Επιστροφή μετά το καλοκαιρινό διάλειμμα και είπα να κάνω μια αναφορά για το πρώτο άρθρο του μήνα σε ένα δίσκο που άκουσα πολύ μέσα στον περασμένο μήνα. Αναφέρομαι στο πρώτο ολοκληρωμένο Album από τις Μπαλάντες για φόνους με τίτλο Εκείνη έρχεται μέσα απ’ τις στάχτες.
Που ναι μεν υπάρχουν εδώ και τέσσερα χρόνια έχοντας αρκετή Live παρουσία αλλά πλέον μας δείχνουν τη δουλειά τους μέσα από το πρίσμα του Studio δίσκου.
Για να τα πάρουμε όμως λίγο από την αρχή ας αναφερθώ αρχικά στο ποιοι είναι οι Μπαλάντες για φόνους. Το συγκρότημα αποτελείται από τρία πρώην μέλη των Grain, το Ζαφείρη Μαράνο στα φωνητικά, Γιάννη Κισκίνη στην κιθάρα και Γιώργο Λιόλιο στα ντραμς. Την πεντάδα ολοκληρώνουν ο γνωστός από την πορεία του στα Διάφανα Κρίνα Παντελής Ροδοστόγλου στο μπάσο και ο Δημήτρης Ζούζουλας στη δεύτερη κιθάρα. Ο ήχος τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μίξη από Post-Punk και μιας δόσης Garage και κάποια ψήγματα από Gothic.
Ο δίσκος αποτελείται από εννιά κομμάτια με μέσο όρο διάρκειας τα τέσσερα λεπτά χωρίς να γίνεται ωστόσο καθόλου κουραστικός στην ακρόαση. Το κομμάτι που ανοίγει το Album είναι το Ξόδι που είναι και το μεγαλύτερο του συνόλου με εννιά λεπτά διάρκεια, το οποίο μπορεί να δείχνει υποτονικό στην αρχή αλλά στα ενδιάμεσα μέρη έχουμε τα πολύ ωραία περάσματα από τις κιθάρες που δίνουν ρυθμό. Ακολουθεί το ομότιτλο Εκείνη έρχεται μέσα απ’ τις στάχτες με τους πολύ ωραίους στίχους που μου τράβηξαν την προσοχή. Ακολουθεί μια μελοποίηση σε στίχους της Κατερίνας Γώγου και το Πως με κοιτάζει έτσι το φεγγάρι με την πολύ έντονη ερμηνεία του τραγουδιστή εδώ να μου τραβάει πάλι την προσοχή.
Ακολουθεί το πιο μικρό σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το Άρρωστο Βαλς με μια αργή θεατρικού τύπου ερμηνεία και ρυθμό Βαλς. Φτάνοντας στη μέση συναντάμε το Ορυχείο, τη δική μου προσωπικά αγαπημένη στιγμή του δίσκου που αποτελεί μελοποίηση σε στίχους του Μίλτου Σαχτούρη με τη μουσική που έχει γραφτεί για να το ντύνει να δημιουργεί μια άψογη ατμόσφαιρα στο αποτέλεσμα. Τα πλάσματα που ζουν απ’ το χαμό μου είναι το έκτο κομμάτι και μαζί με το Το φάντασμα του αγοριού στο κελάρι που ακολουθεί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι δυο πιο καθαρά Post-Punk στιγμές του Album. Στο Γαμημένη κόλαση που ακολουθεί η ένταση πέφτει πάλι και στο κομμάτι που κλείνει το δίσκο άλλη μια πολύ επιτυχημένη μελοποίηση σε στίχους Eduardo Galeano και το Ένας κόσμος ανάποδα.
Γενικά ένα από τα πράγματα που ξεχώρισα στον δίσκο αυτό πέρα από τις πολύ καλές πρωτότυπες συνθέσεις είναι η πολύ καλή δουλειά που έγινε στη δημιουργία μουσικής που έντυσε τους στίχους που αναφέρθηκαν παραπάνω πράγμα που δεν γίνεται εύκολα. Στα της παραγωγής έχει γίνει πολύ καλή δουλειά με όλα να είναι τοποθετημένα όπως πρέπει και να δίνουν ένα γεμάτο και καθαρό αποτέλεσμα, η ηχογράφηση έγινε στο Studio Ηχοβρύχιο. Το σίγουρο είναι πως αυτό το Album αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον πρώτο βήμα για τις Μπαλάντες για φόνους και φυσικά μας δίνει ακόμα ένα κίνητρο να τους παρακολουθούμε και να περιμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα βήματα τους. Κλείνοντας να πω πως το δίσκο μπορείτε να τον προμηθευτείτε είτε σε φυσική μορφή Βινυλίου από συγκεκριμένα δισκοπωλεία ή σε ψηφιακή μορφή μέσω της σελίδας του Συγκροτήματος στο Bandcamp.
Βαθμολογία: 8/10
Πάνος Γιαννόπουλος
Leave a Reply