Ο ορισμός του «Homo Universalis» βρίσκει το ιδανικό παράδειγμα του, στο πρόσωπο του Θοδωρή Γκόνη: ποιητής, στιχουργός, ηθοποιός, σκηνοθέτης, διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καβάλας και του Φεστιβάλ Φιλίππων πιστεύει, πως αν έχει καταφέρει κάποια πράγματα, αυτό το οφείλει«στη δυσκολία, που μ’ ανέλαβε», όπως θα μου πει χαρακτηριστικά.

Μ’ αφορμή την παρουσίαση της παράστασης «H βιογραφία του Πατρογονικού» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για δύο μοναδικές παραστάσεις (12 και 13 Ιανουαρίου) συναντηθήκαμε μια από τις πιο κρύες μέρες, σ’ ένα ζεστό cafe στο κέντρο της Αθήνας αλλά η κουβέντα μας είχε εσάνς καλοκαιριού, καθώς ο Θοδωρής Γκόνης,μου αποκάλυψε σε ποιον θα είναι αφιερωμένο το φετινό καλοκαιρινό φεστιβάλ Φιλίππων του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Με πάνω από 100 τραγούδια στο ενεργητικό του, γελά με τη google, που το χαρακτηρίζει μόνο «στιχουργό», αγαπά τους ατελείωτους περιπάτους με τον σκύλο, που δεν έχει…

Ισως γιατί ενιότε γαβγίζει και ο ίδιος, όπως θα μου πει με δόση αυτοσαρκασμού, αρκεί να μπορεί να έχει την ησυχία του για να ανακαλύψει όσα του χρειάζονται.

«H βιογραφία του Πατρογονικού» της Μάγκυς Κριθαρέλλη. Παρουσιάζεται για δύο βραδιές στην Αίθουσα Θεάτρου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μετά τις παραστάσεις σας στην Καβάλα. Τι σας γοήτευσε στο συγκεκριμένο κείμενο και αποφασίσατε να το κάνετε παράσταση;

Εξακολουθώ να γυρίζω στα βιβλιοπωλεία και να ψάχνω, χωρίς συγκεκριμένο σκοπό. Δουλεύοντας αρκετά στην περιφέρεια, πίστευα κα πιστεύω ότι ένα περιφερειακό θέατρο πρέπει να παράγει μια τοπική καλλιέργεια, συνομιλώντας παράλληλα και με άλλα ρεύματα.

Όταν βρήκα το κείμενο και το διάβασα με συγκίνησε ο τρόπος που είχε γραφτεί η ιστορία, πρώτα απ’ όλα των ανθρώπων και μετά του σπιτιού. Στη συνέχεια σαν μηρυκαστικό, περπατούσα στους δρόμους και μηρύκαζα το κείμενο. Αυτή είναι γενικότερα, η μέθοδός μου, έχω τον μηρυκαστικό τρόπο. Ακούω για άλλους συναδέλφους, οι οποίοι έχουν μεθόδους και τους θαυμάζω αλλά εγώ λειτουργώ διαφορετικά.

Καθώς λοιπόν, περπατούσα στο δρόμο άκουγα τους ανθρώπους να διαμαρτύρονται και συνεχώς και να γκρινιάζουν. Έχοντας διαβάσει λοιπόν, αυτό το βιβλίο, σκέφτηκα πόσο διαφορετικοί ήταν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή. Σκέφτηκα λοιπόν, να το ανεβάσω για να περάσω ένα μήνυμα αισιοδοξίας.

Είστε γενικά αισιόδοξος;

Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος, είμαι ανοιχτός.

Επομένως, στο βιβλίο αγαπήσατε τις ιστορίες των ανθρώπων;

Ναι και η σιωπή του σπιτιού. Η πιο ωραία γλώσσα είναι η σιωπή, όταν μιλάει η σιωπή και έχεις την ικανότητα να την ακούσεις είναι κάτι μαγικό. Γιατί είναι μια γλώσσα, καθοριστική, ουσιαστική και οριστική.

Έχω την αίσθηση ότι εκείνη την εποχή οι άνθρωποι δένονταν διαφορετικά με τους χώρους. Στα σπίτια για παράδειγμα, σημείωναν τις χρονολογίες που κτίστηκαν, υπήρχαν έθιμα, όπως η λύρα στο πρώτο θεμέλιο κ.λ.π Σήμερα είμαστε ακόμα τόσο συνδεδεμένοι με το σπίτι μας;

Όχι τόσο πολύ, γιατί σήμερα είμαστε λίγο πιο τράνζιτ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι. Είμαστε διαφορετικοί. Για να ξέρεις προς τα που πηγαίνεις, όμως πρέπει να κοιτάς, λίγο προς τα πίσω. Αυτή είναι και η δυσκολία της στιγμής και τη δυσκολία την αγαπάω είμαι βετεράνος στις δυσκολίες δεν μπορώ, χωρίς αυτές. Καμιά φορά, όταν χαριτολογώ με νεότερους για όσα περνάνε, σκέφτομαι ότι εκείνοι έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους.

Γιατί μόνο οι νέοι έχουν αυτό το δικαίωμα;

…

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη που πήρε η Γιώτα Δημητριάδη στο Τέχνες-Plus