Το ότι ο Τραμπ είναι ένα εκλεγμένο νούμερο, ένας βραδύνους καραγκιόζης, με μηδενική αίσθηση του περιβάλλοντος ή της σοβαρότητας της θέσης του είναι δεδομένο και δεν αμφισβητείται από κανέναν, εκτός ίσως από κάποιους εκ γενετής λοβοτομημένους γελαδάρηδες κάπου στην ενδοχώρα των ΗΠΑ.

Η γραφικότητα μπορεί να είναι αστεία όταν αυτή βρίσκεται εκτός εξουσίας. Μόλις μπει στον πυρήνα της όμως γίνεται βραδυφλεγής βόμβα. Ένας άνθρωπος ο οποίος δηλώνει ότι κυβερνά μέσω twitter δεν είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει από τεχνολογία και νέα Μέσα, αλλά αυτός που εμφανώς δεν έχει καμία συναίσθηση της θέσης του και της ευθύνης που απορρέει απ’ αυτήν.

Θα μπορούσε να είναι ήρωας της trash tv- που ήταν- και η περίπτωση του να απασχολούσε μόνο τηλεπεριοδικά ή τα ανάλογα αμερικάνικα μεσημεριανάδικα. Αλλά δυστυχώς για όλους είναι ο επικεφαλής της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο.

Η τελευταία του εμφάνιση στους πληγέντες από τον τυφώνα που σάρωσε το Πουέρτο Ρίκο- μια αμερικάνικη αποικία, με χαρτιά και με το νόμο- είναι βγαλμένη από μαύρη κωμωδία. Χιούρορ που κάνει τον Σεφερελή να μοιάζει διανοούμενος, πλακίτσα με τους πληγέντες και ρίψεις χαρτιού κουζίνας στους πληγέντες.

Τι τον κάνει να συμπεριφέρεται έτσι, εκτός από την εμφανή εγκεφαλική υπολειτουργία; Μα ο πλούτος του. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό, αλλά και πιο χυδαίο, δείγμα της έπαρσης ενός πλούσιου απέναντι σε φτωχούς που υποφέρουν. Ο γαλαντόμος πλούσιος που αιαθάνεται ότι πετώντας ένα κωλόχαρτο στο πλήθος το «βοηθά», ο πλούσιος που νομίζει ότι ελαφραίνει το κλίμα κάνοντας φτηνή πλακίτσα με αστεία του στυλ «εδώ έχετε τον καλύτερο καιρό, ε μερικές φορές σκάει κι ένας τυφώνας». Είναι το φιλάνθρωπο πρόσωπο ενός πλούσιου εξουσιομανή, που βλέπει πάντα αφ’ υψηλού και πιστεύει ότι όχι μόνο ο φτωχός, αλλά κι αυτός που έχει πληγεί από ένα φυσικό φαινόμενο, φταίει.

Όσο και να προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο χυδαίο παράδειγμα ενός πλούσιου εκλεγμένου στο ανώτατο αξίωμα δυσκολεύομαι. Όχι ότι δεν υπήρξαν και χυδαίοι και επηρμένοι ηγέτες στην Ιστορία. Αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπεις τον πλανητάρχη και πιστεύεις ακράδαντα ότι υπερέχει ηθικά ακόμα και ένα κωλόχαρτο.