Το βιβλίο του Derek Raymond, «Πέθανε με τα μάτια ανοιχτά» (Εκδόσεις Έρμα) είναι ο λόγος που λατρεύω την αστυνομική λογοτεχνία και μια ακόμη απόδειξη ότι οι αστυνομικές ιστορίες μπορούν να είναι καλή λογοτεχνία.
Ο ήρωας μας δεν έχει όνομα, δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Είναι όμως ένας πολύ ιδιαίτερος τύπος, αστυνομικός που ψάχνει τις ιστορίες πίσω από φόνους ασήμαντων ανθρώπων στο Λονδίνο. Δεν τον ενδιαφέρει, αν κι έχει τις ικανότητες να πάει στο «ανθρωποκτονιών» που οι μεγάλες υποθέσεις δίνουν βαθμούς και αναγνώριση.
Ο συγγραφέας μας βάζει αμέσως στο ζουμί της ιστορίας που θέλει να μας πει με αφορμή την άγρια δολοφονία ενός συγγραφέα. Άσημος και λούμπεν καθώς ήταν η υπόθεσή του θα έκλεινε αν δεν υπήρχε ο ανώνυμος ήρωας που δουλεύει σαν μοναχικός λύκος στο Τμήμα Ανεξιχνίαστων Υποθέσεων.
Το θύμα έχει αφήσει όλο τον σπαραγμό της ζωής του σε κασέτες, τις οποίες ο ήρωας μας αρχίζει να ακούει, ενώ παράλληλα με τον ιδιαίτερο, μοναχικό του τρόπο αρχίζει να σκαλίζει το παρελθόν του θύματος.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ έχει εκλεγεί Πρωθυπουργός και το Λονδίνο ζει τις άγριες μέρες των ανέργων, του ρατσισμού και της βίας. Ο Raymond μας παρουσιάζει μια πόλη σε αποσύνθεση. Στην ίδια, για άλλους λόγους, αποσύνθεση ζει και ο αστυνομικός που χώνεται σε κάθε γωνιά μας πόλης που οι κάτοικοί του ζουν τους προσωπικούς τους εφιάλτες, ρισκάρει, δουλεύει θα έλεγε κανείς και εκτός των αυστηρών κανόνων, προκειμένου να βρει γιατί κάποιος ήθελε νεκρό και με τόσο βασανιστικό τρόπο τον μεσήλικα, άσημο συγγραφέα.
Στο βιβλίο δεν βλέπουμε το Λονδίνο του Instagram. Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στα κακόφημα στέκια, σε επικίνδυνα σοκάκια αλλά και στον κυνικό κόσμο του ήρωά του που όσο ψάχνει τόσο αρχίζει να ζει τη ζωή του θύματος στην προσπάθειά του να εξιχνιάσει ένα άγριο έγκλημα.
Το βιβλίο του Derek Raymond, «Πέθανε με τα μάτια ανοιχτά» είναι πολιτικό χωρίς στερεοτυπικά αναμενόμενες αναφορές και διδακτισμούς. Ζούμε μια καταιγιστική δράση που χάρη στη μετάφραση της Βίκυς Λιακοπούλου γίνεται απολαυστική. Η ακρόαση των κασετών του θύματος λειτουργούν ευεργετικά σαν ιντερμέδια, σαν μια εσωτερική σκέψη του ήρωα. Υπάρχει πολύ σκληρότητα στο βιβλίο αλλά και ένας λυρισμός, υφέρπων, σε σωστές δόσεις ώστε να ο ρυθμός να μη χάνεται για τον αναγνώστη.
Το βιβλίο αυτό αποδεικνύει ακόμη ότι δεν χρειάζεται ένα «τούβλο» 600 σελίδων για να πεις μια σύνθετη ιστορία με πολλά επίπεδα, δευτερεύοντες χαρακτήρες καλοσχεδιασμένους και μοναδική ατμόσφαιρα. Και στο τέλος έρχεται το επίμετρο της Χίλντας Παπαδημητρίου να βάλει τον αναγνώστη στο «ρεϊμοντικό» σύμπαν με τον δικό της ξεχωριστό – και πάντα αγαπημένο – τρόπο!
Απολαύστε το και μπείτε στο τριπάκι όπως κι εγώ για τη συνέχεια, καθώς το βιβλίο είναι το πρώτο της σειράς Factory* Novels που καθιέρωσε τον συγγραφέα!
Γιάννης Καφάτος
*Factory: τα κεντρικά της Αστυνομίας, εκεί που ανώνυμος ήρωας στο γραφειάκι του ψάχνει να δώσει φωνή στα ανώνυμα θύματα για να πουν τις ιστορίες τους
Info για τον συγγραφέα απο τη σελίδα των Εκδόσεων Έρμα
Ο Ντέρεκ Ρέιμοντ, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρόμπιν Κουκ, ήταν Άγγλος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων και θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές του σύγχρονου βρετανικού νουάρ.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1931 και ήταν γόνος εύπορης και αστικής οικογένειας. Φύσει και τάξει αντικομφορμιστής, εγκαταλείπει τις σπουδές του στο περίφημο Kολέγιο του Ίτον στην ηλικία των δεκαεπτά ετών.
Ο μποέμικος χαρακτήρας του και το τυχοδιωκτικό του πνεύμα τον οδηγούν σε μια μυθιστορηματική ζωή, όπου, μεταξύ άλλων, εργάστηκε ως διοργανωτής παράνομων παιχνιδιών, δόλωμα για τη μαφία, παράνομος διακινητής έργων τέχνης, σεναριογράφος πορνογραφικών ταινιών και οδηγός ταξί. Το πρώτο του βιβλίο εκδίδεται το 1962.
Πολλά από τα μυθιστορήματά του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Πέθανε το 1994 από καρκίνο.
Leave a Reply