1ον: Γιατί ο Άρης Μπινιάρης κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να ζωντανέψει ουσιαστικά, με φρέσκια και ενδιαφέρουσα οπτική μια κωμωδία του ΄60, σε μια εποχή που το θέατρο προσπαθεί μάταια με κλασικά έργα, τα οποία γνωρίσαμε μέσα από τις ελληνικές ταινίες να πετύχει το τέλειο copy-paste,στοχεύοντας στο ταμείο και προτάσσοντας σαν κυρίαρχο δίλημμα: αν η πρωταγωνίστρια θα υποκύψει ή όχι στο ντεκαπάζ.

2ον:Γιατί ο θίασος είναι εξαιρετικός!Ο Γιώργος Γάλλος, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, η Ηρώ Μπέζου, ο Αινείας Τσαμάτης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο Στέφανος Πίττας, η Λυδία Τζανουδάκη και ο Κωνσταντίνιος Σεβδαλής είναι μοναδικοί σε κάθε γκρο πλαν του σκηνοθέτη τους. Ειδική μνεία για τον Βασίλη του Γιώργου Γάλλου, μια ακόμη καταπληκτική ερμηνεία από έναν σπουδαίο ηθοποιό, μόνο και μόνο τις εκφράσεις του να παρακολουθήσει κανείς μαγεύεται με τον τρόπο που καταφέρνει να περάσει τα αδιέξοδα και την τραγικότητα του ήρωα μέσα από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνει.

 

3ον: Γιατί ο σκηνοθέτης,ο οποίος ξέρει όσο λίγοι να πατά στις μουσικές του παρτιτούρες, έδωσε στην παράσταση έναν συναρπαστικό ρυθμό, μπλέκοντας μοναδικά μια sixty ροκ μπάντα με την αφήγηση της ιστορίας με τέτοιο τρόπο, ώστε η περιγραφή να εντάσσεται μοναδικά στην μελωδία και το αντίστροφο.

…

Διαβάστε τους υπόλοιπους λόγους στην κριτική της Γιώτας Δημητριάδη στο Τέχνες-Plus