Μόλις απέδρασε, επιτυχώς!

Όχι, αυτός ο μικρούλης με την πορτοκαλί ουρά και τις πορτοκαλί, επιμελώς, παλαιομοδίτικα χτενισμένες αφέλειες, ενώ όλος ο υπόλοιπος είναι άσπρος… (Μμμ… θα μπορούσε να είναι άσπρος… Καλά, θα γίνει!), δεν είναι ο «Γιάννης ο φονιάς», που «προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή, επέρασ’ απ’ το σπίτι».

Ήταν ένας γάτος, οικειοθελώς, έγκλειστος των φυλακών, που πήρε χάρη!

Είναι ένας γατούλης από τις γάτες του Κορυδαλλού (σημ.: διατήρησα τη γραφή της σελίδας τους στο Facebook για να την επισκεφθείτε, εάν θέλετε. Θα βρείτε κάμποσες γατούλες που χρειάζονται σπίτι κι αγκαλιά).

Με προειδοποίησαν: «Είναι φοβισμένος. Σε μια φωτιά που έβαλαν πρόσφατα στην ανδρική πτέρυγα ήταν παρών». Αυτή η γατίσια περιέργεια!…
«Είναι στειρωμένος». Το ήξερα. Η Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης, σχεδόν, έχει ολοκληρώσει το εθελοντικό έργο της να στειρώσει τις γάτες της γυναικείας πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού. 45 γάτες και γατάκια είχαν βρει καταφύγιο εκεί, κι έμεναν σε κανα δυο κελιά, στον προαύλιο χώρο ή όπου αλλού αποφασίσει μια γάτα πως είναι ασφαλής, δηλαδή πιάστ’ τ’ αυγό και κούρευτο.
«Έχει όνομα». Δεν το έχω μάθει ακόμη.

Με ένα πρόχειρο, ηχοποίητο «Ψιψινούλη» τον φωνάζω κι έρχεται γουργουρίζοντας. Δεν είναι καθόλου «αντικοινωνικό» στοιχείο. Είναι συμπαθέστατος και τρυφερός.

Μόλις βγήκε από το κλουβί μεταφοράς του, βάλθηκε να μυρίζει όλο το σπίτι. Στο μισό εμφανίστηκε μπροστά του η Κυρά.

Η Κυρά (σκύλος) είπε να τον ελέγξει διεξοδικά, αφού δεν τον είχε καταγεγραμμένο στα προστατευόμενά της μέλη της οικογένειας (φύλακας, από παππού τσοπανόσκυλο, η Κυρά) κι εκείνος τρόμαξε και κρύφτηκε πίσω από το ψυγείο.

Ναι, τιμωρήθηκε παραδειγματικά η Κυρά, διότι σ’ αυτό το σπίτι όλοι οι καλοί χωράνε.

Ο γατούλης παρέμεινε όμως πίσω από το ψυγείο για ώρα, με τέσσερις άλλες συνομήλικές του γάτες τριγύρω να τον περιμένουν να βγει. Είχαν βρει μια χριστουγεννιάτικη μπαλίτσα, μία απ’ αυτές που κάθε χρόνο ξεμένουν στο μάζεμα, και παίζαν πάσες στο σαλόνι.

Ο γατούλης βγήκε, δεν πήγε να παίξει, πήγε να φάει ξαναγουργουρίζοντας και μετά στην άμμο (σ.σ.: Κύριος!) Ύστερα, χάζευε τα υπόλοιπα γατιά να κυνηγάνε την ασημένια, πλαστική ευτυχώς, μπαλίτσα στρογγυλοκαθισμένος σε μια καρέκλα στην τραπεζαρία.

Τον πέτυχα να ανταλλάσσει χαιρετισμό γνωριμίας (αυτό το μύτη μύτη) με τον Γκρι, την Όμορφη και τον Στάλι. Η Πίτι κι η Νίνα, ως πιο μεγαλοκοπέλες, δεν ασχολήθηκαν μαζί του ούτε κι εκείνος.

Γύρισα στο γραφείο μου ήσυχη πως ο μικρός εγκλιματίστηκε γρήγορα.

Σε λίγο, ο θόρυβος από γυάλινο, γεμάτο βάζο που έσπασε με ξανάφερε στην κουζίνα. Και ήταν το βάζο με το μέλι.
«Αυτό δεν μαζεύεται, γαμώτο». Μια δολοφονική ματιά θα την έριξα γύρω μου, είμαι σίγουρη.

Άφαντες οι γάτες. Ο γατούλης χώθηκε στο κλουβί με το οποίο μας τον είχαν φέρει και με κοιτούσε σαν να περίμενε την τιμωρία του. Έφταιγε δεν έφταιγε, δεν θα το μάθω ποτέ. Τώρα, μια συνέργεια θα του τη φόρτωνα, αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Εγώ, τελευταία φορά, καθισμένο στην τραπεζαρία τον είδα όσο οι υπόλοιπες γάτες λύσσαγαν γύρω του. Αποδεικτικά στοιχεία δεν είχα, όπως και καμιά διάθεση να τον τιμωρήσω.

Τι να πεις; Άμα έχεις κάνει φυλακή μπορεί και να έχεις αποδεχθεί, αναγκαστικά, την ιδέα πως υπάρχει το ενδεχόμενο να τιμωρηθούν (φυλακιστούν) κι αθώοι, αδίκως. Το ‘χουμε ξαναδεί «το έργο».

Σίσσυ Καπλάνη