Οι Red Hot Chili Peppers επέστρεψαν με νέο δίσκο και τον John Frusciante στη σύνθεση τους, κάτι που αποτελεί μια ωραία αφορμή για αυτό το άρθρο.
Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή, αρχές Απριλίου κυκλοφόρησε το Unlimited Love που είναι το δωδέκατο κατά σειρά Studio Album τους. Για τη συνέχεια μέσα στα βασικά να πούμε ότι σηματοδότησε την επιστροφή Frusciante στην κιθάρα μετά το 2009 όπου και είχε αποχωρήσει αλλά και την επιστροφή του Rick Rubin πίσω απο την κονσόλα μετά το I’m with You του 2011.
Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό βέβαια εδώ είναι πρόκειται για κάτι που αξίζει τον κόπο ή ένα Reunion βετεράνων μουσικών που πάνε να μαζέψουν τα τελευταία ένσημα; Και θα δώσω μια πρώτη απάντηση λέγοντας πως μέσα σε σχεδόν δυο μήνες το Unlimited Love βρέθηκε πρώτο στα Charts δεκαέξι χωρών συμπεριλαμβανομένου και της Αμερικής κάτι που είχε να συμβεί απο την εποχή
του Stadium Arcadium στο μακρινό πλέον 2006 για το συγκρότημα. Και ως εδώ καλά αλλά θα μου πεις αυτό απο μόνο του δεν λέει κάτι, όπου εδώ συμφωνώ και προχωράω παρά κάτω.
Προσωπικά και εγώ επιφυλακτικός ήμουν στην αρχή καθώς δεν έχουμε δει λίγα αδιάφορα έως κακά Reunion τα προηγούμενα χρόνια. Όταν όμως άκουσα πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το Black Summer στο ραδιόφωνο και ειδικά τη στιγμή που μπήκε το Solo του Frusciante συνειδητοποίησα πως κάτι καλό έρχεται. Μετά από δυο καλούς σε πωλήσεις μα μέτριους και άνευρους συνθετικά κατά τη γνώμη μου
δίσκους οι Red Hot γυρίζουν εκεί όπου άφησαν τη φάση του Stadium Arcadium και το κάνουν αρκετά επιτυχημένα.
Η διάρκεια του δίσκου επιστρέφει και αυτή στα επίπεδα του παρελθόντος με συνολικά εβδομήντα τρία λεπτά και δεκαεφτά κομμάτια. Φυσικά μεταξύ αυτών υπάρχουν από καλά έως μέτρια κομμάτια που αποτελούν και το μέσο όρο μέχρι και λίγα Filler που ακούγονται άνετα όμως. Προσωπικά πέραν του Black Summer ξεχώρισα τα Aquatic Mouth Dance, The Great Apes και Whatchu Thinkin. Στα ενδιαφέροντα συνθετικά επίσης ανήκουν τα Poster Child και Veronica.
Η παραγωγή του Rubin είναι όπως ακριβώς μας έχει συνηθίσει στις προηγούμενες δουλειές με το συγκρότημα και πλέον η συνεργασία τους μετά απο τόσα χρόνια είναι σαν να μπαίνει στον αυτόματο με την καλή έννοια. Επίσης η φωτογραφία του εξωφύλλου ανήκει στην Αμερικανίδα φωτογράφο Clara Balzary που είναι κόρη του Flea.
Γενικά ο δίσκος είναι αρκετά καλός και συνοδεύεται απο μια αίσθηση επιστροφής στην πρώιμη 00s περίοδο του συγκροτήματος χωρίς να αναμασάει όμως πράγματα από το παρελθόν. Αν τώρα ανήκετε στους ανθρώπους που η επαφή τους με το συγκρότημα περιοριζόταν σε πέντε τραγούδια που ακούγατε στο ραδιόφωνο ή στα μπαρ μην μπείτε στον κόπο να ακούσετε αυτή την κυκλοφορία. Για τους υπόλοιπους τον δίσκο θα τον βρείτε σε όλες τις διαθέσιμες μορφές LP, Cd, κασέτα και ηλεκτρονικά φυσικά.
Πάνος Γιαννόπουλος
Leave a Reply