Ρήμαξε φέτος η άνοιξη μας. Η καραντίνα, ο φόβος και το άγχος κυριαρχούν.
Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο από τις ζωές που ζούσαμε πριν τον Μάρτιο που άρχισε ο εφιάλτης.
Περπατάμε σαν κρατούμενοι που προαυλίζονται. Κάποιοι παραμένουν παρατηρητικοί. Βλέπουμε το άστυ να αλλάζει, όπως κι εμείς. Κάποιοι συνεχίζουν και περιδιαβαίνουν τις ώρες της sms-ελευθερίας σα να μην άλλαξε τίποτα.
Η άνοιξη συνεχίζει το διάβα της και κάνει την παρουσία της πιο αισθητή, αφού εμείς που την εμποδίζαμε με τα αυτοκίνητα, τα σκούτερ, τις εγωιστικές μας πράξεις είμαστε κατά βάση απόντες.
Φέτος που οι γειτονιές μοσχοβόλησαν, πάλι δεν το καταλάβαμε γιατί σκεφτόμαστε τι περνάμε, και πώς θα περάσουμε μετά.
Απόντες σε ένα σπιράλ θανάτου.
Τα δεδομένα της ζωής μας μπήκαν σε μαθηματικό τύπο που δείχνει πόσοι θα πεθαίναμε αν δεν … και πόσοι θα πεθάνουμε αν…
Η άνοιξη όμως τρυπώνει σαν τα λουλούδια που φυτρώνουν ανάμεσα σε μια ανάσα χώμα μεταξύ του τσιμέντου, κι ας ξεφτίζουν τα χρώματα στις πόρτες, κι ας είναι όλα τόσο ερείπια εντός μας. Εμείς πότε θα αποφασίσουμε να τρυπώσουμε στις ζωές μας;
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply