Τα πετροχελίδονα είναι ένα είδος χελιδονιού.Πετούν συνεχώς, ακόμη κι όταν κοιμούνται, προσγειώνονται μόνο για να αναπαραχθούν. «Τα πετροχελίδονα» του Φερνάντο Αραμπούρου (Εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση: Τιτίνα Σπερελάκη) είναι ένα σπουδαίο μυθιστόρημα από έναν μετρ του στιλ και περιγράφει την αέναη ανάγκη του ήρωα για αγάπη, αποδοχή και αυτοεκτίμηση.
Για να είμαι ειλικρινής το βιβλίο δεν με καθήλωσε όπως «Η πατρίδα», που με γράπωσε απο την πρώτη σελίδα. Στα «Πετροχελίδονα» ξεκίνησα, όπως όταν γνωρίζεις έναν άγνωστο. Αρχικά ήμουν λίγο μαζεμένος. Διστακτικός. Διάβαζα κάτι που είχε ένα ενδιαφέρον και σιγά σιγά μπήκα σε μια μοναδική περιδίνηση με τον ήρωα που δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου.
Ένας άνθρωπος αρχίζει να απογυμνώνεται μέσα από ένα ιδιότυπο ημερολόγιο, που δεν ξέρουμε αν θα το δει ποτέ κανείς αφού έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει σε έναν χρόνο. Η γνωριμία μας μαζί του γίνεται τον Αύγουστο, και όλα τα κεφάλαια του βιβλίου είναι οι μήνες μέχρι τον Ιούλιο, που έχει αποφασίσει να βάλει τέλος στη ζωή του.
Έτσι αρχίζουμε να γνωρίζουμε τον ίδιο τον ήρωα και τις πτυχές της ζωής του δίπλα στους γονείς, τον αδελφό, τη σύζυγο, το γιο, τα πεθερικά, τον κολλητό φίλο, και μια πρώην ερωμένη που μπαίνει στη ζωή του, λίγο πριν το προγραμματισμένο «τέλος».
Ο Φερνάντο Αραμπούρου έχει φτιάξει έναν πολύ εύθραυστο χαρακτήρα που αναζητά τη συγχώρεση από τον ίδιο του τον εαυτό για όσα έκανε και όσα παρέλειψε. Μέσα στα σημειώματα του ήρωα, ο καθένας μας μπορεί να βρει ψήγματα του εαυτού του.
Προσωπικά απόλαυσα την εναλλαγή των συναισθημάτων που μου προκαλούσε το βιβλίο όταν εκεί που ταυτιζόμουν με τον ήρωα, άρχιζα να τον βαριέμαι ή και να τον απαιχθάνομαι, και πάλι από την αρχή.
Οι σχέσεις των γονέων, οι σχέσεις του με τους γονείς του, στη συνέχεια με την γυναίκα που ερωτεύεται, η απογοήτευση για τον γιο που δεν ήταν αυτό που ονειρεύτηκε, η μετατροπή του έρωτα σε μίσος σε συνδυασμό με το κόλλημα με την γυναίκα που τον απέρριψε και δεν κατάφερε να ξεπεράσει παρουσιάζονται μέσα από «αναμνήσεις» που επιλέγει να μοιραστεί με τον εαυτό του ο ήρωας. Τα καθημερινά περιστατικά, οι λεπτομέρειες δίνουν τελικά τη μεγάλη εικόνα ένος χαρακτήρα που είναι δυτυχής αλλά φτάνοντας στο τέλος του χρόνου που έχει ορίσει για να «φύγει» από τις ζωές των άλλων και της δικής του φαίνεται ότι γίνεται και ευγνώμων για τις επιλογές του.
Νομίζω ότι όλοι μας κάποια στιγμή, ίσως, συγχωρήσουμε και αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Ο ήρωας του βιβλίου κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να το πετύχει, όχι με απόλυτη επιτυχία.
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Αραμπούρου ενώ μιλάει μέσα από τα σημειώματα του ήρωά του για τα πολύ προσωπικά του θέματα, καταφέρνει να μας μεταφέρει στον κοινωνικό και πολιτικό περίγυρο της σύγχρονης Ισπανίας – που προσιδιάζει σε καταστάσεις που ζούμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Με έναν μαγικό τρόπο μετατρέπει το προσωπικό σε συμπαντικό θέμα, και έτσι δια των αποτελεσμάτων στην προσωπικότητα των ηρώων του, σχολιάζει την πολιτική κουλτούρα και την οικονομικό-κοινωνική κατάσταση της Ισπανίας.
«Τα Πετροχελίδονα» του Φερνάντο Αραμπούρο είναι ένα βιβλίο που αν το διαβάσεις θα βρεις πολλές αιτίες να αγαπήσεις τον εαυτό σου, να χαρείς τους φίλους σου, και να τιμήσεις τη ζωή που επέλεξες να ζεις.
Γιάννης Καφάτος
Η βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε στο utopiazone.gr
