Ο Υπάτιος Πατμάνογλου αποφάσισε να παντρευτεί, και να συνεχίσει να ζει, και κάποιοι δεν το αντέχουν αυτό…

• Κανείς δεν χαίρεται πλέον με τις χαρές των άλλων.
• Μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η χολή που ρέει μπορεί να τρυπήσει το πάτωμα. Δυνατή σαν το πιο δυνατό οξύ!
• Αντιθέτως η πίκρα και ο πόνος θρέφουν γενιές και γενιές. Κι όχι μόνο τώρα, την εποχή του διαδικτυακού «θρήνου».
• Γενικά μας αρέσει να λυπόμαστε με την πίκρα του άλλου.
• Όσο ο άλλος πονάει και εμείς «συμπάσχουμε» βάζουμε κάτω από το χαλάκι τα δικά μας.
• Η χαρά είναι όμως αυτή που πονάει.
• Λίγοι άνθρωποι αντέχουν να την αποδεχτούν και να την κάνουν κτήμα τους σαν να ήταν δική τους η χαρά του άλλου.
• Εκεί πάλι, πιστεύω εγώ, είναι που αναμετριέται κανείς με τον εαυτό του. Ποιος κερδίζει; Ο καλός ή ο κακός «εαυτούλης» που όλα τα φέρνει στα μέτρα του και τα υπολογίζει;
• Και ξέρεις, πιστεύω αυτή η αρετή που μας λείπει, να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου δηλαδή, αν υπήρχε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος. Καλά, δε λέω το σύμπαν, εννοώ τον μικρόκοσμό μας. Ο περίγυρός μας θα ήταν καλύτερος αν επικρατούσε αυτή η αρετή.
• Αυτά σκέφτομαι από την ώρα που διάβασα την είδηση ότι ο Υπάτιος Πατμάνογλου ανέβασε μια φωτογραφία με την μέλλουσα γυναίκα του και έγραψε ότι παντρεύεται.
• Τον Υπάτιο τον μάθαμε και μας τσάκισε η τραγωδία του: Έχασε παιδί και γυναίκα όταν η πόρσε του Βακάκη έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό τους στο πάρκινγκ της Αθηνών-Λαμίας.
• Τότε όλοι θρήνησαν και όσο και να το σκέφτεται κανείς θρηνεί ακόμη.
• Προσωπικά δεν σταμάτησα σε κανένα πάρκινγκ της ίδιας Εθνικής μια-δυο φορές που την διάβαινα με τα παιδιά μου στο αυτοκίνητο. «Κρατηθείτε» τους έλεγα και οι εικόνες από εκείνο το τρομακτικό δυστύχημα με στοιχειώνουν ακόμη.
• Μετά τον θρήνο χαροκαμένος πατέρας ξεχάστηκε μέχρι που τα δικαστήρια επιδίκασαν στον Υπάτιο μια γενναία αποζημίωση και να οι πρώτες «τσιμπιές» κακίας: Τι ανάγκη έχει τώρα αυτός…
• Μα είναι ο ίδιος που θα έχει πάντα αναμνήσεις από ένα παιδί που γέννησε και δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Αυτός ο ίδιος που έχασε τη μάνα του παιδιού και σύντροφό του. Αυτόν που λυπόμαστε και θρηνούσαμε μαζί του.
• Και τώρα που δήλωσε ότι θα παντρευτεί ακόμη χειρότερα σχόλια διαβάζω!
• Κι αυτή η «καινούργια» πλατεία του εικονικού μας χωριού βρωμάει ζήλια, κακοήθεια και έναν ψεύτικο καθωσπρεπισμό.
• Γιατί δεν αξίζει να χαρεί ξανά στη ζωή του ο Υπάτιος και ο κάθε Υπάτιος που επιζεί μιας τραγωδίας;
• Το αν επιλέγει να παίζει με τους όρους της τηλεοπτικής κλειδαρότρυπας είναι δικαίωμά του. Δεν το επικροτώ αλλά να σου πω: Ενός ανθρώπου που έχει θάψει το παιδί του μπορώ να του συγχωρήσω τα πάντα. (Εκτός από το να γίνει φασίστας).

• Ένα κομμάτι του Υπάτιου έχει μπει στον ίδιο τάφο με το παιδάκι του. Ε, ένα άλλο ζει και αξίζει να χαρεί.

• Έτσι το βλέπω εγώ! Όλοι αξίζουμε να ζήσουμε χαρές. Και σ’ όποιον αρέσει!

Γιάννης Καφάτος