Ζεις στην εποχή που χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώνονται γιατί ο πόλεμος αφανίζει συγγενείς, σπίτια, περιουσίες και το μέλλον τους. Ζεις στην εποχή που λίγα χιλιόμετρα νότια από το σπίτι σου στήνονται δουλοπάζαρα και η τιμή ενός ανθρώπου καθορίζεται στα 400 ευρώ. Ζεις στην εποχή που το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καζίνο φτωχοποιεί με ραγδαίους ρυθμούς εκατομμύρια ανθρώπους. Ζεις στην εποχή που ούτε το νερό, ούτε ένα πιάτο φαΐ είναι αυτονόητο για δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Ζεις επίσης στην εποχή όπου τα σκλαβοπάζαρα στην αυλή της Ευρώπης θα καταλάβουν το 1/3 του χρόνου σε ένα δελτίο ειδήσεων (ή θα εξαφανιστούν από τις ειδήσεις μετά το απαραίτητο πρώτο “σοκ”) σε σχέση με την είδηση ότι ένας γόνος οικογένειας αργόσχολων αποφάσισε να παντρευτεί. Και δεν είναι καν ο διάδοχος του θρόνου, να πεις ότι είχαν έναν νταλκά ποιος θα κάνει στο μακρινό μέλλον τη θεσμική γλάστρα.

Ώρες επί ωρών με πληροφορίες για το “πρώτο φιλί”, για την “πρόταση γάμου”, για την “χθεσινή βόλτα”, για το αν το “κορίτσι” θα αποκαλείται δούκισσα ή πριγκίπισσα. Το σοβαρό BBC μετατρέπεται αίφνης σε Espresso και εκατοντάδες δίκτυα σε όλον τον κόσμο το αναμεταδίδουν σχηματίζοντας ένα τεράστιο ροζ σύννεφο πάνω από τον πλανήτη.

Ο αντίλογος είναι πάντα ότι ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα κάτι «ελαφρό» για να «ξεφύγει». Πάντα όμως απορούσα γιατί δεν μπορεί να βρει αυτή την ελαφρότητα βγαίνοντας με πέντε φίλους και χαβαλεδιάζοντας. Γιατί έχει ανάγκη κάποιος από «θεσμική» ελαφρότητα; Γιατί σου φτιάχνει τη μέρα, ειδικά αν δεν είσαι γέννημα θρέμμα Άγγλος, η αναγγελία του γάμου ενός γόνου αργόσχολων επί αιώνες; Γιατί κάνει έστω πιο ανάλαφρη τη μέρα σου η πληροφορία για το ποιό ήταν «το δαχτυλίδι που χάρισε ο Χάρι στην καλή του»; Γιατί έχεις ανάγκη από μία ροζ ιστορία για να υπερβείς την καθημερινή μιζέρια; Γιατί ο πλούτος και οι χαρές ενός αργόσχολου κάνουν καλύτερη τη διάθεση ενός πάμφτωχου; Και ειδικά όταν τα ρεπορτάζ δεν αντιμετωπίζουν κατά κανόνα σκωπτικά το γεγονός, αλλά με μια «λαμπερή σοβαρότητα».

Ενδεχομένως όλα αυτά είναι κατάλοιπα από την παιδική ηλικία, όπου τα παραμύθια έχουν συχνά πρωταγωνιστές πρίγκιπες και πριγκίπισσες, αλλά κάποια στιγμή, διάολε, ενηλικιώνεσαι. Και όταν ενηλικιωθείς είσαι ικανός να φτιάξεις , αν μη τι άλλο, το δικό σου «παραμύθι», είσαι ικανός να ξεφύγεις, χωρίς αυτή η φυγή να ετεροκαθορίζεται.

Δεν είμαι βέβαιος αν ο βίος του νέου ζευγαριού θα είναι ανθόσπαρτος (είναι συνηθισμένοι άλλωστε οι γαλαζοαίματοι σε πλαστικά χαμόγελα και επίπλαστες ευτυχίες), είμαι βέβαιος όμως ότι η ανθρώπινη βλακεία, που ακυρώνει την ίδια τη γοητεία της ζωής, παραμένει παρούσα και εκκωφαντικά αμετάβλητη ως προς την έκτασή της.