«Τα Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου» είναι ίσως το πιο κινηματογραφικό βιβλίο που διάβασα το τελευταίο διάστημα.

Ο Βισέντε Αλφόνσο έχει φτιάξει ένα ατμοσφαιρικό σύμπαν που τελικά ήρωάς του δεν είναι κάποιος από τους χαρακτήρες αλλά η «Αλήθεια» και πώς αυτή παρουσιάζεται καθώς ξετυλίγεται ένα κουβάρι που περιγράφει πάνω-κάτω την ίδια ιστορία.

Εκείνος που μας παίρνει από το χέρι και μας βάζει στο σύμπαν του Αλφόνσο είναι ο ψυχολόγος Αλμπέρτο Αλμπόρες που μέσα από τις συνεδρίες με τον Ρώμο Αγιάλα προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του νεαρού για ένα έγκλημα χωρίς μάρτυρες.

Όταν όμως στην ιστορία μπαίνει και ο δίδυμος αδελφός του Ρώμου, ο Ρωμύλος εκεί τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιο σύνθετα.

Η γραφή του Βισέντε Αλφόνσο είναι σαγηνευτική και το βιβλίο του ξεπερνά το «αστυνομικό είδος». «Τα λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου» είναι μια πραγματεία για το πώς αντιλαμβανόμαστε την αλήθεια ως αναγνώστες αλλά και ένα μοναδικό ψυχογράφημα ενός ανθρώπου με πολλές ταυτότητες.

«Πώς κατασκευάζονται οι αναμνήσεις; Μεταβάλλονται, προσαρμόζονται, ωριμάζουν με το χρόνο; Ή ξεθωριάζουν αργά όπως οι εφημερίδες στον ήλιο; Ίσως κάποιες φορές, τα γεγονότα να κατακάθονται στη μνήμη σαν το λασπωμένο νερό που στην αρχή μας εμποδίζει να δυο΄με αυτό που νιώθουμε κοντινό. Όπως και να ‘χει, η ανασύσταση ενός γεγονότος από διάφορες πηγές είναι σαν να ξυρίζεσαι μπροστά σε σπασμένο καθρέφτη: οι εκδοχές αντιφάσκουν σε κάποιες λεπτομέρειες και συμπίπτουν σε άλλες».

Η ανάγνωση είναι δύσκολη λόγω των προσώπων του χρόνου στον οποίο τα «ακούμε»  αλλά και συνάμα απολαυστική. Από ένα σημείο και μετά η δράση περνάει σε δεύτερη μοίρα και ο αναγνώστης μπορεί να ταξιδέψει μέσα στο μυαλό των ηρώων του βιβλίου.

Ο Αλφόνσο όμως καταφέρνει με μαεστρία να κρατάει έντονο το σφίξιμο στο στομάχι από την αγωνία, και παράλληλα βάζει τον αναγνώστη σε ένα συνεχές δίλλημα: ν’ αποφασίσει ο ίδιος για την ιστορία. Ποια αλήθεια μού ταιριάζει;
Και τελικά ως αναγνώστης μπαίνεις στο παιχνίδι των πολλαπλών ταυτοτήτων.
Πιστεύω ότι είναι ίδιον της εποχής. Οι ρόλοι που καλούμαστε να παίξουμε μέσα στην καθημερινότητά μας συχνά μπερδεύονται και μπερδεύουν την ίδια μας την ταυτότητα.

Με «Τα λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου» έχουμε μια καλή αφορμή για ενδοσκόπηση κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένα κεφάλαιο και πολύ περισσότερο μόλις διαβάσουμε τις τελευταίες του λέξεις.

Ελπίζω σε μεταφράσεις και των άλλων έργων του σπουδαίου αυτού Μεξικανού συγγραφέα. Μεταφράσεις τόσο μεστές και ζωντανές όσο αυτή της Μαρίας Παλαιολόγου!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
Καλή ανάγνωση!

Γιάννης Καφάτος