Καμία ελαφρότητα, ούτε γραμμάριο υπερβολής. Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς τα πάει καλά με τον εαυτό του και αυτό περνάει στους συνομιλητές του. Πάρε για παράδειγμα τις παραστάσεις που ανεβάζει στο θέατρο Vault. Τις ξεχωρίζεις για την αυθεντικότητά τους, για τη “μόνο θέατρο” διάστασή τους, για τα πιστά χειροκροτήματα που ακούστηκαν στο φινάλε τους. Κατά μία έννοια όσα συμβαίνουν εκεί, από το μικρό φουαγέ ως το ρεπερτόριο που ανεβαίνει στις δύο σκηνές του, είναι μέρος ενός διαλόγου που θα μπορούσες να έχεις μαζί του. Μετά από ένα χρόνο κλειστά θέατρα ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου, εκτός των άλλων, δηλώνει τον εγκλεισμό ως “διάλειμμα” και το ελληνικό #metoo πράξη θάρρους με ανοιχτές διαστάσεις στον χρόνο.
-Πως αισθάνεται ένας άνθρωπος που κρατά κλειδιά θεάτρου αυτή την εποχή;
Τα κοίτα, μόνο αυτά έχει. Το θέατρο ούτως ή άλλως είναι κλειστό κοντά 13 μήνες. Αν εξαιρέσουμε τα εργαστήρια, διάρκειας μίας εβδομάδας, που έκανα πέρσι το καλοκαίρι από εκεί και πέρα είμαστε κλειστά. Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, πώς θα γίνει. Πότε με το καλό θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας, στις ζωές μας. Θεωρώ πως είμαστε σε μια τελική ευθεία. Πως σύντομα θα ανοίξουμε και εμείς.
-Η ζωή που είχαμε πριν θα επιστρέψει αυτούσια;
Θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον. Θεωρώ, θέλω να θεωρώ, πως όλο αυτό που περάσαμε και περνάμε είναι ένα διάλειμμα για να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Πιστεύω πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ξαναγυρίσουμε πίσω. Ήμουν πολύ χαρούμενος με τα πράγματα που έκανα. Είχα το θέατρο. Είχα τη ζωή μου. Κάναμε παραστάσεις με φίλους. Ο κόσμος μας στήριζε. Είχα αυτό που θα λέγαμε μια τακτοποιημένη ζωή. Θεωρώ πως ο κορονοϊός είναι ένα διάλειμμα από αυτή. Κυρίως μου έχει λείψει η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Μου έχει λείψει το να βγω έξω και να πιω έναν καφέ σαν κανονικός άνθρωπος. Θέλω να πάω ξανά σε εστιατόριο.
-Είπες “διάλειμμα”. Έχει ένα θετικό πρόσημο η λέξη αυτή. Διάλειμμα είναι για παράδειγμα η πιο ευχάριστη στιγμή στις ζωές των μαθητών. Διάλειμμα είναι η περίοδος του χρόνου που ένας εργαζόμενος βρίσκει ανακούφιση. Διάλειμμα είναι οι διακοπές.
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Θέλω να το βλέπω έτσι.–
Εγώ πάντως έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου θυμωμένο.
Θυμωμένος, μάλιστα. Όλη αυτή την περίοδο το μόνο που θα μπορούσε να με κάνει να θυμώσω είναι τα social media. Ναι, μπορεί να με θυμώσει αυτό που θα πει ή θα γράψει ένας συνάδελφος για όλο αυτό που έχει προκύψει με το #metoo ή τα κλειστά θέατρα. Είμαστε λαός με πολύ ισχυρό ταμπεραμέντο και με πολύ ισχυρές απόψεις. Όταν οι απόψεις μου δεν ταιριάζουν εντελώς με τις δικές σου αυτό δεν θα με ενοχλήσει αλλά αν οι απόψεις σου είναι ακραίες ναι, εκεί μπορεί να θυμώσω. Δεν μου αρέσει η αδικία. Δεν μιλώ για τον εαυτό μου μόνο. Δεν μου αρέσει η αδικία γενικώς. Αυτή με θυμώνει. Η ανοησία και η χαζομάρα πια μπορούν να μου φανούν και διασκεδαστικές.
-Συμπεριφερόμαστε στα ποστ μας λες και μπορούν να χωρέσουν το δίκιο και το άδικο της γης. Ξεχνάμε βέβαια πως οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι μεγαλύτερες από εμάς. Συμβαίνει το ίδιο και στο θέατρο; Το πλαίσιο που παρουσιάζεται μια παράσταση να είναι μεγαλύτερο από την ίδια την θεατρική δράση;
Εκεί χάνουμε την ουσία των πραγμάτων. Αλλά ξέρεις, η θεατρική σκηνή της Αθήνας είναι αρκετά μικρή και απόλυτα ξεκάθαρη. Θέλω να το πω αυτό. Σε θέατρα σαν το Vault δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο, τίμιο θέατρο. Αυτό είναι το όπλο σου. Το πλαίσιο που παρουσιάζουμε μια παράσταση δεν είναι μεγαλύτερο από το ζητούμενο, την ίδια την παράσταση. Και να θέλαμε να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό, ο χώρος μας είναι τόσο μικρός που δεν προσφέρεται. Στα μεγάλα θέατρα μπορείς να προσφέρεις λάμψη. Θέλω να πιστεύω πως εμείς έχουμε τον δικό μας δρόμο. Και θέλω να πιστεύω πως σαφώς θα γυρίσουμε πιο βελτιωμένοι, όταν ανοίξουμε ξανά. Η ουσία αυτού που κάναμε δεν αλλάζει. Ούτε πρόκειται.
-Δηλαδή θεατρικά έχεις, ήδη, πάρει όσα διεκδίκησες;
Παλιότερα δούλεψα σε πολύ μεγάλες παραγωγές. Στο Παλλάς, στην Επίδαυρο, στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ, στο Μικρό Χορν. Ωραία ήταν, δε λέω, παρά πολύ ωραία ήταν, αλλά εκεί πάντα υπήρχε έντονη η αίσθηση του θεάματος. Η θεατρική ατμόσφαιρα συχνά, απλά, έπονταν. Εμένα η καρδιά μου είναι στις παραστάσεις που κάνουμε στο Vault. Μια σκηνή που φτιάξαμε με τους συνεργάτες μου. Μαζί με τον μουσικοσυνθέτη Μάνο Αντωνιάδη είπαμε: “εδώ θα στεγάσουμε τις δικές μας παραστάσεις αλλά και ανθρώπων οι οποίοι μοιράζονταν το ίδιο θεατρικό όραμα”. Τα πράγματα ήρθαν φυσικά.
-Ποια ήταν η κατάστασή σου όταν άνοιξες το Vault;
Μια σεζόν που έμεινα χωρίς δουλειά είπα πως θα ήθελα να κάναμε τη δική μας σκηνή. Λειτούργησα σκεπτόμενος “Τι είχαμε, τι χάσαμε”. Πια το λέω με σιγουριά. Δεν πρόκειται να γυρίσω εύκολα στο πριν. Και να σου πω την αλήθεια θεωρώ πως όσα συμβαίνουν στο Βολτ δεν απέχουν του εμπορικού θεάτρου όπως το έχουμε ορίσει.
-Τι εννοείς όταν λες δεν γυρνάς πολύ εύκολα στο πριν;
Δεν θα μπορούσα να επιστρέψω πίσω και να επαναλάβω πράγματα που έκανα πριν από 15 χρόνια. Για μένα, τώρα, στην ηλικία που είμαι μετά από όλα αυτά 9 χρόνια στο Βολτ, άλλαξε και η θεωρία μου περί θεάτρου. Να πω ένα παράδειγμα. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις που άνθρωποι μού πρότειναν πάρε τα τάδε χρήματα για να κάνεις την τάδε παράσταση εκτός της θεατρικής σκηνής που στήσαμε. Έχω πει πολλές φορές όχι. Αρχικά πρέπει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον το έργο ή οι συντελεστές που προτείνουν να δουλέψουμε μαζί. Αν δεν συμβαίνουν αυτά απλώς δεν το κάνω. Και δεν ήταν λίγες οι προτάσεις που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου. Θέλω να κάνω πράγματα που είναι κοντά μου, κοντά στις απαιτήσεις μου, σε αυτά που με εκφράζουν.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Δημήτρη Καρατζιά στον Γιάννη Παναγόπουλο/Fragilemag.gr
Leave a Reply