Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο προσαρμοστικό κόμμα του πολιτικού μας συστήματος από το 2010 και μετά. Αυτό έχει πολλές αναγνώσεις και ο καθένας περνώντας το από τα προσωπικά του φίλτρα, είτε θα το θεωρήσει θετικό χαρακτηριστικό είτε αρνητικό. Μία παράμετρο όμως θα πρέπει να προκαθορίσει για να εξάγει βάσιμο και ψύχραιμο συμπέρασμα. Αποδέχεται την παρούσα πολιτική οργάνωση που κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο ή όχι;
Εφόσον αποδέχεται την αστική φιλελεύθερη δημοκρατία στην σημερινή της υπόσταση και δεν είναι θιασώτης άλλων πολιτειακών μοντέλων και λύσεων, πρέπει να αποδεχτεί πως κύριο μέλημα ενός κόμματος εξουσίας είναι η κατάκτηση και η διατήρηση της.
Ο Α. Τσίπρας μετασχημάτισε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας και κυβερνώσα «αριστερά», πέφτοντας και ο ίδιος σαν «αλεξιπτωτιστής» στην καρέκλα του προέδρου, παρότι διέθετε μια κάποια ισχυρότερη πολιτική συγκρότηση και κομματική εμπειρία σε σχέση με τον διάδοχο του. Δεν ήταν αυτά του τα χαρακτηριστικά όμως που τον «ενθρόνισαν». Μην γελιόμαστε. Δεν ήταν καν αυτά τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν πρωθυπουργό.
Από την στιγμή που έπαψε να έχει ισχυρές πιθανότητες να ξαναφέρει το «τρόπαιο» «σπίτι» όμως, έπρεπε να αντικατασταθεί με βάση την λογική των σύγχρονων αστικών κομμάτων εξουσίας. Τα περί αριστεράς πλέον μόνο θυμηδία προκαλούν. Η επιλογή του καλοκαιριού του 2015 όρισε τις τύχες του ΣΥΡΙΖΑ για τα επόμενα πολλά χρόνια. Όσοι εντός του κόμματος συνεχίζουν να μιλούν για αριστερά απλά χρυσώνουν χάπια προς κατανάλωση. «Χώνεψαν» προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, στον κύριο Κασσελάκη θα πάθουν δυσπεψία;
Όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής επισφράγισαν με εκκωφαντικό τρόπο και σε επίπεδο βάσης την περιθωριοποίηση του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ και εν γένει του «παλιού», πέρα από το «ρεαλιστικό» της επιλογής, που μένει να αποδειχθεί στην πράξη.
Γράφαμε παλαιότερα προσπαθώντας να διαγνώσουμε το κοινωνικό αίτημα που θα καθορίσει τις βάσεις της τέταρτης ελληνικής δημοκρατίας, που βρίσκεται υπό εκκόλαψη. Οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξαν μετά και τις τρεις τελευταίες εθνικές, το κοινωνικό αίτημα που ωριμάζει και θα καθορίσει θεωρώ τα επόμενα χρόνια από άποψη πολιτικών επιλογών.
Η εκδυτικοποίηση της χώρας σε όλα τα επίπεδα είναι η νέα «δίψα» μας, παίρνοντας την σκυτάλη από τον εκδημοκρατισμό που όρισε την τρίτη ελληνική δημοκρατία, η οποία γράφει επίλογο για την πολιτική μας ιστορία και καλά κάνει, αν αναλογιστούμε την κατρακύλα αρκετών «τέκνων» της. Η ιστορία της ανθρώπινης πολιτικής οργάνωσης δεν είναι πέτρα αλλά νερό, το οποίο ρέει και παρασέρνει όσους δεν εννοούν να καταλάβουν την δυναμικότητα της.
Όσους συνεχίζουν να προσβάλλουν τους πολίτες, βρίσκοντας εξιλαστήρια θύματα για την αδυναμία τους να πείσουν, με όρους δεκαετίας 80. Θεωρώντας εαυτούς, τους μοναδικούς βαθιά πολιτικώς σκεπτόμενους και τον κόσμο αδύναμο να ακολουθήσει τον ρυθμό τους. Να που η «ρηχότητα» βγήκε πάλι νικήτρια, δίνοντας κι άλλο μάθημα. Με λίγη υπομονή και προϊόντος του χρόνου, ίσως αρχίσουν να ανακαλύπτουν και θετικά στον νέο πρόεδρο. Έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν άλλωστε.
Leave a Reply