Σαν το χωράφι που έπαιζε μικρός κάτω απ’ τον ήλιο, σαν το φως που αναζητά για να ηρεμεί, περιγράφει ο Ζαχαρίας Καρούνης τη σχέση του με την μουσική.

Από πέντε χρονών στο ψαλτήρι της εκκλησίας του χωριού, έφτασε στη Βενετία να τραγουδά με την Δόμνα Σαμίου και να τους απολαμβάνει η Ελένη Αρβελέρ,αναλύοντας την ιστορία πίσω από τους παραδοσιακούς στίχους, αλλά και στον Ψηλορείτη να ερμηνεύει τα τραγούδια του Ξηλούρη από το ιστορικό «μεγάλο μας τσίρκο» στη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου.

Μια καλλιτεχνική καριέρα γεμάτη ιστορίες.Μερικές από αυτές ετοιμάζεται να ξαναπεί στην μουσική- αφηγηματική παράσταση «Είμαι», την οποία θα απολαμβάνουμε τις Τετάρτες του Δεκεμβρίου στο Θέατρο Σταθμός.

Έτσι το «Είμαι», το οποίο καταλήγει στο «Είμαστε», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο ίδιος, γίνεται μια αφήγηση και μια μουσική διαδρομή,που θες να περπατήσεις.

«Είμαι», λοιπόν, ποια ανάγκη σας οδήγησε σε μια τόσο αυτοβιογραφική παράσταση;

Η παράσταση πήρε τον τίτλο της απ’την ποιητική συλλογή του αδερφού μου Γιάννη Μ. Καρούνη. Προηγήθηκε δηλαδή το «ΕΙΜΑΙ» του Γιάννη από το οποίο δημιουργήθηκε ο βασικός κορμός των τραγουδιών του νέου μου δίσκου με τίτλο «Αποστολή». Έχοντας την ανάγκη να φτιάξω μια μουσική παράσταση αρχικά για το δίσκο μου, προέκυψε ο τίτλος ” ΕΙΜΑΙ ” χωρίς να έχω διάθεση να φτιάξω μια αυτοβιογραφική παράσταση. Θα έλεγα πως κάθε άλλο παρά αυτοβιογραφική θα την χαρακτήριζα μιας και το «ΕΙΜΑΙ» στο τέλος γίνεται «ΕΙΜΑΣΤΕ». Θα χαρακτήριζα ως ευτυχή συγκυρία το γεγονός ότι και εγώ και ο αδερφός μου ζήσαμε πάνω – κάτω τα ίδια πράγματα στο χωριό,ό που μεγαλώσαμε και κάποια απ’ αυτά αποτυπώθηκαν και στην παράσταση. Μέχρις αυτού του σημείου φτάνει ο όρος αυτοβιογραφικό, από εκεί και πέρα εξελίσσεται αλλιώς η δράση .

Η παράσταση παρουσιάστηκε πέρσι με επιτυχία στην Αθήνα και κάνατε και μερικές εξορμήσεις στην επαρχία. Ποια συναισθήματα μοιράστηκε μαζί σας το κοινό;

Ο Χρήστος Δήμας κατάφερε να σκηνοθετήσει με τέτοιο τρόπο την παράσταση που εγώ θα την χαρακτήριζα μια λαϊκή λειτουργία. Το κοινό έμπαινε σε μια συνθήκη ”ιερής ”ατμόσφαιρας και ταύτισης με τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα.

Στο κείμενό σας αναφέρεστε μεταξύ άλλων και στις κρίσεις πανικού. Γιατί πιστεύετε ότι σήμερα είμαστε τόσο ευάλωτοι ψυχικά;

Θα έλεγα πως είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι ψυχικά παρά ευάλωτοι. Οι πληροφορίες που καλούμαστε να αποκωδικοποιήσουμε καθημερινά , οι στόχοι που βάζουμε ,οι μέριμνες δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Λέω στην παράσταση ” Κάτι το άγχος της δουλειάς , κάτι οι δαίμονές μου που δε με αφήνουν σε ησυχία…”. Αυτή είναι η κατάσταση. Η κρίση πανικού έρχεται να πιστοποιήσει τη μη δυνατότητα διαχείρισης . Πάντως μιας και το αναφέρατε το σημείο της κρίσης πανικού είναι απ’αυτά με τα οποία ταυτίζονταν περισσότερο οι θεατές.

Πόσο σας βοηθάει η μουσική να ξεπεράσετε τους φόβους σας;

Αν σκιαγραφούσα τους φόβους σαν ένα γενικότερο αδιέξοδο, σαν ένα κλειστό δωμάτιο, η μουσική απ’την άλλη για μένα είναι η απόλυτη ελευθερία. Είναι το χωράφι που έπαιζα μικρός κάτω απ’τον ήλιο. Είναι το φως που αναζητώ για να ηρεμώ.

Σας είδαμε μαζί με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη στη «Φιλιώ Χαιδεμένου» και μάλιστα μετά την παράσταση φαίνεται να διατηρείτε και μια φιλική σχέση μαζί της.Τι σας έδεσε;

Την Μπεμπεδέλη την θεωρώ οικογένεια μου. Πως έγινε; Δεν το γνωρίζω. Απλά έγινε . Κοινή αισθητική,κοινά ενδιαφέροντα, είναι λάτρης της Βυζαντινής μουσικής, με νοιάζεται,την νοιάζομαι, έχουμε συχνή επικοινωνία .Την αγαπώ.

Καταφέρατε να αποκομίσετε πράγματα σε σχέση με την υποκριτική από αυτή τη συνεργασία;

Η συνεργασία μου μαζί της ήταν ένα δώρο. Δεν είναι πολύ γνωστό αλλά ξεκίνησα το ‘98 από το Εθνικό Θέατρο ύστερα από ακρόαση. Από τότε μέχρι σήμερα ο μουσικός μου δρόμος ήταν πάντα μέσα στο θέατρο και όχι σε κάποια μουσική σκηνή όπως θα περίμενε κανείς. Αγάπησα το θέατρο βαθιά , σε σημείο πια να μην μπορώ να κάνω κάτι αν δεν έχει μέσα του το θεατρικό στοιχείο. Φαντάζεστε λοιπόν τη χαρά μου ,όταν τα έφερε έτσι η τύχη να βρεθώ δίπλα στην Μπεμπεδέλη . Άκρως στοργική και δοτική στην σκηνή απέναντι μου. Μου διόρθωνε φράσεις , χαμογελούσε όταν έκανα κάτι σωστά. Φτάσαμε μετά από αρκετές παραστάσεις να κάνουμε πράγματα δικά μας και ύστερα να τα συζητάμε στις κουΐντες. Μεγάλο σχολείο.

Έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τη βυζαντινή μουσική. Πώς προέκυψε;

…

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στη Γιώτα Δημητριάδη / Τέχνες-PLus