημένο παιδί και άλλες σαν συνειδητοποιημένος ενήλικας. Μοιάζουμε.

Πάνος: Δεν είναι πολλά, αλλά είναι βασικά! Έχουμε και οι δυο την ανάγκη να κάνουμε τα πράγματα ξεκάθαρα και υποφέρουμε απέναντι στην αμφισβήτηση.

Πώς δέχεται το κοινό τις σκηνές με το γυμνό – «Φτάνει» πάνω στη σκηνή κάτι που σας δυσκολεύει;

Δήμητρα: Φυσικά υπάρχουν οι ήχοι έκπληξης από τους θεατές εκείνη τη στιγμή αλλά τα σχόλια που έχουμε λάβει είναι πολύ θετικά για το εικαστικό της σκηνής. Στόχος δεν ήταν να συμβεί απλά να για να “σοκάρει” ή να προκαλέσει, υπάρχει ουσιαστικός λόγος και κάτι έχει να μας πει, και το κοινό το αντιλαμβάνεται αυτό. Τώρα, εγώ προσωπικά δεν είμαι σε θέση να απαντήσω για το αν κάποια αντίδραση δυσκολεύει τη διαδικασία πάνω στη σκηνή, το τι μπορεί να λαμβάνουν τα παιδιά εκείνη τη στιγμή είναι κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ.

Ευαγγελία: Τα σχόλια που έχουμε δεχτεί από το κοινό, για το γυμνό στην παράσταση, είναι ευχάριστα θετικά. Από την έννοια ότι δεν έχουμε αφήσει να περάσει κάτι πρόστυχο στους θεατές, που θα τους κάνει να ντραπούν ή να νιώσουν άβολα. Αυτό θεωρώ είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα γιατί η γραμμή ανάμεσα στο αισχρό και στο καλαίσθητο είναι πολύ λεπτή. Οπότε όχι δε φτάνει κάτι στην σκηνή που να μας δυσκολεύει.

Δημήτρης: Το γυμνό στο θέατρο, όταν είναι δικαιολογημένο και όχι ηδονοβλεπτικά φτιαγμένο, μπορεί να ενταχθεί περίφημα σε μια παράσταση. Και έτσι έγινε στη δική μας περίπτωση. Ό,τι κι αν σκεφτεί το κοινό, εμείς είμαστε πολύ σίγουροι γι’αυτό που έχουμε δημιουργήσει.

Πάνος: Κάθε μικροαντίδραση και κάθε επιφώνημα το ακούμε, όμως, προσωπικά, δε με δυσκολεύει κάτι. Το γυμνό έχει λόγο να υπάρχει και δεν είναι απλώς μια φιοριτούρα, ο σκηνοθέτης μας μαζί με τον κινησιολόγο μας έχουν κάνει φανταστική δουλειά και έχουν φτιάξει ένα πλαίσιο στο οποίο μπορούμε να κινούμαστε νιώθοντας σίγουροι και ασφαλείς. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και οι συμπαίκτες, φυσικά. Ο σεβασμός και η προσοχή που νιώθουμε μεταξύ μας, είναι συστατικά που αν έλειπαν, θα είχαμε εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα! Όλα αυτά το κοινό τα εισπράττει με κάποιον τρόπο και τα σχόλια είναι έως και συγκινητικά.

Έχετε αναγκαστεί να παίξετε «κρυφτό» εσείς στην κανονική σας ζωή;

Δήμητρα: Πιστεύω όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε αναγκαστεί να παίξουμε «Κρυφτό». Είτε επειδή δεν νιώσαμε ασφάλεια να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, είτε «κατάπιαμε» κάτι που θέλαμε να πούμε, είτε κάναμε κάτι που δεν θέλαμε ή έστω δεν ήταν η πρώτη μας επιλογή επειδή οι συνθήκες κάπως μας το επέβαλαν. Και φυσικά υπάρχουν και οι στιγμές που δε θέλαμε να παραδεχτούμε κάτι στον ίδιο μας τον εαυτό. Επομένως ναι, έχω παίξει και εγώ «Κρυφτό» στη ζωή μου.

Ευαγγελία: Όλοι μας έχουμε παίξει Κρυφτό στην ζωή μας , είτε αναγκαστικά, είτε ηθελημένα, και όποιος πει το αντίθετο λέει ψέμματα. Αυτό συμβαίνει πιστεύω γιατί ο άνθρωπος λειτουργεί κυρίως με το συναίσθημα και το συναίσθημα είναι κάτι που μπερδεύει τον εγκέφαλο και τις αποφάσεις που παίρνει. Τα θέλω, οι φόβοι, τα άγχη, τα όνειρα, οι προσδοκίες είναι ένα πλέγμα κατεύθυνσης. Σίγουρα υπάρχει και η λογική αλλά μειονεκτεί ώστε να έχουμε μια ξεκάθαρη και εύκολη ζωή.

Δημήτρης: Όλοι παίζουμε κρυφτό διαρκώς. Όπως είπε πολύ εύστοχα και ο σκηνοθέτης μας, Ρωμανός Μαρούδης, “η παράσταση διαρκεί μία ώρα και κάτι, το Κρυφτό δεν τελειώνει ποτέ”.

Πάνος: Το «κρυφτό» ξεκινάει στην παιδική μας ηλικία, αλλά για να σταματήσει χρειάζεται μια ενήλικη απόφαση. Όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα του, μεγαλώνοντας όμως οφείλουμε να είμαστε πιο ειλικρινείς και με τον περίγυρό μας, αλλά και με τον εαυτό μας.

Περιγράψτε την παράσταση «Κρυφτό» με πέντε λέξεις ο καθένας σας.

Δήμητρα: Πρέπει. Να. Τη. Δείτε. Οπωσδήποτε.

Όχι, πλάκα κάνω. Θα έλεγα: ποπ, λαμπερή, ειλικρινής, δυναμική, προσωπική.

Ευαγγελία: Φρέσκο, ειλικρινές, ωμό, πολυδιάστατο, ρεαλιστικό

Δημήτρης: Κρυφτό: παιχνίδι, κανόνες, παρέα, επανάσταση, συνέπειες.

Πάνος: Όλα βγάζουν νόημα στο τέλος!

Πώς θα περιγράφατε τον ιδανικό θεατή για το «Κρυφτό»;

Δήμητρα: Ο ιδανικός θεατής για το “Κρυφτό” μάλλον είναι ο ιδανικός για όποια παράσταση. Ανοιχτός, θετικός, με σεβασμό. Και με κλειστό το κινητό του.

Ευαγγελία: Ο ιδανικός θεατής για την παράσταση μας είναι ο καθένας. Για εμένα προσωπικά, ο θεατής ο όποιος ακούει την ιστορία, προσπαθεί να την δει με αντικειμενική ματιά, κρατώντας ανοιχτή στάση προς τα πράγματα, καθαρά και ανθρώπινα.

Δημήτρης: Αυτόν που δε βήχει και δε μιλάει στο κινητό κατά τη διάρκεια της παράστασης. Δηλαδή, τα αυτονόητα.

Πάνος: Ο ιδανικός θεατής θα αφήσει τα προβλήματά του στην άκρη για μιάμιση ώρα και θα μας αφήσει να τον ταξιδέψουμε με τη δική μας ιστορία. Θα περάσει σίγουρα καλά! Ίσως προβληματιστεί και λίγο…

Και για να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα. Θα μας δώσετε ένα «βιογραφικό» σας μέσα από πέντε έργα τέχνης; (βιβλίο, μουσική, θεατρικό, ποίημα, πίνακας ζωγραφικής κλπ)

Δήμητρα: Ο πιο αγαπημένος μου πίνακας ζωγραφικής είναι η Οφηλία του John Everett Millais, με συγκινεί βαθιά η εικόνα αυτή. Κάτι στα χρώματα, στην έκφραση του μοντέλου, ακόμα και στην ιστορία πίσω από τη δημιουργία του. Βιβλία θα είχα πολλά να πω, που αλήθεια πιστεύω πως θα έπρεπε όλοι να διαβάσουν, αλλά επειδή όσα χρόνια και να περάσουν θα παραμένουν πάντα ψηλά στην καρδιά μου, θα πω τη σειρά Χάρι Πότερ. Επίσης θα πω και οτιδήποτε έχει γράψει ο Erri De Luca. Από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι ο “Χώρος απορριμμάτων” του Γιάννη Ρίτσου. Μουσικά κυμαίνομαι σε διάφορα είδη ανάλογα με τη διάθεσή μου και έχω αγαπημένα κομμάτια από κάθε στυλ, αλλά ίσως να έχω μια αδυναμία στην alternative pop rock και την indie folk.

Ευαγγελία: Ποίημα: «Τα παράθυρα» Κ.Π. Καβάφης

Μουσική: Wolfsheim -Kein Zurück

Θεατρικό: Τζόρνταν (Anna Reynolds & Moira Buffini)

Πίνακας ζωφραφικης: Pablo Picasso -Guernica

Βιβλίο: Υπέροχα μόνοι (Πενυ Ραμαντάνη)

Δημήτρης: Βιβλίο: “Περισταστικά” του Δανιήλ Χαρμς

Τραγούδι: “Island blues” από Koop

Η ποίηση του Νίκου Καρούζου και του Δημήτρη Καταλειφού

Θεατρικό έργο: “Ψευδαισθήσεις” του Ιβάν Βιριπάγεφ

Ζωγράφος: Καζιμίρ Μάλεβιτς

Πάνος: Το βιβλίο «Αγαπητέ Θεέ» του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ, η μουσική στο Danse macabre, το θεατρικό έργο «o Πουπουλένιος» του Μάρτιν Μακντόνα, το ποίημα «Κεριά» του Κ. Καβάφη και ο πίνακας «Ανθισμένη αμυγδαλιά» του Βίνσεντ βαν Γκογκ.

Ιnfo για την παράσταση – Κλείστε τα εισιτήριά σας

Πώς θα ήταν αν το είδωλό σου στον καθρέφτη ήταν κάποιος άλλος;

Πώς θα ήταν αν αυτό το είδωλο όριζε την ζωή σου;

Πώς θα ήταν αν η ζωή ήταν ένα παιχνίδι;

Πώς θα ήταν αν αυτό το παιχνίδι ήταν το κρυφτό;

Ο Μίτσελ, ένας ανερχόμενος ηθοποιός που πάσχει, όπως λέει η μάνατζέρ του, από μίας ελαφριάς μορφής

επαναλαμβανόμενου τύπου ομοφυλοφιλία.

Η Νταϊάν, η προαναφερθείσα μάνατζερ του Μίτσελ, που παλεύει για την ανέλιξή τους με κάθε τρόπο.

Ο Άλεξ, ένας ετεροφυλόφιλος πόρνος που πάει με άνδρες για τα προς το ζην.

Η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ, που σαν ένα παιδί πεταγμένο στην ενήλικη ζωή, βλέπει να χάνει τα στηρίγματά της το ένα μετά το άλλο.

Ο Μίτσελ γνωρίζει τον Άλεξ και ερωτεύονται. Μόνο που η Νταϊάν, έχει αντίρρηση. Ένας ανερχόμενος ηθοποιός του Χόλιγουντ δεν μπορεί να είναι γκέι. Και ο Άλεξ δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα call- boy. Αντίρρηση σε αυτόν τον έρωτα έχει και η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ. Όλοι αυτοί μπλεγμένοι στην ίδια ιστορία προσπαθούν να φτάσουν στο δικό τους ευτυχισμένο φινάλε! Ή τουλάχιστον σε αυτό που θα μοιάζει με ευτυχισμένο φινάλε…

Το Κρυφτό του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν είναι ένα παιχνίδι, το παιχνίδι των σχέσεων αλλά και των καταπιεσμένων συναισθημάτων, της μοναξιάς αλλά και της ευτυχίας, της καταξίωσης αλλά και της προσωπικής ταυτότητας, των ευθυνών που αντιμετωπίζουμε αλλά και που αποφεύγουμε. Είναι ένα

κρυφτό. Από τους άλλους… Από τον ίδιο τους τον εαυτό…

Το έργο, ένα μοναδικό μείγμα χιούμορ και συναισθημάτων, αποτελεί ένα φρέσκο, πνευματώδες, παιχνιδιάρικο και προκλητικό ξεγύμνωμα των πρωταγωνιστών. Ή και των θεατών. Φτου και βγαίνω…

Ο Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν δημιουργεί έναν κόσμο που οι ήρωες του παλεύουν να πετύχουν και να ευτυχήσουν. Να ισορροπήσουν ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ανάγκες τους. Να ιεραρχήσουν τους στόχους και τα όνειρά τους. Να βρουν τη θέση τους ανάμεσα στην αλήθεια τους και την αλήθεια που ορίζει η κοινωνία. Μέσα από συνεχείς ανατροπές και προσωπικού επιπέδου διαμάχες, ο συγγραφέας δημιουργεί αβίαστα καταστάσεις κωμικές και δραματικές, αλλά κυρίως καταστάσεις, οι οποίες παλεύουν να σταθούν ειλικρινείς απέναντι στο συναίσθημά τους. Δημιουργεί ήρωες που προσπαθούν να συνδεθούν με τον εαυτό τους και τα πραγματικά θέλω τους. Που αναμετρώνται με τις επιλογές τους αλλά και τις επιλογές των άλλων εξίσου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν είναι Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Στην εργογραφία του ανήκουν τα: As Bees in Honey Drown, The Nance, Shows For Days, Music From A Sparkling Planet, The Country Club, Advice From A Caterpillar, The Cartells και φυσικά το The Little Dog Laughed, το οποίο

υπήρξε υποψήφιο για Βραβείο Τόνυ στην κατηγορία «Καλύτερο Θεατρικό Έργο» (2007) και επιπλέον χάρισε στη Julie White, την ηθοποιό που υποδύθηκε την Diane, το Βραβείο Τόνυ στην κατηγορία «Καλύτερος Α' γυναικείος ρόλος». Το έργο υπήρξε επίσης υποψήφιο για Βραβείο Λόρενς Ολίβιε στην κατηγορία «Καλύτερο νέο θεατρικό έργο» (2011).

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Αικατερίνη-Ελικωνίδα Μαρούδη

Σκηνοθεσία: Ρωμανός Μαρούδης

Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας

Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Ειριάννα Τσίτουρα

Φωτογραφίες & τρέιλερ: Πάτροκλος Σκαφιδάς

Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη

Παίζουν: Ευαγγελία Βουκάντση, Πάνος Κούλης, Δήμητρα Μπαντή, Δημήτρης Τσιγκριμάνης

Διάρκεια: 95 λεπτά

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: