19/03/2024

Uk calling : Εγώ και ο Harry Potter (η αληθινή ιστορία )

Εγώ και ο Harry Potter

Αναπολώ τις πρώτες μου ημέρες στην Αγγλία. Είχα φροντίσει να βρω μια δουλειά για να ξεκινήσω. Σε αυτή τη δουλειά γνώρισα τον Harry Potter. Μην αγχωθείς, δεν είναι Παρασκευή, ούτε Σάββατο οπότε δεν έχω ακολουθήσει τις συνήθειες των Άγγλων να πίνω αυτές τις ημέρες. Όντως τον γνώρισα και όντως δουλέψαμε μαζί.

Μια μικρή εισαγωγή για όσους σκοπεύουν να έρθουν για δουλειά στο Ηνωμένο Βασίλειο (όσα ισχύουν σήμερα δλδ γιατί με τα Brexit και τις λοιπές συμφωνίες δεν μπορώ να σου πω τι θα ισχύει σε μειρκούς μήνες).

Για να δουλέψεις εδώ χρειάζεσαι National Insurance Number (NIN) το οποίο είναι το αντίστοιχο του αριθμού κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα. Επίσης θα χρειαστεις έναν λογαριασμό τραπέζης για να πληρώνεσαι.

Για να αποκτήσεις αυτά τα 2 είναι απαραίτητο ένα πιστοποιητικό που να αποδεικνύει ποιός είσαι (διαβατήριο κατα προτίμηση γιατί ξινίζουν λίγο με την ταυτότητα) και μια διεύθυνση κατοικίας (είτε συμβόλαιο, είτε να δηλώσει κάποιος φίλος ότι σε φιλοξενεί).

Κλείνεις τηλεφωνικά ραντεβού με το job center για να πάρεις το NIN. Την στιγμή που θα κλείσεις το ραντεβού μπορείς να δουλέψεις δίνοντας την ημερομηνία του ραντεβού στον εργοδότη. Όταν παρουσιαστείς στο job center πρέπει να έχεις μια διεύθυνση να δηλώσεις και στην ερώτηση “για ποιο λόγο ήρθες στην Αγγλία” να ΜΗΝ απαντήσεις “Ήρθα γιατί δίνετε καλά επιδόματα και έχει και κάτι ωραία festival” και να αρκεστείς σε κάτι σαν “Να δουλέψω βέβαια και να κάνω μια καινούργια αρχή στην καριέρα μου σε ένα περιβάλλον που θα μου επιτρέψει να εξελιχθώ”. Η απάντηση είναι σχεδόν πάντα “Αυτό ήθελα να ακούσω”, το ραντεβού τελειώνει και μετά από μερικές ημέρες έρχεται το ΝΙΝ στο σπίτι.

 
Πολλές τράπεζες ζητάνε τόσα χαρτιά όσα  το ελληνικό δημόσιο για να σου ανοίξουν λογαριασμό. Κάποιες ζητάνε μόνο το διαβατήριο σου και μια διεύθυνση κατοικίας.

Με το bank account και το ΝΙΝ μπορείς να δουλέψεις κανονικά.

Πάμε τώρα στην γνωριμία μου με τον Harry. Τον γνώρισα λίγο έξω από το Liverpool και όχι στο Hogwarts. Άλλωστε έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που τον γνώρισε και έγραψε την ιστορία του η Rowling. Εγώ μπορώ να σου πω τι κάνει τώρα, αυτή σου έγραψε πώς ξεκίνησε την καριέρα του.  

Η πρώτη μου δουλειά στην Αγγλία ήταν σε μια αποθήκη. Εκεί εταιρείες παραγωγής μπύρας έστελναν το συσκευασμένο προϊόν τους για να το ελέγξουμε για λάθη στη συσκευασία (χτυπημένα κουτάκια, ραγισμένα μπουκάλια, κακές συσκευασίες) και να τα επανασυσκευασουμε.

Η βάρδια ήταν κυλιόμενη. 06:00 με 18:00 x 3 ημέρες, 18:00 με 06:00 άλλες 3 ημέρες και 3 ημέρες off. Ο μισθός 7 λίρες την ώρα. Βέβαια δεν πληρώνεσαι 12 ώρες γιατί το διάλλειμα δεν πληρώνεται (κάθεσαι ρε κερατά και ξεκουράζεσαι, δεν θα σε πλερώνω κιόλας).

Τα διαλλείματα ήταν 1 εικοσάλεπτο και 3 δεκάλεπτα. Τις πρώτες ημέρες έπαιρνες λιγότερα γιατί ήσουν εκπαιδευόμενος και στον πρώτο μισθό (πληρωνόμασταν κάθε εβδομάδα) είχες κρατήσεις καθώς πλήρωνες για μπότες, φόρμες, γυαλιά, γάντια κ.α.   Ήθελα πάντα να αγοράσω safety boots, όνειρο ζωής ήταν, τις είχαν και σε καλή τιμή, δεν με χάλασε. Τα δε προστατετικά γυαλια εξαιρετικά, μοντέρνα και καταπληκτικής ποιότητας. Βάφεις το γυαλάκι ροζ και κάνεις εμφάνιση  σε παραλία με σχετική ρακέτα.

 

Η ένταση της πρώτης ημέρας δούλεψε ευεργετικά στο να αντέξω χωρίς προβλήματα μέχρι την στιγμή που 17:58 η team leader ανέβηκε πάνω σε κάποιες παλέτες και φώναζε “Δεν χαλαρώνουμε, δουλεύουμε μέχρι τις 18:00”. Στο ίδιο μοτίβο πήγαινε όλο το 12ωρο. Στα διαλλείματα έτρεχε κόσμος να προλάβει να κάνει τα πάντα. Ειχες μόνο 10 λεπτά για να πας τουαλέτα και να καπνίσεις οπότε τα συνδίαζες. Για τους άντρες ήταν λίγο δύσκολο να στρίβεις τσιγάρο την ώρα της τουαλέτας  αλλά με τον καιρό έμαθα. Επίσης έμαθα ότι το τσιγάρο μπορείς να το εισπνεύσεις όπως στα κόμικ (με μια ανάσα) και δεν είναι μύθος. Ούτε λόγος βέβαια για τσάι, καφέ ή οτιδήποτε άλλο εκτός από νερό και τουαλέτα μέσα σε ένα δεκάλεπτο.

 

Γρήγορα κατάλαβα ότι στην αποθήκη δούλευαν σχεδόν αποκλειστικά Πολωνοί εργάτες. Σε αυτή την αποθήκη γνώρισα 7 Άγγλους ανάμεσα σε περισσότερους από 100/150 εργάτες. 2 οδηγοί (ένας εξ αυτών ο υιός του ιδιοκτήτη που δεν ήταν και άκρως παραγωγικός), ένας ο General Manager ο οποίος βασικά είχε αναλαβει το θεάρεστο έργο του να απολύει όποιον δεν δούλευε γρήγορα καθ' όλη τη διάρκεια του 12ωρου, μια κοπέλα στο τμήμα ανθρωπίνου δυναμικού (έβγαζε άδειες και κοίταζε τις κάμερες όταν ειχε δουλειά ο GM), μια Αγγλίδα η οποία δούλευε part time (η μοναδική σε όλη την αποθήκη), ένα παλικάρι το οποίο ήρθε, δούλεψε 2 εβδομάδες και ανακοίνωσε ότι προτιμά να μην ξαναδουλέψει στη ζωή του από αυτό που ζούσε εκεί και τον Harry Potter.

Ο Harry (Harry Potter ήταν το όνομα του, όντως) είναι πλέον ένας κύριος γύρω στα 60 και δουλεύει σε αυτή την αποθήκη περισσότερα από 12 έτη. Ήταν ο μάγος που με έκανε να αντέξω. Δούλευε μόνο βραδινή βάρδια (ο μοναδικός) και ήταν πάντα εξαιρετικά πράος. Όταν οι άλλοι γύρω έτρεχαν να πιάσουν έναν εξοντωτικό στόχο ο οποίος ήταν πάντα και εσκεμμένα ανέφικτος, ο Harry δούλευε γρήγορα μεν αλλά χωρίς άγχος. Φόρούσε γυαλάκια και ένα ρολόι που ήταν παλαιότερο από τον ίδιο και το οποίο κοιτούσε λοξά όταν δεν τον έβλεπε κανείς. Προσπαθούσα να δω αν έχει κάποιο σημάδι στο κούτελο αλλά πρόσεχα να μην με αντιληφθεί. Φαντάζομαι δεν ήμουν ο πρώτος ούτε ο τελευταίος και δεν ήθελα να γίνω ούτε προβλέψιμος ούτε ενοχλητικός. Άλλωστε τα σημάδια του “you know who” ήταν εμφανέστατα πάνω του και στο παραδομένο βλέμμα του.

 

Ο Harry είχε προνόμια. Ήταν Άγγλος και ήταν παλιός. Αν παλιώσεις σε μια εταιρεία εδώ έχεις μια αντιμετώπιση περίπου δημοσίου υπαλλήλου. Ήταν ο μοναδικός στον οποίο επέτρεπαν να επιλέξει βάρδια. Δουλευε μόνο βράδια (έψαξα να βρω την κουκουβάγια μια νύχτα στην τραπεζαρία αλλά δεν τα κατάφερα. Αυτοί οι μάγοι είναι εκνευριστικοί όταν θέλουν). Επίσης ήταν ο μοναδικός ο οποίος δεν πήγαινε ποτέ “δανεικός” σε άλλες αποθήκες από αυτούς που μιλούσαν αγγλικά.

Βλέπεις σε αυτή την αποθήκη οι περισσότεροι μιλούσαν μόνο πολωνικά. Αυτοί που ήξεραν όμως αγγλικά έστω και σε μέτριο επίπεδο ήταν πρώτοι στην λίστα για να πάνε “δανεικοί”. Παρ' ότι την αποθήκη δεν την είχε Έλληνας πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας γρήγορα κατάλαβα ότι ήμουν ψηλά σε αυτή τη λίστα. Αυτό σήμαινε βέβαια ότι θα είχα δουλειά και όταν η δική μας αποθήκη δεν θα είχε πολύ δουλειά ενώ οι υπόλοιποι πολύ πιθανό να πήγαιναν σπίτι τους (βλέπεις εδώ υπάρχει το 0 hours contract που σημαίνει ότι δουλεύεις όσες ώρες σε χρειάζονται και μόνο τόσες).

Από την άλλη έπρεπε καθε ημέρα να είμαι 1,5 ώρα νωρίτερα στη δουλειά για να μας μεταφέρουν με αυτοκίνητο σε άλλη αποθήκη και να γυρίζω πίσω 2 ώρες μετά. Αυτές τις έξτρα (από την ήδη 12ωρη βάρδια) 3,5 ώρες δεν τις πληρωνόσουν. Βάλε και 2 ώρες να πάω και να έρθω στο σπίτι και κατανοείς ότι φτάσαμε αισίως τις 17,5 ώρες.

 

Παρ όλα αυτά όλες οι άλλες αποθήκες είχαν καλύτερες συνθήκες από την “έδρα” της εταιρείας. Σε μια από αυτές, την ώρα που μιλούσα με την σύζυγο μου στο κινητό ήρθε μια κυρία μεγάλη σε ηλικία και με πήρε αγκαλιά. Με ρώτησε αν είμαι Έλληνας με τόση χαρά στα μάτια της που χάρηκα κι εγώ αν και ξαφνιασμένος. “Ελληνίδα είσαι;” την ρώτησα κι εγώ και πρόσεξα ότι χαμήλωσε το βλέμμα. “Από την Αλβανία είμαι, αλλά έζησα πολλά χρόνια στην Κρήτη. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν εκεί και εκεί είναι ακόμα και σπουδάζουν”.

Με βοήθησαν πολύ αυτή και ο σύζυγος της. Είμαι σίγουρος ότι ο Harry τους έστειλε για να μου δώσουν κουράγιο. Οτιδήποτε μου συνέβη εκείνο το δίμηνο, καλό και κακό, ο Harry το έκανε να συμβεί. Αυτός μου έδωσε τη δύναμη να αντέξω τόσο όσο έπρεπε σε εκείνη την αποθήκη στην οποία κατάλαβα καλά τι θα πει να εργάζεσαι στις χειρότερες συνθήκες της Αγγλίας.

Ο δικός μου στόχος βέβαια δεν ήταν να μείνω εκεί αλλά να προετοιμάσω τον ερχομό της οικογένειας μου ενώ παράλληλα αναζητούσα μια δουλειά της προκοπής.

Αλλά θεωρούσα τον Harry ήρωα. Από αυτούς που δυστυχώς ο “he-who-must-not-be-named” (καπιταλισμό το λένε στο παλιό μου χωριό) κυνηγάει σε όλη τους την ζωή. Που άντεξαν να τον αντιμετωπίζουν κάθε ημέρα. Ήταν πολλοί τέτοιοι “μάγοι” σε εκείνη την αποθήκη. Κάθε ηλικίας με άλλους στόχους και όνειρα. Με πρώτο και βασικό αυτό της επιβίωσης. Μπορεί να μην μιλάνε την ίδια γλώσσα και να κοιτάζονται με δυσπιστία αλλά για 12 ώρες κάθε ημέρα κουβαλάνε τις ίδιες παλέτες, γεμίζουν τα χέρια τους με καυτές κόλλες, έχουν τον ίδιο πόνο στα χέρια και στα γόνατα και τρέχουν να πετύχουν τον ίδιο στόχο που κάποιος άλλος έχει βάλει για αυτούς.

Ο Voldemort τους έχει στριμώξει για τα καλά.  

Όταν ομως ξημέρωνε και τελείωνε η βάρδια ο Harry ήταν χαμογελαστός.

Κάτι ετοιμάζει, δεν μπορεί.

Γιάννης Κουλουκάκος

 


mm
About Γιάννης Κουλουκάκος 13 Articles
Ο Γιάννης Κουλουκακος ( Yannis Kouloukakos όπως τον λένε στο νέο του χωριό ) γεννήθηκε 7 χρόνια πριν ο Αργύρης Καμπούρης γίνει ήρωας (ποιος Γκαλης ρεεεε). Δούλεψε σε περιοδικά και καμιά ντουζίνα ραδιόφωνα και ασχολήθηκε με την διοργάνωση συναυλιων για να καταλήξει στην Αγγλία όπου αλλάζει καριέρα διαρκώς αλλά οπότε μπορεί συνεχίζει τις παλιές συνήθειες. Πατέρας η βασική του ασχολία και ονειροπόλος το χόμπι του. "Grow up " η αγαπημένη του ατάκα (κυριως όταν είναι στον καθρέφτη).

2 Trackbacks & Pingbacks

  1. Uk calling: Τελικά πόσο κοστίζει να ζεις στην Αγγλία; - viewtag.gr
  2. Uk calling: Τελικά πόσο κοστίζει να ζεις στην Αγγλία; - viewtag.gr

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*