Θλίψη, στον καλλιτεχνικό κόσμο και στο θεατρόφιλο κοινό, προκάλεσε η είδηση ο,τι ο αγαπημένος ηθοποιός Τρύφων Καρατζάς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 ετών.

Ένας εξαιρετικός ηθοποιός που τον Δεκέμβριο που μας πέρασε έκλεισε 62 χρόνια στο σανίδι και ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και με απίστευτο ήθος. Ο Τρύφων Καρατζάς τα τελευταία 4 χρόνια ήταν ο ένορκος με τον αριθμό 9 στην παράσταση «Οι 12 ένορκοι» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκμήνη με τεράστια επιτυχία.

Μέχρι και τα Χριστούγεννα έπαιζε στην παράσταση (σε διπλή διανομή) και δυστυχώς ένα πέσιμο στο σπίτι του ήταν η αιτία να οδηγηθεί στο νοσοκομείο Γεννηματάς, να νοσηλευτεί και να καταλήξει από αναπνευστικό πρόβλημα. Τον Οκτώβριο του 2016 είχε πέσει και πάλι μέσα στο σπίτι του και είχε χειρουργηθεί για κάταγμα στο ισχίο.

Υπηρέτησε την τέχνη της υποκριτικής σε όλες τις εκφάνσεις της μέσα από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. «Εκείνο που ευτυχώς δε με κατέκλησε ποτέ ήταν η μανία της ματαιοδοξίας γιατί οι ηθοποιοί είμαστε και ματαιόδοξα και φιλόδοξα και ανασφαλή άτομα» είχε δηλώσει. Η κηδεία του αγαπητού ηθοποιού έγινε το Σάββατο 19 Ιανουαρίου στις 11 το πρωί στο Α΄ Κοιμητήριο Αθηνών.

Γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου του 1935 και υπήρξε παιδί της κατοχής θεωρώντας πως αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μετέπειτα ζωή του. Ζούσε στην οδό Αλκαμένους στην Αθήνα με τους βιοπαλαιστές γονείς του, Γιώργο και Στέλλα, και τον μικρότερο αδερφό του Δημήτρη. Από μικρο παιδί τραγουδούσε ώσπου το 1947 ένας γείτονας τον πήρε μαζί του στη χορωδία της Μητρόπολης Αθηνών. Ο Αρχιψάλτης του αναθέτει να ψέλνει κάθε Κυριακή τον ύμνο «Σε Υμνούμεν» κατά τη διάρκεια της Αγίας Κοινωνίας. Η λειτουργία μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο και αυτό του έδωσε μεγάλη αναγνωρισιμότητα και αγάπη από τους Αθηναίους. Ο Αρχιεπίσκοπος και Αντιβασιλέας Δαμασκηνός τον χειροτόνησε ως Αναγνώστη (ο μοναδικός τίτλος που μπορεί να δοθεί σε κάποιον απλό άνθρωπο χωρίς να χρειαστεί να φορέσει ράσο).
Επειδή η παιδική φωνή του ήταν «Σοπράνο» ζήτησαν από τους γονείς του να πάει στην Παιδική Χορωδία της Βιέννης. Εκείνοι αρνήθηκαν γιατί θα στερούνταν το παιδί τους. Στην πορεία, ακούγοντας τον ο περίφημος καθηγητής φωνητικής Κίμων Τριανταφύλλου (αδερφός του Αττίκ) τον χαρακτήρισε «Τενοροβαρύτονο». Αυτή η φωνή θα τον βοηθούσε να έχει τεράστιο ρεπερτόριο αλλά χρειαζόταν να σπουδάσει. Λόγω έλλειψης χρημάτων δεν μπόρεσε.

Τελειώνοντας το γυμνάσιο (με συμμαθητές τους Αλέκο Φασιανό, Θόδωρο Αγγελόπουλο και Λευτέρη Παπαδόπουλο) δούλεψε για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια του. Ξαφνικά, αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Στην επιτροπή είναι ο Δημήτρης Ροντήρης, ο ιστορικός του θεάτρου Γιάννης Σιδέρης και ο διευθυντής του Ωδείου Σαραντάκος. Γίνεται δεκτός με την υποτροφία «Αβέρωφ» και τελειώνει τη σχολή σε τρία χρόνια. Με την αποφοίτηση του ο δάσκαλος του Δημήτρης Ροντήρης τον συμπεριέλαβε στα ιδρυτικά στελέχη του Πειραϊκού Θεάτρου. Η πρώτη παράσταση που θα παίξει είναι η «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Τα χρόνια εκείνα ο ηθοποιός δεν θεωρούνταν επάγγελμα. Μάλιστα, όταν για πρώτη φορά γράφτηκε το όνομά του στην εφημερίδα, όπως συνήθιζαν τότε να γράφουν στην αρχή της σεζόν για τους θιάσους, ήρθε ο πατέρας του από το καφενείο το μεσημέρι και τον ρώτησε «Μου είπαν ότι διάβασαν το όνομά σου στην εφημερίδα. Τι έκανες;», σαν να είχε διαπράξει έγκλημα. Η μητέρα του τον στήριξε πολύ.

Η φωνή του ήταν το εισιτήριο για να προσληφθεί στην Εθνική Ραδιοφωνία. Παρέμεινε για 14 χρόνια ως εκφωνητής καταγράφοντας δεκάδες χιλιάδες ώρες πτήσεων. Αποφάσισε να το εγκαταλείψει καθώς είχε κουραστεί από τις δύσκολες συνθήκες. Το πρωί στο ραδιόφωνο για σίριαλ στη συνέχεια διπλές παραστάσεις (την εποχή εκείνη τα θέατρα λειτουργούσαν από Τρίτη ως και Κυριακή με δύο παραστάσεις) και πολλές φορές νυχτερινά γυρίσματα για κινηματογραφικές ταινίες.

Το 1958 τον βρίσκει στο Λαικό Θέατρο του Μάνου Κατράκη να υποδύεται έναν γάλλο πρεσβευτή στο έργο του Γεωργίου Ρούσσου «Βασίλισσα Αμαλία», δίπλα στους Μάνο Κατράκη και Μαίρη Αρώνη. Οι ταξιθέτριες τον καλησπέριζαν με μια φράση από το ρόλο του. «Όταν συμβεί αυτό και οι ταξιθετριες έχουν αποστηθίσει μια φράση από το ρόλο σου κάτι συμβαίνει» θα πει χαρακτηριστικά. Την ίδια εποχή εντελώς τυχαία θα πάρει μέρος στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία, εξαιτίας του Ανδρέα Ζησιμάτου.

«Αύριο έχω γύρισμα στον Ασπρόπυργο για μια ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και θέλουν νέους και νέες για μια σκηνή που γίνεται ένα πάρτι να χορεύουν. Θα πάρεις και ένα 50άρι. Θες να έρθεις;» Πήγα. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης μου έδωσε και μια φράση να πω. Η ταινία λεγόταν «Ερωτικές ιστορίες».

Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα που ετοίμασε ο Σπύρος Σιακαντάρης και δείτε τις σπάνιες φωτογραφίες του αγαπημένου ηθοποιού στο Τέχνες-Plus