Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 80 κόλλησα ένα «μικρόβιο». Αυτό των ταξιδιών στο εξωτερικό. Έκανα πάρα πολλά ταξίδια και είδα αμέτρητες συναυλίες στο εξωτερικό. Παράλληλα γνώρισα απίθανα ονόματα της σόουμπιζ και άρχισα σταδιακά να γίνομαι πολύ δύσπιστος.

Το κακό είναι πως δεν σταμάτησα να ταξιδεύω και τις επόμενες δεκαετίες και αυτό όλο και «χειροτέρευε» την κατάσταση.

Ακούγοντας διάφορες ιστορίες στα μέρη μας περί αστέρων περί ειδώλων περί σούπερ και λοιπών απόλυτων σταρ άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι αυτό το κάτι που δεν πάει καλά στην Ελλάδα.

Βιώματα, αναμνήσεις, κουβέντες με άλλους, λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένους από εμένα, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ανήκω σε μια μειοψηφία.

Θα στο εξηγήσω.

Θεωρώ σημαντικές ανατροπές όλες εκείνες που έλαβαν χώρα σε μουσική, κοινωνικά ρεύματα, πολιτική, ντύσιμο, τηλεόραση, ραδιόφωνο και στυλ κατά τη διάρκεια των 60΄ς των 70’ς των 80’ς αλλά και των 90’ς…

Δεν είναι μόνο η πιο ανέμελη πλευρά της ζωής εκείνων των χρόνων που μοιάζει πλέον μαγική εικόνα. Είναι και όλες οι αναπόφευκτες συγκρίσεις που γίνονται με ότι ισχύει σήμερα.

Τα sixties έφεραν άλλο αέρα και ταρακούνησαν τα λιμνάζοντα ύδατα. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 70 το παιχνίδι άρχισε να χοντραίνει. Δεν μπορούσες πλέον να κοροϊδεύεις χωρίς συνέπειες τον κόσμο γύρω σου. Το έβρισκες μπροστά σου. Μέσα από κοινωνικά ρεύματα από αντιδράσεις και από επαναστατικές κινήσεις και μουσικές. Στη διάρκεια της πιο αγαπημένης για πολλούς δεκαετίας, εκείνης του 80, όλα έμοιαζαν με ατέλειωτο πάρτι. Κάτι ήρθε και κουνήθηκε και στα 90’s αν και από το πολύ ναρκωτικό το πράγμα είχε αρχίσει να ξεφεύγει…

Όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και εδώ είχαμε ροή και εξέλιξη που από ένα σημείο και μετά πάγωσε. Άρχισε να κινείται με βήματα πορείας επιταφίου. Αν βάλεις λοιπόν όλα αυτά σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ανυπαρξία έμπνευσης που βασανίζει το σήμερα τότε φοβάμαι ότι θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι τα χρόνια που έχουν φύγει φαντάζουν αξεπέραστα.

Φίλοι και γνωστοί συχνά ρωτάνε: Βγαίνεις; Πας πουθενά; Σε κάποιο νυχτερινό κέντρο; Τους απαντάω: Σπάνια!

Νιώθω ότι έχω πάθει overdose. Βλέποντας και κυρίως ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια πώς να μη το πάθεις. Είτε πας φέτος είτε πήγες πριν από πέντε χρόνια είτε αποφασίσεις να πας του χρόνου είτε είχες πάει να δεις ένα πρόγραμμα πριν από δέκα χρόνια οι ομοιότητες στο στήσιμο στη «φαντασία» στο πλασάρισμα είναι απίστευτες.

Μάλλον πρέπει να βαριούνται οι μαέστροι ή οι λεγόμενες φίρμες να έχουν τερματίσει και να μη το ξέρουν ακόμη ή απλά κάποιοι άλλοι παράγοντες  να μην έχουν τη δυνατότητα  για ποικίλους λόγους να βρίσκονται σε φόρμα. Ποιός ξέρει…

Επηρεασμένος από ταξίδια συναυλίες εικόνες συναντήσεις βλέπω οτι αποστασιοποιούμαι. Αναρωτιέμαι συχνά αν ήμουν ένας σούπερ ήρωας  και αν μπορούσα τι θα έκανα για να αλλάξει λίγο ο νεοελληνικός δήθεν τρόπος διασκέδασης. Γιατί μόνο τρόπος δεν είναι.

Η απάντηση είναι απλή.

Τα πάντα!

Καλώς ή κακώς ανήκω σε εκείνους που θέλουν να ψάχνουν πολύ ότι τους σερβίρουν. Όπως κι άλλοι γύρω μου. Βαρέθηκα αναμασήματα αντιγραφές και κυρίως το θλιβερό κλοπιράϊτ που από κάποιους στην Ελλάδα θεωρείται πλέον περίπου ως τρόπος ζωής. Έχω σιχαθεί να βλέπω όλα αυτά τα άθλια χαμόγελα του fb του instagram που δυστυχώς αναπαράγονται σωρηδόν από αδαείς ευκαιριακούς αντιγραφείς και ποικίλα νούμερα που παριστάνουν τους δημοσιογράφους τους πανελίστες τους ειδήμονες τους μετρ των δημοσίων σχέσεων.

Λυπάμαι τους ήρωες με ημερομηνία λήξης. Από εκπομπές από reality από πίστες από παντού… Μεσσίες, σωτήρες της τηλεθέασης, αστερίσκους του δίμηνου, δυστυχισμένα πρόσωπα, που έτσι και κάνουν το λάθος και βγουν προς τα έξω, έτσι και τολμήσουν να πουν όσα λένε δεξιά αριστερά χωρίς δισταγμό και φερμουάρ και χωρίς κανένα φρένο, όσα τους παίρνει να πουλάνε στα μέρη μας, τότε αυτόματα θα τους κάνουν delete με συνοπτικές διαδικασίες.

Το προχωράω περισσότερο. Ορμώμενος από όλα όσα συμβαίνουν και εις Παρισίους αναρωτιέμαι όπως και πολλοί άλλοι για κάτι απλό και  αυτονόητο που σχετίζεται με την εικόνα και τη μουσική.

Που είναι άραγε οι τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές στην Ελλάδα.

Η απάντηση είναι απλή. Πουθενά. Κάνε το λάθος να δεις Μtv unplugged ή οτιδήποτε παίζει στο VH1 αλλά και στο MCM, που μου αρέσει πολύ, και παράλληλα δοκίμασε να αναζητήσεις ένα αντίστοιχο ψήγμα ή μια μικρή κόπια των καναλιών και των αντίστοιχων εκπομπών τους στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη.

Θα πάθεις κατάθλιψη.

Αν κάνεις το λάθος, όπως εγώ, και ρίξεις μια ματιά στη ντόπια μουσική και ραδιοτηλεοπτική φάμπρικα είμαι βέβαιος ότι θα χαθείς σε έναν ωκεανό γεμάτο υποκρισία χαμόγελα και ψεύτικες αγκαλιές που συνοδεύουν όλα τα παραμυθάκια μέχρι να γίνει η δουλειά ορισμένων που αποτελούν γρανάζια μιας μουσικής και καλλιτεχνικής βιομηχανίας που είναι γεμάτη σικέ δημοσχεσίτικες βραδιές με δήθεν και κουραστικούς μαϊντανούς και απίστευτα στημένο στυλ.

Τι κάνεις σε αυτή τη περίπτωση; Ή φτιάχνεις ένα μικρόκοσμο όπως όπως και ζεις μέσα του ή δοκιμάζεις να πείσεις και κάποιους άλλους γύρω σου να αρχίσουν να αλλάζουν ότι μπορούν.

Που φτάνεις λοιπόν μετά από όλα αυτά τα ταξίδια και τη γκρίνια;

Δεν μπορώ να απαντήσω ακριβώς.

Αυτό που γνωρίζω είναι πως αν τύχει και ρωτήσεις τον πιτσιρικά τον τριαντάρη τη μαθήτρια κι όλους όσοι ατενίζουν το μέλλον με πλήρη αβεβαιότητα μήπως έχουν κάποιο μουσικό «είδωλο», όπως εκείνα που είχες εσύ πιο παλιά, τον John Lennon ή τον Jim Morrison, που αίφνης μοιάζουν 100% σημερινοί, ή αν έχουν κάποιο στόχο πέρα από το επιβιώσουν απάντηση δεν παίρνεις. Ποτέ. Γιατί; Είναι πολύ απλό.

Η αποχαύνωση της τηλεθέασης με ποσοστά γύρω στο 80% για reality της πλάκας και για άλλα ιντριγκαδόρικα παιχνίδια αλλά και για λοιπούς διαγωνισμούς που μοιάζουν στη τελική με κακέκτυπα ταινίας του μεγάλου Βέγγου δεν αφήνει περιθώρια.

Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.

Απάντηση, λύσεις, απλές τυπικές προτάσεις σωτηρίας…

Τίποτα.

Βασίλης Λούκας