Ο κόσμος που έρχεται…

Ο κόσμος που έρχεται θα φέρει μαζί του βαρυχειμωνιά είχαμε γράψει παλαιότερα και τα κράτη που θα φερθούν με αφέλεια και ελαφρότητα εναποθέτοντας τις τύχες του στα χέρια και τις πλάτες άλλων, θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα. Η Ελλάδα κατά κανόνα το κάνει , όπως το έκανε και η Ουκρανία εν μέρει και τώρα αντιλαμβάνεται με οδυνηρό και ξεκάθαρο τρόπο πως η εθνική ασφάλεια είναι προσωπική υπόθεση του κάθε κράτους που οφείλει να μην μένει στον λόγο κανενός ετέρου.

Η Ρωσική εισβολή μας δίνει μια εικόνα του κόσμου που έρχεται. Ενός κόσμου που οι διαφορές θα λύνονται όλο και περισσότερο στα πεδία των μαχών, παρά στις αίθουσες μεγάρων. Εύχομαι να διαψευστεί αυτή η τάση ιδίως όσον αφορά τους αλυτρωτισμούς και τους μεγαλοϊδεατισμούς.

Γιατί όμως αυτό;

Γιατί οι χώρες που δεν έχουν επιρροή και ισχύ στα χρηματοπιστωτικά κέντρα, δεν έχουν άλλο μέσο για να προστατευόσουν ή και να διευρύνουν τα συμφέροντα τους, πέρα από την βία ή την απειλή βίας. Αυτό δεν νομιμοποιεί βέβαια σε καμία περίπτωση τις ενέργειες του Ρώσου προέδρου, ο οποίος διέβη το Ρουβίκωνα. Σε βάθος χρόνου θα φανούν τα αποτελέσματα της πράξης του και το ακλόνητο της επιβολής του εσωτερικά αν νιώσουν πίεση οι ολιγάρχες.

Προσωπικά εξάγω τα εξής συμπεράσματα από την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία:

• Ο Πούτιν δεν αστειεύεται σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας κι αυτό το είχαν αντιληφθεί μόνο οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί, διόλου τυχαία. Η εισβολή και ότι την ακολούθησε συμφέρει πολυεπίπεδα τις ΗΠΑ. Βρήκαν έμπρακτα πλέον τον χρήσιμο «κακούργο» της νέας εποχής, πάνω στον οποίο θα στήσουν τον νέο «ψυχρό πόλεμο», θα συσπειρώσουν γύρω τους εκ νέου τα «ελεύθερα» κράτη και θα πουλήσουν ένα κάρο εξοπλιστικά ιδίως στην ανατολική Ευρώπη που θα πέσει σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά τους. Καμία αποδυνάμωση δεν βλέπω εγώ. Το «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ αναστήθηκε. Το μόνο ίσως ενοχλητικό για την δύση είναι ότι αντιλαμβάνεται πως η «τεχνογνωσία» της αντιγράφεται πλέον από πολλούς, έχουν όμως την ψυχραιμία να αντιληφθούν τις ευκαιρίες που ανοίγονται μετά και από αυτό.

• Οι οικονομικές κυρώσεις θα σπρώξουν την Ρωσία έτι περισσότερο προς την Ασία, κάτι που θα κάνει πλέον την διαμόρφωση των δύο στρατοπέδων απόλυτα ξεκάθαρη. Το δίπολο «κομμουνισμός-φιλελευθερισμός» θα δώσει την θέση του στο παραλλαγμένο «ελεύθερος κόσμος vs αυταρχικός».

• Ήρθε η στιγμή η Τουρκία να διαλέξει στρατόπεδο και να σταματήσει να κάνει παιχνίδι με όποιον την συμφέρει κατά περίπτωση. Ήρθε η στιγμή και φαίνεται πως πολύ δειλά «διάλεξε». Η οικονομική της κατάσταση έπαιξε ρόλο σε αυτή την επιλογή. Ποιος ελέγχει τις αγορές χρήματος; Πάντως όχι η Ρωσία. Η οικονομία παραμένει το Α και το Ω στις τελικές αποφάσεις. Περιττό να πω πως σε καμία περίπτωση δεν μας συμφέρει η Τουρκία να μεταπηδήσει με κάθε επισημότητα στο στρατόπεδο των «αυταρχικών». Σε αυτό το σενάριο τα ραφάλ θα είναι απλώς τα προεόρτια των εξοπλισμών που θα «πρέπει» να ψωνίσουμε. Πάντως παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον από άποψη υποκριτικών δυνατοτήτων το ότι η Τουρκία, όπως και σύσσωμη η δύση βέβαια, καταδικάζουν την εισβολή σε ξένο έδαφος. 

• Ήρθε η ώρα των σκληρών αποφάσεων και για την ΕΕ, η οποία για άλλη μία φορά έδειξε την γεωπολιτική της ανυπαρξία, με το να απειλεί τον Πούτιν με αποκλεισμό της Ρωσικής ελίτ από την Ευρωπαϊκή χλιδή, την ώρα που εκείνος έστρεφε τις κάνες προς την Ουκρανία και ταυτόχρονα είχε το χέρι στην στρόφιγγα του φυσικού αερίου. Φαντάζομαι την αντίδραση του στην ανακοίνωση του «μέτρου» αυτού από τα πιο επίσημα «χείλη». Όσο η γραφειοκρατία κυβερνά την ΕΕ τόσο θα παραμένει «γεωπολιτικός νάνος» παρά την άνθιση των αριθμών.

• Η Τουρκία παρά τις συναφείς τακτικές που ακολουθεί ιστορικά με αυτές που ακολουθεί ο Πούτιν, έδειξε μουδιασμένη μπροστά στις εξελίξεις. Σαν να μη περίμενε την εισβολή ή απλά προσποιείται ότι δεν την περίμενε ή προσποιείται και την στήριξη στην Ουκρανία. Κανείς δεν ξέρει. Πάντως δεν είχε και άλλη επιλογή σε αυτή την φάση. Θα πήγαινε με το γράμμα του ΝΑΤΟ, αφήνοντας την παραδοσιακά βολική στάση αναμονής της ουδετερότητας που υιοθετεί μέχρι να δει που θα ποντάρει τα λεφτά της. Πάντως σίγουρα αυτός ο πόλεμος φέρνει σε δύσκολη θέση την Τουρκία.

• Ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως με την έναρξη πολέμου, έστω και βραχύβιου, στην Ευρώπη έπειτα από 77 χρόνια; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ασφάλεια. Για την ώρα φαίνεται να είναι μια σύρραξη περιφερειακού χαρακτήρα και προκαθορισμένου χρόνου, με σοβαρές ενεργειακές και κατ’ επέκταση οικονομικές προεκτάσεις. Αυτό μπορεί να δώσει περαιτέρω αποτελέσματα αν διαρκέσει πολύ.
• Το διεθνές δίκαιο αποτελεί μια a la carte συνθήκη και φυσικά το κάθε κράτος προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του να προχωρήσει και να επιβληθεί. Αυτό το έχουν διδαχθεί και πράξει πρώτοι, αυτοί που σήμερα καταδικάζουν τον Πούτιν και τον αποκαλούν νέο Χίτλερ κλπ.