29/03/2024

The Nude Party – The Nude Party, δισκοκριτική από τον Πάνο Γιαννόπουλο

The Nude Party

Οι The Nude Party είναι ένα εξαμελές σχήμα που μας έρχεται απο τη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ και υπάρχει απο το 2013. Είναι δισκογραφικά ενεργοί απο το 2015 με κάποιες κυκλοφορίες Singles
και EP με τον πρώτο ολοκληρωμένο ομώνυμο δίσκο τους να κυκλοφορεί στις αρχές του Ιουλίου απο την New West Records.

Ο ηχητικός τους προσανατολισμός όπως αναφέρουν και οι ίδιοι είναι ένα κράμα απο διάφορα γκρουπ της δεκαετίας του ’60 με μια κύρια αναφορά προς το Garage και τους Kinks αλλά σε πολλά κομμάτια συναντάμε ηχητικά Stones, Clearwater Revival εως και Velvet Underground. Και για να γίνει πιο αντιληπτό θα ξεκινήσω αναφέρωντας το πρώτο single του άλμπουμ Chevrolet Van που θα μπορούσε να είναι άνετα συνθετική έμπνευση του John Fogerty. To Paper Trail που ακολουθεί έχει έναν αέρα απο την περίοδο Let It Bleed, Sticky Fingers των Stones.

Βέβαια για να μην παρερμηνευθεί αυτό που περιγράφω δεν μιλάω για μια Cover Band που ξεπατικώνει άλλους για να πουλήσει, έχουν και τα δικά τους στοιχεία στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν αλλά πατάνε πολύ έντονα σε χνάρια απο το παρελθόν.

Ένα απο τα έντονα χαρακτηριστικά του ήχου τους είναι το Hammond και το πιάνο που έχουν περίοπτη θέση στις ενορχηστρώσεις σαν το War is Coming που εκτείνεται εως και την ψυχεδέλεια. Το επόμενο κατά σειρά Records μου έκανε εντύπωση τόσο για την απλή ενορχήστρωση του αλλά και για τον στίχο “Δεν χρειάζομαι την αγάπη σου, χρειάζομαι μόνο τους δίσκους μου” που προφανώς χιουμορηστικά θα μιλήσει στην καρδιά κάθε μουσικόφιλου. Το Gringo Che που ακολουθεί έχει πολιτική χρειά και δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για ποιον μιλάει. Βέβαια θεωρώ ίσως είναι και το κομμάτι του άλμπουμ με το πιο έντονο προσωπικό τους στοιχείο, επίσης δεν πρόκειται για μια ιστορική αναφορά αλλά αν δείτε τους στίχους παρουσιάζουν το πρόσωπο με έναν δικό τους τρόπο.

Και καθώς πλησιάζουμε στο τέλος έχω επιλέξει επίσης να αναφέρω τα δυο πιο ατμοσφαιρικά κομμάτια του δίσκου Wild Coyote και Astral Man. Το πρώτο ακουμπάει ακόμα και το Country Rock και κάποια στοιχεία απο τους πρώτους δίσκους του Neil Young. Το δεύτερο που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι όλου του δίσκου κινείται σε ρυθμούς Garage/Psychedelic, το χαρακτηριστικό και των δυο είναι η έντονη αναφορά στο Rythm Section και το δίπολο κιθάρα, ντραμς που έχει ξεκάθαρα τις ρίζες του στα 60s.

Για να πάμε και λίγο στα τεχνικά. Η παραγωγή είναι φτιαγμένη ώστε να ακούγεται όσο το δυνατόν πιο αναλογική για να δένει με τις συνθέσεις και τη λογική που θέλει να περάσει το γκρουπ, πράγμα που το καταφέρνει και εν τέλει. Παραγωγός είναι ο Oakley Munson γνωστό όνομα στους Underground κύκλους που πέρσι είχε κάνει παραγωγή και στο This Sick Beat των The Black Lips. Η ηχογράφηση έχει γίνει απο τον Matthew Cullen που μεταξύ άλλων έχει δουλέψει με Joan Baez, Norah Jones και Mercury Rev.

Κλέινω λέγοντας πως αν ψάχνεις κάτι τελείως καινούργιο και φρέσκο ηχητικά εδώ δεν θα το βρεις σίγουρα. Αλλά αν σου αρέσει ο ήχος των 60s, σου αρέσει γενικά το Revival κίνημα και θες κάτι διασκεδαστικό και καλόπαιγμένο κάνε στάση και άκου το δίσκο και δεν θα το μετανιώσεις.

Βαθμολογία: 7/10

Πάνος Γιαννόπουλος


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*