Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο και μας κάνει για άλλη μια φορά να σκάσουμε από τα γέλια, συνάντησα τον σαρωτικό Ζήση Ρούμπο και ανακάλυψα ότι το μεγάλο του ταλέντο δεν εξαντλείται στη σκηνή… Με αφορμή την επιθεώρηση «Τι ζούμε» σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνης στην οποία και πρωταγωνιστεί μου αποκάλυψε τον τρόπο που η τηλεόραση επηρέασε τη ζωή του, τι τον ενοχλεί γενικά αλλά και ειδικά στους συναδέλφους του αλλά και το «τι ζει» ο ίδιος αυτήν την περίοδο….

Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.

H παράσταση λέγεται «Τι ζούμε», είναι μία επιθεώρηση, η οποία είναι γραμμένη από τον Λάμπρο Φισφή και την σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, που παντρεύει το stand up, sketch comedy θα το έλεγε κανείς. Είναι μια ιστορία που ασχολείται με διάφορα σκετσάκια και με θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μέσα από ένα κωμικό πάντα πρίσμα.

Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει αυτή τη παράσταση από τις προηγούμενες που σ’ έχουμε δει;

Είναι η τέταρτη φορά που συμμετέχω σε σπονδυλωτή παράσταση με σκετσάκια και το ενδιαφέρον με αυτές τις παραστάσεις και τα sketch comedy που είναι ένα πολύ διαδεδομένο είδος στο εξωτερικό, είναι οτι συνεχώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση ότι πρέπει να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή με κάθε σκετσάκι που παρουσιάζεται, και εμένα μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πάρα πολύ φρέσκο και κάθε κομμάτι έχει διαφορετική πρόκληση και συνθήκη.

Έχετε επιλέξει να μην υπάρχει κανένα πολιτικό σχόλιο στην παράσταση, Με αυτόν τον τρόπο προσπαθείτε απαξιώνετε τον πολιτικό κόσμο;

Όχι δεν νομίζω. Καταρχάς τα κείμενα τα έχει γράψει ο Λάμπρος οπότε είναι το στυλ του Λάμπρου, αλλά κατ΄επέκταση και εγώ όπως και ο Λάμπρος, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια, η κωμωδία που κάνουμε δεν έχει μέσα πολιτική, όπως δεν έχει και επικαιρότητα πολύ. Εγώ ειδικά στο stand up μου δεν ασχολούμαι καθόλου με πολιτική και επικαιρότητα γιατί δεν είναι αυτό το στυλ της κωμωδίας που μας αρέσει. Όχι οτι είναι μια στάση ή οτι είναι αποχή ή καταξίωση απλά δεν είναι αυτό το στυλ μας και το χιούμορ μας.

Πιστεύεις ότι καταφέρατε να κάνετε ένα νέο είδος επιθεώρησης με τη αυτή τη δουλειά;

Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα να πεις ότι επαναπροσδιορίζεις ένα είδος ή ότι ανακαλύπτεις από την αρχή κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω οτι σκοπός μας ήταν να ξαναφέρουμε την επιθεώρηση, γιατί έτσι και αλλιώς δανειζόμαστε πάρα πολλά στοιχεία από αυτήν. Απλά πολλές φορές στα media έχει κυκλοφορήσει ο όρος μέτα-επιθεώρηση γιατί ακριβώς παντρεύει και το stand up του Λάμπρου και γιατί ουσιαστικά εισάγουμε το δικό μας στυλ και το δικό μας χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι κάτι καινούριο για τον μέσο θεατή που ακούει επιθεώρηση και σκέφτεται ένα κλασσικό είδος που γνωρίζει.

Τι θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό; Να παίζει σε μια κωμωδία ή να κάνει ένα stand up comedy;

Επειδή έχω κάνει και τα δύο νομίζω οτι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι το stand up comedy. Το stand up comedy δεν έχει να κρυφτείς πίσω από σενάριο, ρόλο, σκηνικά ή άλλους ηθοποιούς, είσαι εσύ με το χιούμορ σου απέναντι σε ένα κοινό και είτε θα αποτύχεις, είτε θα πετύχεις. Και η αποτυχία στο stand up comedy έχει τεράστια διαφορά από το να μην πάει καλά μια κωμωδία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι οτι πιο δύσκολο έχω κάνει.

Έχεις πει ότι ενώ έκανες θέατρο δέκα χρόνια, έγινες γνωστός σε μια νύχτα λόγω της τηλεόρασης. Σε ενόχλησε αυτό;

Δεν με ενόχλησε, αλλά με σόκαρε πάρα πολύ γιατί έκανα όντως δέκα χρόνια θέατρο και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα με το πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» με είδαν 700.000 άνθρωποι. Και στα δέκα χρόνια με είχαν δει 20.000. Και όταν έβαλα κάτω τα νούμερα σοκαρίστηκα, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, Αλλά δεν με ενόχλησε γιατί αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που έχει η τηλεόραση αλλά και κατ’επέκταση πόσο λάθος χρησιμοποιείται.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Ζήση Ρούμπου στο Τέχνες-Plus