Ο Δημήτρης Σίμος είναι μια αξιόλογη δύναμη στη νέα ελληνική αστυνομική λογοτεχνία και ξεκινάω μ’ αυτό μιλώντας για το καινούργιο του βιβλίο «Ο θάνατος του Οδυσσέα» (Εκδόσεις Μεταίχμιο) γιατί το νεαρό της ηλικίας του σημαίνει ότι μας επιφυλάσσει αναγνωστικές θετικές εκπλήξεις για το μέλλον.
Μετά το καταιγιστικό «Σώσε με», ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον ήρωά του, Αστυνόμο Καπετάνο, στην Χαλκίδα αυτή τη φορά και με την ιστορία του «Οδυσσέα» μετατρέπει την Εύβοια σε ένα κινηματογραφικό στούντιο που όλα μπορεί να συμβούν.
Μια σειρά δολοφονιών στις οποίες ο δολοφόνος αφήνει για επισκεπτήριο έναν βαλσαμωμένο λύκο, μια ομάδα «χαμένων παιδιών» που έχουν μετατραπεί σε πειθήνιους κομάντο που εκτελούν κάθε αποστολή που τους ανατίθεται από τον «θείο», η ΕΥΠ, οι θύλακες της Χρυσής Αυγής στην αστυνομία και στην κοινωνία είναι οι υποϊστορίες που συνθέτουν τον καμβά του βιβλίου.
Ο Δημήτρης Σίμος έχει καταφέρει να φτιάξει μια καλοδουλεμένη ιστορία με πολύ αγωνία, δράση και ανατροπές παραμένοντας πιστός στη φόρμα της καλής αστυνομικής λογοτεχνίας. Οι παράπλευρες ιστορίες έχουν τη θέση τους και δεν είναι απλώς αφορμές για να καθυστερήσουν την απάντηση των κλασικών αστυνομικών, «ποιος το έκανε». Οι δε ιστορίες που επιλέγει να αναμετρηθεί μαζί τους ο συγγραφές δείχνουν το σημαντικό κοινωνικό και συνάμα ανθρωπιστικό κριτήριο του που τελικά δημιουργούν και την έξοχη ατμόσφαιρα του βιβλίου.
Είναι πολύ σημαντικό ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντική παραγωγή στην τυπολογία αυτή και νομίζω ότι υπάρχει πολύ καλό υλικό για να δούμε κάποια στιγμή σειρές ή ταινίες που θα βασιστούν σε αυτές. Οκ, αυτό χρειάζεται εμπνευσμένους και τολμηρούς παραγωγούς και τηλεοπτικούς σταθμούς που πρέπει να ενηλικιωθούν και να παίξουν το ρόλο που σε τελική ανάλυση θα τους αποφέρει κέρδη. Κερδισμένοι όμως θα είμαστε και οι τηλεθεατές αλλά και οι Έλληνες συγγραφείς.
Αυτή είναι μια μικρή παρένθεση που όμως βασίζεται στην απόλαυση που μου προσέφερε «Ο θάνατος του Οδυσσέα».
Η συνέντευξη του Δημήτρη Σίμου, που θα διαβάσεις παρακάτω, λύνει απορίες για το στιλ που δουλεύει, πώς τον επηρεάζει η επικαιρότητα αλλά (προφανώς θελημένα – δεν θα περίμενα από συγγραφέα αστυνομικού να του «ξέφυγε») μας αποκαλύπτει το επόμενο βήμα του αγαπημένου μου, πλέον, ήρωά του, του Αστυνόμου Καπετάνου.
Δημήτρη, πόσες παράπλευρες ιστορίες χρειάζεται ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα;
Εξαρτάται από την ιστορία και από τον τρόπο που έχει αποφασίσει ο δημιουργός να την αναπτύξει. Εγώ χρησιμοποιώ συνήθως, μια βασική ιστορία και αρκετές ιστορίες που υποστηρίζουν την κεντρική. Μου αρέσει να φτιάχνω έναν λαβύρινθο με μια μόνο έξοδο!
Πόσο καιρό έστηνες τις ιστορίες του «Θανάτου του Οδυσσέα» πριν ξεκινήσεις το γράψιμο;
Πάνω από χρόνο. Αυτό είναι το πιο δύσκολο, αλλά συνάμα και το πιο απολαυστικό μέρος της διαδικασίας.
Πόσο η επικαιρότητα σε επηρεάζει όταν στήνεις μια αστυνομική ιστορία;
Η επικαιρότητα είναι μέρος της έρευνας μου, οπότε πάντα αποτελεί κομμάτι της έμπνευσης μου. Προσπαθώ να βρίσκω πάντα την χρυσή ισορροπία μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας
Από τη Θράκη στο «Σώσε με» στην Εύβοια του «Οδυσσέα». Πώς επιλέγεις τον βασικό τόπο στα βιβλία σου; Είναι περιοχές που τις ξέρεις ή τις μαθαίνεις για τις ανάγκες της συγγραφής;
Η σκηνογραφία των βιβλίων μου παίζει για εμένα τον πιο σημαντικό ρόλο. Συνήθως έτσι ξεκινώ, από μια εικόνα της φύσης, ένα μέρος, αυτή είναι η πρώτη μου έμπνευση. Και τις δυο περιοχές, Εύβοια, Θράκη τις έχω εξερευνήσει και τις έχω μάθει αληθινά. Μόνο με την σωστή έρευνα, γίνονται τα σωστά βιβλία.
Ο Καπετάνος σου με ποιον ήρωα αστυνομικής λογοτεχνίας θα πήγαινε για ποτό;
Με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο του Καμιλέρι!
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν έναν συγγραφέα πιο γνωστό ή τον περιορίζουν σε έναν συγκεκριμένο περίγυρο;
Δεν νομίζω πως τον κάνουν πιο γνωστό, τα βιβλία σου σε κάνουν γνωστά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σου δίνουν την ευκαιρία, να πείς «Είμαι και εγώ εδώ», αλλά μέχρι εκεί. Αυτό που κάνει έναν συγγραφέα γνωστό είναι η μεθοδικότητα και η συστηματική παρουσία του στην Ελληνική λογοτεχνία μέσω των έργων του ή των δράσεων του.
Βιβλίο ή σενάριο; Τι είναι πιο απαιτητικό στη συγγραφή του;
Δυο διαφορετικοί κόσμοι, απαιτητικοί και οι δυο. Στον πρώτο τρέχεις μόνος για την δημιουργία, στον δεύτερο τρέχεις σε σκυταλοδρομία.
Η αστυνομική γιατί πιστεύεις ότι για κάποιους, ακόμη, δεν θεωρείται «καθώς πρέπει» λογοτεχνία;
Πραγματικά δεν έχω ιδέα, γεννημένος τέλος την δεκαετία του ΄80, δεν πρόλαβα την τάση περί μη λογοτεχνικών κειμένων που να έχουν συνδεθεί με την αστυνομική λογοτεχνία. Ειλικρινά, δεν έχω εικόνα για ποιο λόγο.
Πιστεύεις ότι το ταλέντο και η έμπνευση είναι αρκετά για ένα καλό βιβλίο ή στην μεθοδική δουλειά;
Ταλέντο 9%, έμπνευση 1%, μεθοδική δουλειά 90%
Διαβάζεις άλλα βιβλία όταν είσαι σε περίοδο συγγραφής;
Ναι, σίγουρα και διαβάζω και σειρές βλέπω και επηρεάζομαι. Η δημιουργία είναι μια διαδικασία, μια διαδικασία κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να είσαι ανοιχτός σε ερεθίσματα και όχι κλεισμένος στον εαυτό σου
Πώς περνάς όταν έχεις παραδώσει το χειρόγραφό σου στον εκδοτικό οίκο;
Περνάω με την στρεσογόνα δουλειά της επιμέλειας και του άγχους αν το βιβλίο μου θα αγαπηθεί!
Ποιος διαβάζει πρώτος τα βιβλία σου;
Μια κλειστή ομάδα αναγνωστών, που είναι μαζί μου από το 2018!
Ποια βιβλία θα πάρεις μαζί στις διακοπές;
Θα πάρω το :1)Σάγκι Μπέιν 2) Τα αγόρια του Νίκελ, και 3) το Κεχριμπαρένια έρημος της Μπουραζοπούλου
Η επόμενη περιπέτεια του Καπετάνου έχει μπει στα σκαριά, πού θα τον βάλεις χωροταξικά;
Η επόμενη περιπέτεια του θα είναι η αντιμετώπιση του μεγαλύτερου του φόβου. Η απομάκρυνση του από το μέρος που αγαπά, η απόσπαση του στην Αθήνα.
Εσύ, τι φοβάσαι Δημήτρη και πώς καταπολεμάς τους φόβους σου;
Φοβάμαι την θλίψη των ανθρώπων που αγαπώ. Να μην δω ποτέ τους δικούς μου ανθρώπους δυστυχισμένους. Καταπολεμώ τον φόβο μου με χιούμορ, προσπαθώ να τους να τους κάνω χαρούμενους με κάθε τρόπο
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply