Το χιούμορ δεν διδάσκεται. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Μπορείς να το δουλέψεις, μπορείς το διευρύνεις, μπορείς να το κάνεις πολυεπίπεδο, αλλά δεν μπορείς ούτε να το αντιγράψεις, ούτε να το «δανειστείς». Το απλό χιούμορ. Πόσο μάλλον τη σάτιρα. Αυτή είναι ένα παιχνίδι για δυνατούς παίκτες. Δυνατούς και ταλαντούχους

Η Ελληνική Τηλεόραση βρίσκεται στην εποχή, όπου η σάτιρα της λείπει. Και προσπαθεί να βρει λύσεις, κοπιάροντας αμερικάνικα κόνσεπτ, πιστεύοντας ότι αν μιμηθείς το σκηνικό, γράψεις δύο χαριτωμένα (ο Θεός να τα κάνει) κειμενάκια, χασκολογήσεις με διάφορα χαριτωμένα, όπως κάνουν επί αιώνες στα μεσημεριανάδικο, θα σου βγει στο τέλος ένα επιτυχημένο βραδυνό σόου.

Αυτό το copy- paste δημιουργεί μόνο παρωδίες. Ο Γιώργος Λιάγκας προσπαθεί να γίνει Jimmy Fallon και θυμίζει περισσότερο αυτόν τον τύπο, που υπάρχει πάντα στις παρέες και νομίζει ότι λέει πετυχημένα ανέκδοτα, ενώ στην ουσία όλοι προσεύχονται από μέσα τους να χτυπήσει το κινητό του και να χρειαστεί να φύγει, ώστε να απαλλαγούν από τη δοκιμασία.

Δεν είναι μόνο η ποιότητα του χιούμορ. Είναι και η μεγάλη ανίατη ασθένεια των παρουσιαστών της ελληνικής τηλεόρασης. Η αυτοαναφορικότητα. Είναι σχεδόν διαστροφικό να ξεκινάς εκπομπή και το πρώτο «αστείο» να είναι ότι στον τίτλο της εκπομπής περιέχεται το όνομα σου, κάτι που δεν συνέβαινε σε ανάλογη εκπομπή του “ανταγωνιστή” σου, εντός του καναλιού.

Ας κάνουμε λοιπόν μία σύγκριση

Εισαγωγή του ελληνικού νυχτερινού σόου, που ισχυρίζεται ότι κάνει σάτιρα και το βασικό κόνσεπτ είναι το “μόνος μου τα λέω, μόνος μου γελάω”

https://www.youtube.com/watch?v=sJH1ZqY-ABs&t=101s

Και τώρα δείτε αυτό που υποτίθεται ότι μιμείται ο Γιώργος Λιάγκας. Ο τίτλος του προηγούμενου βίντεο άλλωστε είναι “Γιώργος Λιάγκας, αλλά John Oliver”. Ναι, αυτό είναι αστείο.

Και ας πούμε ότι εκεί η ελληνική εκδοχή του σατιρικού μέρους του σόου θέλει δουλειά ακόμα. Ας δούμε τι γίνεται με τους καλεσμένους. Ως γνωστόν ο πλανήτης όλος βρισκόταν επί μήνες με κομμένη την ανάσα για το αν θα τα βρουν Λιάγκας- Σπυροπούλου, σε μια χώρα που η Σπυροπούλου θεωρείται celebrity (αυτό επίσης είναι αστείο). Ρεσιτάλ αυτοναφορικότητας και πάλι, με καλεσμένη της οποίας η ζωή είναι τουλάχιστον αδιάφορη.

https://www.youtube.com/watch?v=jFaNgV0ZQQA

Και τώρα κάντε τις συγκρίσεις με το πώς υποδέχεται ως καλεσμένο ο Jimmy Fallon  τον Bruce Springsteen (ντρέπομαι και μόνο που κάνω τη σύγκριση)

https://www.youtube.com/watch?v=VKHV0LLvhXM

Κρυάδες που πωλούνται για σάτιρα, επίκεντρο της εκπομπής ο ίδιος ο παρουσιαστής και το αν ξεκατινιάστηκε ή όχι με διάφορους πουθενάδες, αμηχανία και αφόρητος συμπεγματικός επαρχιωτισμός, ταλέντο που το ψάχνεις με το μικροσκόπιο.

Θα μου πεις εδώ η Τατιάνα Στεφανίδου πιστεύει ότι είναι η Ελληνίδα Oprah Winfrey, γιατί να μην πιστέψει ο Λιάγκας ότι είναι ο Letterman, o Fallon ή ο Oliver;

Τουλάχιστον ο Γιώργος Λιάγκας προσφέρει μια υπηρεσία στον πλανήτη. Αν συνεχίσει να “σατιρίζει” δεν θα λιώσουν ποτέ οι πάγοι στους πόλους.