Μερικές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να μάθω έναν αριθμό τηλεφώνου απ΄έξω ή πότε ήταν η τελευταία φορά που χρειάστηκε να γράψω τις σκέψεις μου σε ένα τετράδιο.
Απ΄ ό,τι καταλαβαίνω και σεις επίσης αν καθήσετε λίγο να σκεφτείτε και δεν γράφετε ένα post στο facebook, στο twitter ή όπου αλλού- οι σχέσεις μας με τις αναμνήσεις μας ακόμα και με την ικανότητα του μυαλού μας να αποθηκεύει πράγματα έχουν γίνει εντυπωσιακά πολύπλοκες, για να μη πω ότι σιγά -σιγά χάνουμε την ικανότητα ή ακόμα και την προθυμία να θυμόμαστε.
Αν ξεκινήσουμε απο τις πέτρες που χρησιμοποιούσαν οι πρωτόγονοι και προχωρήσουμε στους παπύρους,τα βιβλία ή ακόμα και τα post it που χρησιμοποιούσαμε για να θυμόμαστε θα δούμε ότι υπάρχει κάτι βαθύτατα διαφορετικό στον τρόπο που θυμόμαστε και ξεχνάμε στην εποχή του διαδικτύου.
Δεν είναι μόνο η ικανότητα του μυαλού να ξαναζήσει τις εμπειρίες του παρελθόντος πχ την εμπειρία και την αίσθηση του πρώτου φιλιού ή την παιδική μας ηλικία .
Τώρα τις περισσότερες ώρες τις ξοδεύουμε κοιτάζοντας το τηλέφωνο, τον υπολογιστή και την τηλεόραση.Έτσι πιστεύω ότι επειδή το περισσότερο μέρος της ζωής μας το ζούμε μπροστά απο μια οθόνη, εκεί θα δημιουργηθούν και οι περισσότερες αναμνήσεις μας.
Οι πράξεις μας, οι σκέψεις μας, οι εμπειρίες μας σήμερα είναι καταγεγραμμένες και δημοσιοποιημένες, ενώ στο παρελθόν χρειάζονταν μια προσπάθεια, δηλαδή έπρεπε να καθίσεις κάτω και να γράψεις ένα ημερολόγιο, να κλείσεις ραντεβού και να ποζάρεις στον φωτογράφο για μια οικογενειακή φωτογραφία ή ένα πορτραίτο σου.
Σήμερα αυτά και άλλα πάρα πολλά είναι μια εύκολη διαδικασία ,ακόμα και ακούσια κάποιες φορές.
Ποτέ πριν οι άνθρωποι, δεν είχαν τοσο μεγάλη πρόσβαση, στο να εκθέσουν τόσο ολοκληρωμένα και και με ακρίβεια την προσωπική τους ιστορία.
Αλλά δυστυχώς και ποτέ άλλοτε δεν είχαν τόση έλλειψη δύναμης να την ξαναγράψουν.
Δεν θα γράψω άλλα, βιάζομαι, έχω να δω ποσα likes πήρε η πρωϊνή μου ανάρτηση για τον χωρισμό μου!
Έλσα Παπαϊωάννου
