Η Τζούλη Σούμα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη γίνεται οι επτά γυναίκες που πρωταγωνιστούν στο έργο «Ανατόλ ή Η μάχη των φύλων».

Μαζί της ο Πέρης Μιχαηλίδης και ο Λευτέρης Βασιλάκης, όλοι υπό την σκηνοθετική μπακέτα του Γιάννη Βούρου.

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανατόλ,  έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα, όμως είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος.

Οι εφτά γυναίκες που αποτελούν τα «ερωτικά αντικείμενα» του Ανατόλ, έρχονται από κάθε τάξη, επάγγελμα, ψυχικό και πνευματικό περίγυρο. Αλληλοσπαράζονται παίζοντας τον θύτη και το θύμα.

Υπό αυτή τη θεατρική συνθήκη ας ξαναγνωριστούμε με την κυρία Τζούλη Σούμα

Εφτά γυναίκες, εφτά ταυτότητες, και μια η δική σας πάμε στις 8. Πόσες «ταυτότητες» έχει η Τζούλη – Τις έχετε αποκαλύψει όλες;

Είναι αλήθεια ότι σε αυτό το έργο ο συγγραφέας μας παρουσιάζει επτά γυναίκες μιας θηλυκής, ερωτικής πινακοθήκης. Είναι επτά διαφορετικές προσωπικότητες, ψυχοσυνθέσεις. Επτά διαφορετικές ταυτότητες. Έχω πάρα πολλές, θα έλεγα, όπως και όλοι μας. Η καθεμία από τις επτά ηρωίδες έχει μια πολύπλευρη προσωπικότητα. Είναι επτά διαμάντια. Προσπαθήσαμε στις πρόβες να ανακαλύψουμε όλες τις πλευρές τους, όλες τις πτυχές τους και να αποδώσουμε με τον σκηνοθέτη, τον Γιάννη τον Βούρο και τους δυο υπέροχους συναδέλφους μου, τον Πέρη Μιχαηλίδη και τον Λευτέρη Βασιλάκη τις λάμψεις και, ενδεχομένως, τα κρυφά σημεία στις προσωπικότητες αυτών των γυναικών. Προσπαθήσαμε να τις βρούμε και να τις παρουσιάσουμε με όση περισσότερη καθαρότητα και σαφήνεια γίνεται πάνω στην σκηνή. Σε σχέση με το αν η προσωπικότητα μου έχει πολλές διαφορετικές πτυχές θα έλεγα ότι έχει πάμπολλες, όπως και όλων μας.

Ο εαυτός μας είναι πολυδιάστατος, ευτυχώς. Αυτό που φέρουμε στην σκηνή δεν είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτό που προκύπτει από εμάς, όπως έλεγε και ο υπέροχος δάσκαλος, ο Ανδρέας ο Μανωλικάκης, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Actor Studio και είχα την τύχη να κάνω επί τρία χρόνια σεμινάρια μαζί του. Έλεγε ότι: «οι ρόλοι δεν είμαστε εμείς, οι ρόλοι είναι από εμάς».  Όπως ακριβώς στην περίπτωση που μια γυναίκα γεννάει ένα παιδί, έτσι οι ηρωίδες που υποδύομαι, σαφέστατα έχουν στοιχεία της προσωπικότητάς μου, αλλά όχι μόνο, έχουν και στοιχεία τα οποία δεν είναι δικά μου. Η σύνθεση είναι το απαραίτητο στοιχείο για να δημιουργηθεί ένας ρόλος, δηλαδή το να συνδυάσεις πράγματα από δικά σου βιώματα και να αντλήσεις από τα συστατικά στοιχεία του χαρακτήρα σου, ενώ παράλληλα να χρησιμοποιήσεις την φαντασία σου για να πλάσεις τον ήρωα. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Είναι μαγικό και για τον ίδιο τον θεατή να δει πολυεπίπεδους χαρακτήρες, σύνθετες και περίπλοκες προσωπικότητες.

Πώς είναι δυνατόν ο έρωτας που περιγράφτηκε έναν αιώνα πριν να έχει σήμερα την ίδια δύναμη και να κάνει τον θεατή να ταυτίζεται. Είναι η μαεστρία του συγγραφέα ή ο έρωτας είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού;

Δεν έχει καμιά σημασία ο έρωτας πότε περιγράφεται, ακόμα και 5 αιώνες πριν. Έχει σαν θέμα πάντα την ίδια δύναμη και κάνει τον θεατή να ταυτίζεται με αυτό. Αυτό που κάνει ο συγγραφέας και είναι πραγματικά αξιοσημείωτο είναι ότι στήνει έναν μεγεθυντικό φακό και παρακολουθεί την ανθρώπινη συμπεριφορά και γράφει για αυτήν με μεγάλη οξυδέρκεια. Βλέπει στον άντρα και την γυναίκα το πόσο έλκονται, το πόσο απωθούνται, την «αρπακτική διάθεση», τις «παγίδες» των αισθημάτων. Το βασικό και καθοριστικό στοιχείο αυτού του έργου είναι το «αχόρταγο» κυνήγι, μια μεγάλη «επιθυμία»  του ενός για τον άλλο. Αυτό είναι σαρκοβόρο, αδηφάγο, αλλά και κωμικό. Έχει πάρα πολλές πτυχές. Αλήθεια, στο σήμερα με πόσο διαφορετικό τρόπο βιώνουμε τον έρωτα, ως προς την ουσία των συναισθημάτων; Όλοι έχουμε βιώσει, έχουμε δει σε γνωστούς και φίλους μας τον τρόπο που εξελίσσονται τα ερωτικά πάθη.

Θα μπορούσε ο ήρωας του έργου να ήταν γυναίκα και να βλέπαμε επί σκηνής να συνδιαλέγεται ερωτικά με επτά διαφορετικούς τύπους ανδρών;

Η ερώτησή σας είναι υπέροχη. Εννοείται πως ο ήρωας του έργου θα μπορούσε να είναι γυναίκα. Μου δίνετε ωραία ιδέα. Το έργο ήταν μια δική μου επιλογή και την πρότεινα στον σκηνοθέτη μας, τον Γιάννη Βούρο, ο οποίος με μαεστρία και ιδιαίτερη αγάπη και προσήλωση σκηνοθέτησε την παράσταση. Όταν βρήκα το έργο και το διάβασα πολλές φορές , σκέφτηκα ότι αν ήμουν άντρας θα μου άρεσε πάρα πολύ, θα ήθελα να παίξω διακαώς τον Ανατόλ. Είναι ένας γοητευτικότατος ρόλος. Σε αυτόν τον ρόλο, αυτό που μου αρέσει, είναι ότι χαίρεται στο έπακρο την ζωή του. Ζει και δυστυχισμένες στιγμές, δύσκολες, έχει όμως από κάτω, όπως συζητούσαμε και με τον Λευτέρη Βασιλάκη στις πρόβες που κάναμε για 3,5-4 μήνες, σαν βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του, την αισιοδοξία. Η ρίζα της διαδρομής του είναι η χαρά της ζωής. Απολαμβάνει την ζωή. «Ρουφάει την ζωή με το λιγότερο δυνατό κόστος». Είναι ένας άνθρωπος που ρουφάει την ζωή, κάτι που είναι ζηλευτό από όλους μας. Δεν έχει σημασία που θα μας μεταφέρει η ζωή, είτε σε ωραίες περιπέτειες, είτε σε δύσκολες, ενδεχομένως. Αυτό που έχει σημασία είναι η διάθεση και η όρεξη να είμαστε παρόντες και δρώντα πρόσωπα στην ζωή μας. Είναι ζηλευτή αυτή η διάθεση, το « joie de vivre» που λένε οι Γάλλοι.
Ο Ανατόλ λέει στο τέλος:  «είχα ένα σακί μαργαριτάρια, αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα ψεύτικα από τα αληθινά». Σαφέστατα, ο Ανατόλ θα μπορούσε να ήταν γυναίκα και να συνδιαλέγεται με επτά διαφορετικούς τύπους ανδρών. Εξάλλου, έχουμε δει και στις παλαιότερες εποχές, αλλά και την σύγχρονη εποχή, ότι η γυναίκα διεκδικεί, είναι παρούσα, είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού πολλές φορές και μπορώ να σας αποκαλύψω ότι μια από τις επτά γυναίκες είναι ένας Ανατόλ και είναι αυτή ο κυρίαρχος. Δεν θα αποκαλύψω περισσότερα, νομίζω έχει ενδιαφέρον να το δει και να το αποκωδικοποίησει το κοινό ποια από αυτές είναι ο θηλυκός Ανατόλ.

Από τους επτά χαρακτήρες γυναικών που υποδύεστε, ποια είναι πιο κοντά σας και ποια δε θα την κάνατε ποτέ φίλη σας;

Όλες είναι κοντά σε μένα. Είναι αδύνατο να διαλέξω κάποια ανάμεσά τους. Όλες έχουν στοιχεία παρόμοια με τα δικά μου. Ίσως θα μπορούσα να αναφέρω ότι είμαι πιο κοντά με αυτές που είναι πολύ πιο παθιασμένες και πολύ πιο δοσμένες στον έρωτα, γιατί και εγώ όταν ερωτεύομαι μπαίνω με πολύ πάθος, όπως όταν μπαίνω στις σκηνές αυτές ως ηρωίδα. Μπαίνω με πολύ πάθος και ένταση. Αυτό το βλέπω και την ζωή μου όταν είμαι ερωτευμένη, το κάνω με ακραίο τρόπο, με απόλυτο « δόσιμο». Τις περισσότερες από τις ηρωίδες θα μπορούσα να τις κάνω φίλες μου, γιατί έχουν ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά. Αυτό που θα μπορούσα να αναφέρω, όμως,  είναι ότι υπάρχουν μια- δυο ηρωίδες που βασίζουν την ερωτική τους σχέση σε ψέματα, κάτι που εμένα με απωθεί. Δεν μου αρέσει στις σχέσεις, ούτε τις ερωτικές, ούτε τις φιλικές, να υπάρχουν σκοτεινά σημεία. Θέλω όλα να είναι πεντακάθαρα, διάφανα, παρόλο που κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο. Για αυτόν τον λόγο, αυτές που δεν θα ήθελα σαν φίλες μου από τις επτά ηρωίδες είναι αυτές που χρησιμοποιούν ψέματα και έχουν «διπλό πρόσωπο».

Από τον έρωτα μέσω αρωματισμένων επιστολόχαρτων και καλλιγραφικών, σήμερα ζούμε την εποχή του ψηφιακού έρωτα με emoticons/ φατσούλες που λέμε ελληνιστή και στο cyber sex. Τι πιστεύετε ότι δεν θα αλλάξει ποτέ στην έκφραση του έρωτα;

Η ερώτησή σας είναι πολύ εύστοχη. Υπάρχει μια σκηνή που ο Ανατόλ βάζει σε τάξη και σε κατηγορίες ερωτικές συντρόφους με τις οποίες έχει σχετιστεί στο παρελθόν. Όπως λέει τις κατανέμει σε «διάφορες κατηγορίες και συνομοταξίες» , καθώς και ότι «Όλες είναι θηλαστικά, αλλά μερικές κατατάσσονται στα αρπακτικά και άλλες στα τρωκτικά». Αυτό προκύπτει από τις διάφορες επιστολές που του έχουν στείλει με τα αρωματισμένα επιστολόχαρτα που και εσείς αναφέρετε. Δεν έχει καμία διαφορά με το σήμερα. Η έκφραση του έρωτα από τον έναν άνθρωπο στον άλλον, είτε αυτή γίνεται μέσω ενός ροζ, λουλουδένιου και αρωματισμένου γράμματος, είτε είναι σε ένα μήνυμα στο messenger ή στο instagram, έχει την ίδια ένταση. Η φόρτιση που κουβαλάει ένα τέτοιο μήνυμα ήταν, είναι και θα είναι πάντα ίδια. Οι λέξεις, δηλαδή, που αποτελούν κατάθεση ψυχής, έχουν την ίδια σημασία. Επομένως, το συναίσθημα είναι διαχρονικό. Αυτό πάντα μας καθοδηγεί. Το «Ανατόλ»  αγγίζει στο έπακρο, στο 1000% συναισθηματικά τους θεατές. Τους ταρακουνάει. Εξαπολύεται ένα βέλος και «χτυπάει στο κέντρο». Το κέντρο αυτό είναι συναισθηματικό και αφορά την αγάπη, τον έρωτα. Ο έρωτας μας διαταράσσει, μας κάνει να χάνουμε τις ισορροπίες μας ή και να τις βρίσκουμε. Ο συγγραφέας παρουσιάζει με έντονο, ανάγλυφο και χαρακτηριστικό τρόπο τον συναισθηματικό κόσμο των ηρώων.

Πότε είδατε τελευταία φορά δύο ερωτευμένους στο δρόμο;

Καθημερινά βλέπω ερωτευμένους στον δρόμο. Δεν είναι, φυσικά, κάτι σπάνιο και δυσεύρετο. Το βλέπω σαν φαινόμενο συνέχεια, από το σχολείο που είναι δίπλα στο σπίτι μου, με τους μαθητές που τριγυρνάνε μετά το σχόλασμα, μέχρι το μετρό και κάποια τυχαία γωνία στο δρόμο. Είναι κάτι που υπάρχει οπουδήποτε. Είναι πολύ όμορφο και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να υπάρχουν σε μια πόλη για να την χαρακτηρίσεις ως «ερωτική»;

Δεν το πιστεύω αυτό με τις «ερωτικές πόλεις», καθόλου. Θεωρώ ότι η ερωτική διάθεση βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο, ανάλογα και με τη στιγμή της ζωής του, ανεξάρτητα με την πόλη στην οποία βρίσκεται, είτε αυτή είναι το Παρίσι, που θεωρείται η «πόλη του έρωτα» είτε μια άλλη τυχαία πόλη. Δεν χρειάζεται να είσαι στην Montmartre ή σε ένα εξωτικό νησί, για παράδειγμα, για να έχεις αυτή την ερωτική διάθεση. Είναι μια εσωτερική παρόρμηση που μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιονδήποτε χώρο. Ο τίτλος της «ερωτικής πόλης» μπορεί να εξυπηρετεί, ίσως, τα τουριστικά γραφεία και είναι μια ετικέτα που, καλώς ή κακώς, έχει φορεθεί. Σαφέστατα, όμως,  ένα πολύ όμορφο περιβάλλον και η καλαισθησία που επικρατεί σε ένα μέρος, η ωραία ατμόσφαιρα, δηλαδή, επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό.

Τι σας ενοχλεί και τι σας γαληνεύει όταν κυκλοφορείτε στην Αθήνα;

Πολλά πράγματα με ενοχλούν στην Αθήνα. Η Αθήνα δεν μου αρέσει καθόλου το πρωί, γιατί, όντας άτομο που χρησιμοποιεί πολύ τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ταξί, βλέπω συχνά πράγματα που με ενοχλούν. Για παράδειγμα, η απίστευτη βρωμιά, η μεγάλη αναρχία που επικρατεί, η εγκληματικότητα και ειδικά το ότι δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα σε πολλά σημεία, που είναι απαράδεκτο. Ζηλεύω απίστευτα τις πόλεις του εξωτερικού σε αυτό το θέμα. Όταν επιστρέφω από ταξίδι πίσω στην Αθήνα, στο Ελευθέριος Βενιζέλος, με πιάνει κατάθλιψη. Μιλάω για την επιστροφή από ταξίδια σε ευρωπαϊκές πόλεις, στις οποίες υπάρχει σεβασμός στον πολίτη και στην ποιότητα ζωής του. Η Αθήνα έχει κάποια ωραία συγκεκριμένα κομμάτια που αποκτούν ομορφότερη διάσταση το βράδυ. Επίσης, είναι ωραία τα Χριστούγεννα, όταν είναι στολισμένη. Θεωρώ ότι πρέπει να γίνει πολλή δουλειά από την πλευρά και των υπευθύνων αλλά και των πολιτών- δεν βγάζω καθόλου τον εαυτό μου έξω από αυτό -. Οι πολίτες έχουν ευθύνη για την κατάντια της πρωτεύουσας, αλλά πρέπει και η πολιτεία να μεριμνήσει, είναι << δούναι και λαβείν >>. Πρέπει από την πλευρά μας να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να γίνει η πόλη αντάξια του τίτλου της, του τίτλου της πρωτεύουσας. Η οποία πρωτεύουσα έχει ένα τόσο όμορφο ιστορικό κέντρο, αλλά οι συνθήκες με τις οποίες κυκλοφορεί κάποιος σε αυτό και στα περίχωρα συχνά είναι τόσο δύσκολες και απάνθρωπες.

Πιστεύετε ότι η ελευθερία της έκφρασης κινδυνεύει σήμερα, και αν ναι – από τι;

Θεωρώ ότι δεν κινδυνεύει σήμερα σε μεγάλο βαθμό. Ζούμε στην εποχή του ίντερνετ, της τεράστιας αυτής τεχνολογικής «αδηφάγου» ανακάλυψης. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να γράψει για τον οποιονδήποτε ό,τι επιθυμεί και η πληροφορία να μεταφερθεί από το ένα μέρος του πλανήτη στο άλλο. Το να μιλήσουμε για την ελευθερία έκφρασης είναι ένα κομμάτι που θέλει τεράστια ανάλυση. Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος και χρόνος για να γίνει αυτό στο πλαίσιο της συνέντευξης. Αναμφισβήτητα, σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, οι πολιτικές συνθήκες δεν επιτρέπουν να υπάρξει ελευθερία του Τύπου. Βέβαια, θεωρώ ότι το να εκφράζεσαι ελεύθερα δεν έχει να κάνει με αυτό που σου επιβάλλει ο «άλλος», αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Έχει να κάνει με τους φραγμούς που επιλέγεις να βάλεις στον ίδιο σου τον εαυτό, το τι θα επιλέξεις εσύ να πεις δημόσια. Πάρα πολλές φορές έχουμε πει ότι βολευόμαστε, «καθόμαστε σε έναν καναπέ», δεν παίρνουμε θέση για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Είναι απολύτως θέμα επιλογής. Δεν θέλεις να πάρεις θέση, δηλαδή. Ο καθένας έχει το περιθώριο να κάνει ό,τι θέλει, το θέμα είναι τι επιλέγει να κάνει αυτός που είναι απέναντί του. Δεν πρέπει να ψέγουμε αυτούς που δεν παίρνουν θέση, γιατί είναι επιλογή τους. Όπως, αντίστοιχα, δεν πρέπει να καταλογίζουμε κάτι κακό σε αυτούς που παίρνουν θέση και εκφράζονται ελεύθερα, στην προσπάθειά τους να καταγγείλουν αυθαιρεσίες και αδικίες. Επομένως, δεν θεωρώ ότι πρέπει να μιλάμε για «περιορισμό» της ελευθερίας έκφρασης. Ο καθένας, αν εξαιρέσουμε βέβαια τις περιπτώσεις όπου οι πολιτικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν, μπορεί να εκφραστεί αδέσμευτα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη μπούρδα που έχετε κάνει, εν γνώσει σας, έτσι – γιατί έτσι θέλατε;

Δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτήν την λέξη «μπούρδα» που με ρωτάτε. Όπως λέει μια ηρωίδα από το έργο: «Φαντάζομαι πως θα σας ξεφούρνισα ένα σωρό σαχλαμαρίτσες», εννοώντας «ψέματα». Οι λέξεις «μπούρδα» και «σαχλαμάρα» έχουν κάτι το ελαφρύ. Ελαφρά πράγματα, ελαφρά λάθη που έχουμε κάνει όλοι μας. Αν μπορούσα να το μετατοπίσω στις σοβαρές << μπούρδες >> και λάθη, πιο πολύ θα αναφερόμουν στο ότι έχω δώσει πολλές ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Περίμενα, δηλαδή, με μεγάλη υπομονή να δω ένα άλλο πρόσωπο από διάφορους ανθρώπους, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν μαθήματα, τα οποία, είτε στον χώρο της δουλειάς, είτε στην προσωπική ζωή, είναι πολύ χρήσιμα να υπάρχουν στην << αποθήκη >> μας.

Είστε αυθόρμητη ή θέλετε να σκηνοθετείτε την κάθε σας κίνηση;

Τίποτα από τα δυο. Δεν θα έλεγα ότι είμαι το παράδειγμα αυθορμητισμού. Βέβαια, όσο περνάνε τα χρόνια, νιώθω πως ενεργώ πιο αυθόρμητα. Το σύνηθες είναι ως παιδιά και ως έφηβοι να λειτουργούμε πιο αυθόρμητα, σε εμένα αυτό συνέβη κάπως ανάποδα. Ως νεότερη, είχα καταπνίξει πολύ τον αυθορμητισμό μου. Νομίζω ότι την τελευταία δεκαετία, ειδικά, λειτουργώ διαφορετικά από ότι στο παρελθόν. Είναι αντιφατικό και παράδοξο, αλλά έχει ενδιαφέρον. Ωραία η λέξη που χρησιμοποιείτε: << σκηνοθετείς >> και όχι << σκέφτεσαι >> την κάθε σου κίνηση. Πολύ συχνά σκέφτομαι τις κινήσεις μου, όχι με λεπτομέρεια και όχι την κάθε μου  κίνηση, αλλά ως χαρακτήρας και ως ψυχοσύνθεση είμαι πολύ οργανωτική. Δεν αφήνω πολλά πράγματα στην τύχη τους. Υπάρχουν σαφέστατα στιγμές και περίοδοι που η σκέψη μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Αυτό όμως αφορά πιο πολύ την προσωπική ζωή. Στα επαγγελματικά, νομίζω ότι πρέπει να σκεφτόμαστε πάρα πολύ και να μην αφήνουμε πράγματα στην τύχη. Θεωρώ ότι έχω ένα ισχυρό ένστικτο. Αυτό καθοδηγεί πάρα πολλές φορές την σκέψη μου και κατ’ επέκταση τις κινήσεις μου. Ένα ισχυρό ένστικτο και για το καλό και για το κακό. Άρα σε αυτό το κομμάτι λειτουργεί το ένστικτο και η σκέψη σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Όμως, σαφέστατα, είμαι ένας άνθρωπος στον οποίο πάρα πολλές φορές παντρεύονται ο αυθορμητισμός, δηλαδή η ελευθερία να αντιδράσεις όπως θέλεις, με την προσεκτική σκέψη, δηλαδή να εξετάσεις το αντίκτυπο που θα έχουν οι σκέψεις ή οι πράξεις σου. Νομίζω ότι αυτός ο συνδυασμός, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και χαίρομαι όταν τον συναντώ σε ανθρώπους γύρω μου.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο στοίχημα που βάζετε κάθε φορά που ανεβαίνετε στη σκηνή;

Ανεβαίνοντας στην σκηνή, ο κάθε ηθοποιός θέλει να αφηγηθεί μια ιστορία. Μια ιστορία, που είναι γραμμένη π.χ: από τον Σαίξπηρ, από τον Αισχύλο, από τον Τσέχωφ, από τον Τένεσι Ουίλιαμς, την Λούλα Αναγνωστάκη, τον Σνίτσλερ ή ακόμα και από τον πρωτόβγαλτο νέο θεατρικό συγγραφέα. Διψάει να πει μια ιστορία, η οποία πρέπει να ειπωθεί βιωματικά. Συμπτωματικά, πριν από δυο μέρες διάβαζα σε μια παρουσίαση βιβλίου και μια κυρία μου έκανε ένα κοπλιμέντο, λέγοντας μου ότι διαβάζω πολύ << βιωματικά >>. Της απάντησα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Το στοίχημα που βάζω σαν ηθοποιός στον εαυτό μου κάθε φορά, πριν από κάθε παράσταση, είναι να επαναφέρω τον κόσμο του συγγραφέα και του ήρωα πάνω στην σκηνή με την ίδια φόρτιση, το ίδιο πάθος και τον ίδιο ολοκληρωμένο τρόπο. Θέλω να αποδώσω τις κατάλληλες αποχρώσεις, λεπτομέρειες και δυναμική, έτσι ώστε να συμπίπτει με αυτό που έχει σχεδιαστεί και εφευρεθεί στις πρόβες πριν από την παράσταση. Μην ξεχνάμε ότι οι θεατές είναι tabula rasa πριν την παράσταση. Μια συχνή ερώτηση είναι η εξής: << Δεν βαριέστε όταν παίζετε ίδιους ρόλους; >>. Η απάντηση είναι: << Όχι, γιατί απευθυνόμαστε σε διαρκώς καινούριους θεατές >>. Άρα λοιπόν, πρέπει να επανασυστηθούμε, να γνωρίσουμε, να επικοινωνήσουμε με το νέο κοινό επαναδιατυπώνοντας το έργο και τους ρόλους και να φωτίσουμε ξανά τις διάφορες στιγμές. Αυτό γίνεται εκ του μηδενός, σε ένα << παρθένο >> κοινό. Η ωραιότερη στιγμή για μένα είναι λίγα λεπτά πριν την παράσταση, όταν ακούω τον θόρυβο από το κοινό που αδημονεί να ακούσει μια ιστορία. Το στοίχημα, λοιπόν είναι να βρεθεί το αόρατο νήμα μεταξύ σκηνής και πλατείας και το κοινό να << νιώσει >> πραγματικά. Αυτός είναι ο λόγος που έρχεται στο θέατρο. Να νιώσει το πάθος, που στην καθημερινότητά του εκλείπει. Θέλει να δει ανθρώπους να πάσχουν. Όταν, λοιπόν, εμείς πάνω στην σκηνή το πετυχαίνουμε, αυτό γίνεται αισθητό σε μεγάλο βαθμό. Τόσο από το χειροκρότημα, όσο και από τα συγκινημένα πρόσωπα των θεατών και τις χειρονομίες τους, το ένθερμο σφίξιμο του χεριού τους και την αγκαλιά τους, όταν έρχονται να μας συγχαρούν στο τέλος. Είναι πάρα πολύ ζωτικής σημασίας.

Δώστε μας ένα βιογραφικό σας που θα αποτελείται από 5 τίτλους έργων τέχνης. Διάλεξτε και αυτοπαρουσιαστείτε παρακαλώ!

Ταινία: Ταυτίζομαι με το Cabaret.

Ζωγραφική: Ένας πίνακας του Monet.

Θεατρικό έργο: Ταυτίζομαι με τις ηρωίδες του Τένεσι Ουίλιαμς. Δεν ξεχωρίζω κάποιον τίτλο.

Μουσική: Το Show must go on των Queen, για την απελπισία και τον σπαραγμό που φέρει μέσα του.

Χορός:  Ταυτίζομαι απόλυτα με τις περισσότερες από τις χορογραφίες του Maurice Bejart και της Pina Bausch.

 

Θάνατος και έρωτας. Αυτά, λέει ο συγγραφέας του έργου, είναι τα θέματα για να γράψει κανείς. Τι σας φοβίζει πιο πολύ από τα δύο – ή μήπως έχετε κάποιον άλλο φόβο;

 

Βεβαίως, ο έρωτας και ο θάνατος είναι ενδιαφέροντα θέματα για να γράψει κανείς. Ο έρωτας δεν με φοβίζει. Απεναντίας, μου είναι ελκυστικός. Είναι γοητευτικό συναίσθημα που σε παρασύρει, σε ταράζει, σε ταρακουνάει. Δεν εμπεριέχει φόβο. Ο θάνατος, αντίθετα εμπεριέχει φόβο, σαφέστατα με φοβίζει, γιατί εμπεριέχει το άγνωστο. Είναι ένα ανεξερεύνητο πεδίο. Όλοι έχουμε φανταστεί, έχουμε σκεφτεί πώς θα μπορούσε να είναι. Έχουμε περάσει από το στάδιο να βλέπουμε δικούς μας ανθρώπους να φεύγουν και να απορούμε αν είναι κάπου, αν μπορούν να μας δουν. Το άγνωστο, σε οποιαδήποτε πτυχή της ζωής μας, φοβίζει. Έτσι και ο θάνατος που συμβαίνει άπαξ και αν συμβεί δεν υπάρχει επιστροφή, προφανώς προκαλεί αυτό το συναίσθημα. Σαν θέμα δεν με απασχολεί στην καθημερινότητά μου, με απασχολεί όταν χάνω δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους. Οι φόβοι μου αφορούν πιο πολύ τις σχέσεις με τους ίδιους τους ανθρώπους, το να μην μπορείς να «ακουμπήσεις» κάπου. Ενδεχομένως, το να μην μπορείς να συνεννοηθείς καλά με κάποιον, το να μην μπορείς να αφεθείς στο να αγαπήσεις, το να μην μπορείς να συγκινηθείς και να αισθανθείς. Οι φόβοι μου σχετίζονται πιο πολύ με το να στερέψω εγώ ή οι άλλοι από συναισθήματα.

Γιάννης Καφάτος

Info

«Ανατόλ ή η μάχη των φύλων»

Το έργο θα παίζεται από τις 15 Οκτωβρίου 2018 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 στο θέατρο Αλκμήνη.

Θέατρο «Αλκμήνη», Αλκμήνης 8, Γκάζι

Τηλέφωνο: 210-3428651

Ημερομηνία έναρξης: 15/10

Διάρκεια: 90 λεπτά

Ημέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30

Τιμές: κανονικό: 12, φοιτητικό/συνταξιούχων: 10, ανέργων: 5

προπώληση : viva.gr