Αρχικά θα ήταν σκόπιμο να τονίσουμε ότι η άρνηση μιας κατάστασης είναι ένας αμυντικός μηχανισμός αυτοπροστασίας που συντελεί στην ψυχική μας ισορροπία. Ακόμη και στην περίπτωση της διαχείρισης μιας απώλειας, η άρνηση είναι το πρώτο στάδιο που βιώνουμε για να ανταπεξέλθουμε στον πόνο και για να αντιμετωπίσουμε το φόβο του θανάτου.
Στην περίπτωση του αδιαμφισβήτητα απίστευτου φαινομένου της πανδημίας που ζούμε επί των ημερών μας, η άρνηση της ύπαρξης αυτού του επικίνδυνου ιού έρχεται σε απόλυτη συμφωνία με τον αμυντικό μηχανισμό της αφθαρσίας. Έτσι εξηγείται πως μερικά άτομα ενώ βαθιά μέσα τους φοβούνται το θάνατο , αρνούνται να αποδεχτούν την ύπαρξη ενός θανατηφόρου ιού, αρνούνται να εμβολιαστούν, αρνούνται να φορέσουν μάσκα. Η άρνηση όμως είναι μια κατάσταση που οφείλει και πρέπει να περάσει στο στάδιο της αποδοχής, όσο στρεσσογόνο και αν είναι αυτό. Γιατί λοιπόν αργούμε να περάσουμε ή δεν περνάμε καθόλου στη μη άρνηση;
Η πανδημία μας έκανε να βρεθούμε σε μια αγχογόνο κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο αδυνατούμε να λάβουμε και να επεξεργαστούμε πληροφορίες που δεν κατανοούμε. Αυτό θα πρέπει να το λάβουμε υπόψιν μας όταν συνομιλούμε με άτομα που βρίσκονται σε άρνηση και να μην τα αντιμετωπίζουμε με θυμό ή απογοήτευση. Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια πιο λογική και αποτελεσματική οδός πειθούς. Με την ενσυναίσθηση θα έρθουμε πιο κοντά στο άτομο που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση της μη αποδοχής ή ενδεχομένως του πανικού και με την απόλυτη κατανόηση των φόβων του θα το προσεγγίσουμε σαφώς πιο αποτελεσματικά και ουσιαστικά. Μια άλλη αιτία άρνησης της μάσκας είναι η τάση που έχουν κάποια άτομα να αψηφούν τον κίνδυνο και να συμπεριφέρονται επικίνδυνα όσον αφορά στην υγεία τους. Πιστεύουν ότι ο ιός υπάρχει αλλά προσβάλλει τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες. Επιπρόσθετα, κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να ακολουθήσουν οδηγίες που τους καθιστούν λιγότερο ελεύθερους. Η απειλή της ελευθερίας τους τούς κάνει να μην συμμορφώνονται με την τήρηση μέτρων όπως της μάσκας, των αποστάσεων και άλλων μέτρων.
Πώς μπορούμε όμως να αντιμετωπίσουμε τα άτομα που πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας; Σίγουρα όχι με το να τους κοντράρουμε γιατί θα προκαλέσουμε την αντίδρασή τους και την πεποίθησή τους ότι έχουν δίκιο. Όταν ένα άτομο πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας , πιστεύει ότι γνωρίζει κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους και επομένως πιστεύει στη μοναδικότητά του και αντλεί και αυτοπεποίθηση μέσα από αυτή την κατάσταση. Αν εμείς το αντικρούσουμε, προσβάλλουμε αυτή τη μοναδικότητά του. Ο αρνητής υπερασπίζεται με σθένος την άποψή του νοηματοδοτώντας έτσι την ίδια του την ύπαρξη. Όποια παρέκκλιση από αυτό που πιστεύει κλονίζει την πίστη στον εαυτό του. Μετακινούνται πολύ δύσκολα από τη θέση τους για να μην καταρρεύσει όλο τους το οικοδόμημα. Οπότε το προσεγγίζουμε ερευνώντας αν και πόσο το εξυπηρετεί στην καλή του ψυχολογική κατάσταση μια τέτοια πεποίθηση. Δεν είναι ο ρόλος μας να μεταπείσουμε κανέναν άνθρωπο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Αυτό, όμως, που οφείλουμε να κάνουμε είναι να υπερασπιζόμαστε με γεγονότα και επιστημονικές ενδείξεις αυτό που πιστεύουμε και να ελέγχουμε πόσο αξιόπιστη είναι η πηγή από την οποία αντλούμε πληροφορίες. Αυτό που επιλέγουμε να πρεσβεύσουμε οφείλουμε να είμαστε σε θέση να το υποστηρίζουμε με επιστημονικά δεδομένα και γεγονότα, που βασίζονται αποκλειστικά στην πραγματικότητα, όσο και αν μας αγχώνει να την αποδεχτούμε και να τη συνηθίσουμε.
Ασημίνα Καραμαλέγκου – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Life Coach
FB: ΑΣΗΜΙΝΑ ΚΑΡΑΜΑΛΕΓΚΟΥ
Leave a Reply