Η περίπτωση του είναι ξεχωριστή. Μοιάζει ελαφρώς με το ρητό τα κάνω όλα και συμφέρω… Θα σας εξηγήσω μέσα από το κείμενο το γιατί.

Απλός, προσιτός, ομιλητικός, αντιστάρ, αγρότης, πολιτικοποιημένος, οικογενειάρχης, μπόν βιβέρ, με ένα καπέλο τοποθετημένο μόνιμα πάνω στο κεφάλι του για να θυμάται όπως εξομολογείται την εποχή που ήταν εντελώς άγνωστος.
Ο Zucchero έχει έρθει στην Ελλάδα αμέτρητες φορές. Τον έχω συναντήσει μερικές φορές. Μια που θυμάμαι ιδιαίτερα ήταν όταν είχε βρεθεί στην Αθήνα με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ “Fly” η οποία είχε συνδυαστεί τότε και με μια τηλεοπτική εμφάνιση σε μεγάλο κανάλι. Είχαμε μιλήσει επίσης και στη διάρκεια της δεκαετίας του 90 και ομολογώ ότι μου είχε κάνει εντύπωση πως παρόλη την επιτυχία του ο άνθρωπος αυτός δεν γνωρίζει τι σημαίνει βεντέτα και αντίστοιχη συμπεριφορά. Άσε που σε κερδίζει με την πρώτη με τον αυθορμητισμό του και με την απλότητα που τον διακατέχει.

Τον συνάντησα άλλη μια φορά στη χώρα μας το 2006 την περίοδο που είχε γνωρίσει τεράστια επιτυχία με το “Baila Morena” . Ένα κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 2001 και ξαναβγήκε στην επιφάνεια πέντε χρόνια μετά και κυριάρχησε στους πίνακες επιτυχιών.
Ένας αλλιώτικος Ιταλός. Με εκρηκτικό ταμπεραμέντο και με διεθνή φήμη. Ένας καλλιτέχνης που όπως μου έχει πει χαρακτηριστικά εμπνέεται από την εξαίσιας ομορφιάς ύπαιθρο της Τοσκάνης όπου ζει τον περισσότερο καιρό. Τα άλμπουμ του γεμάτα μελωδίες, που ο ίδιος θεωρεί πως είναι το καλύτερο μέσο επικοινωνίας με το κοινό του. Ξεκίνησε επαγγελματικά στα 70’ς και συνεχίζει ακάθεκτος. Έχει πουλήσει ως τώρα πάνω από 60 εκατομμύρια άλμπουμ σε όλο τον κόσμο. Θυμίζω εδώ ότι μια από τις πιο μεγάλες στιγμές της καριέρας του είναι το κλασσικό πλέον Senza una donna του 1987 που είχε ερμηνεύσει με τον μεγάλο Paul Young.
Ο Adelmo Fornaciari γεννήθηκε στο Roncocesi, που είναι επαρχία της Reggio Emilia, στις 25 Σεπτεμβρίου, 1955.
«Το μέρος αυτό είναι πολύ γόνιμο για την μουσική. Εκεί γεννήθηκε και ο Λουτσιάνο Παβαρότι. Εκεί λοιπόν θυμάμαι ότι έμαθα να παίζω εκκλησιαστική όργανο. Ήταν ευκαιρία γιατί η εκμάθηση του γινόταν δωρεάν και αν και οι γονείς μου ήταν κομμουνιστές με άφηναν και πήγαινα στην εκκλησία για να μάθω να παίζω ένα όργανο. Γενικά μου αρέσει πολύ να παίζω πιάνο. Είμαι παραδοσιακός άλλωστε και γράφω όλα τα τραγούδια μου στο πιάνο ή με μια κιθάρα και φυσικά τη φωνή μου. Δεν θέλω τίποτα περισσότερο όταν συνθέτω ένα κομμάτι. Πιστεύω άλλωστε ότι όλα τα μεγάλα τραγούδια που έμειναν στην ιστορία, όπως το Imagine των Beatles γράφτηκαν χωρίς κομπιούτερ και είναι βασισμένα σε φυσικά όργανα.»
Από την εποχή που ήταν στο νηπιαγωγείο όλοι τον φώναζαν Zucchero.
Ο ίδιος έχει την εξήγηση: «Το παρατσούκλι αυτό μου το κόλλησαν οι δάσκαλοι μου την εποχή που ήμουν παιδάκι. Δεν ξέρω το γιατί» εξομολογείται.
Στην εφηβεία του ήρθε και έδεσε με την προσωπικότητα του το καπέλο που δεν αποχωρίζεται ποτέ. «Είναι συμβολικό» παραδέχεται. «Το φοράω από την εποχή που ήμουν άγνωστος. Πήρα τη συνήθεια αυτή από τον παππού μου που θεωρώ ότι ήταν ένας άγιος άνθρωπος και είχε και μούσι και καπέλο πάντα. Θυμάμαι τώρα ένα περιστατικό με ένα μοναδικό καπέλο που είχα μαζί μου σε ένα γύρισμα στο Γκραν Κάνυον. Λοιπόν το καπέλο εκείνο το έχασα εξ αιτίας της χαμηλής πτήσης ενός ελικόπτερου. Πλήρωσα θυμάμαι πάνω από 7 χιλιάδες δολάρια για να νοικιάσω ένα συνεργείο να πετάξει με ελικόπτερο και αλπινιστές που έψαχναν να το βρουν. Ήταν το πιο αγαπημένο μου καπέλο. Εννοείται πως δεν βρέθηκε ποτέ…»
Αν και είναι πετυχημένος μουσικός και πάμπλουτος σταρ της ρόκ μουσικής όπως λέει του αρέσει να δηλώνει κατά κύριο λόγο αγρότης και να φέρεται σαν ένας απλός άνθρωπος.
«Καπνίζω σε μέρη όπου επιτρέπεται και θέλω να γράφω κομμάτια σε σημεία που εμπνέομαι. Τέτοια θεωρώ τα μπαρ που μένουν ανοιχτά μέχρι το πρωί. Μου αρέσει να πίνω καλό κρασί και πρέπει να σου πω ότι παράγω εδώ και αρκετά χρόνια το δικό μου κρασί στην Τοσκάνη. Το κρασί σας δεν ξέρω εάν είναι καλύτερο από το Ιταλικό. Γνωρίζω όμως για το λάδι της Ελλάδας που το θεωρώ κορυφαίο παρά το γεγονός ότι όλοι όσοι δοκιμάζουν και το δικό μου λάδι που το παράγω εγώ λένε πως είναι καταπληκτικό. Τα ξέρω όλα αυτά καλά γιατί μου αρέσει να μαγειρεύω και να περιποιούμαι τους φίλους και τους καλεσμένους μου. Έτσι ακριβώς είναι και ο Bono ο αρχηγός των U2 με τον οποίο είμαστε προσωπικοί φίλοι εδώ και χρόνια».
Γεννημένος στη γειτονική χώρα έχει άποψη τόσο για τη Μεσόγειο και τους λαούς της όσο και για τον υπόλοιπο κόσμο καθώς έχει ταξιδέψει για συναυλίες παντού.
«Οι Μεσογειακοί λαοί είναι οι πιο θερμοί. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τόσο πιο πολύ ψύχρα συναντάς. Θυμάμαι σε μια συναυλία μου στο Κρεμλίνο το κοινό επί δυόμιση ώρες δεν με χειροκρότησε καθόλου. Στο τέλος όμως μου έκαναν ένα απίθανο 20λεπτο μπιζάρισμα όλοι τους όρθιοι.»
Μιλάει με πολύ καλά λόγια για την Ελλάδα. Έχει έρθει αρκετές φορές για συναυλία και για διακοπές.
«Ανεξάρτητα από τα επαγγελματικά μου έχω βάλει στο πρόγραμμα μου τη χώρα σας και κάθε καλοκαίρι έρχομαι για διακοπές. Το φαγητό σας είναι πολύ καλό. Οι Ελληνίδες είναι πάρα πολύ εντυπωσιακές. Γνωρίζω πλέον μετά από τόσα χρόνια που έρχομαι στην πατρίδα σας και πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες όπως είναι ο Μίκης Θεοδωράκης η Νάνα Μούσχουρη ο Υanni και βέβαια ο Vangelis. Στην Ελλάδα έρχομαι πολύ τακτικά. Γιορτάζω στη Μύκονο σχεδόν κάθε Σεπτέμβριο τα γενέθλια μου. Το έχω καθιερώσει και έρχομαι κάθε χρόνο.»
Η φιλανθρωπία είναι στο πετσί του. Θέλει να βοηθάει όσο μπορεί τους ανθρώπους γύρω του και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τα παιδιά.
«Θέλω να φτιάξω σχολεία όπου μπορώ για τα μικρά παιδιά. Είναι ένα πλάνο που έχω βάλει εδώ και χρόνια σε εφαρμογή στην πρώην Γιουγκοσλαβία στη Λιβερία και στη Γουατεμάλα. Το είχα ξεκινήσει παλαιότερα σε συνεργασία με τον Παβαρότι.»
Έχει δυο κόρες από τον πρώτο γάμο του, την Alice και την Irene και ένα γιό από τον δεύτερο γάμο του τον Adelmo Blue. Σε κάθε ελεύθερο διάστημα που έχει αφιερώνεται στα παιδιά του και στην οικογένεια του ολοκληρωτικά.
«Τα παιδιά μου είναι η ζωή μου. Περιττό να σας πω ότι όταν βρίσκομαι μαζί τους νιώθω να είμαι σε πλήρη αρμονία. Υπάρχει μια παγανιστική προσευχή που την λέω όταν είμαι μαζί τους και περίπου λέει: «Να είσαι μαζί μου για πάντα». Αυτό ακριβώς εύχομαι κι εγώ για τα παιδιά μου που υπεραγαπώ»
Πολιτικοποιημένος και ευαίσθητος σαν χαρακτήρας έχει άποψη που μερικές φορές ενοχλεί όπως λέει ο ίδιος τους βολεμένους συνανθρώπους του.

«Σε ένα τραγούδι μου λέω χαρακτηριστικά: «Δεν μπορούμε να πετάξουμε γιατί περιστοιχιζόμαστε από γαλοπούλες». Αυτό έχει μεταφορική έννοια. Έτσι ονομάζω τα πάσης φύσεως εμπόδια που υπάρχουν δίπλα μας. Άνθρωποι, συναισθήματα, κακοί συνάδελφοι, ο Μπερλουσκόνι, οι παιδόφιλοι, οι παπάδες… Ο κόσμος σήμερα δεν έχει ουτε αρμονία ούτε χαρά. Φοβάμαι τους Αμερικάνους τους Βρετανούς τους Ευρωπαίους τους Χριστιανούς τους Μουσουλμάνους…»
Άλλη μια αγαπημένη του απόδραση είναι η Νέα Ορλεάνη. Εκεί όταν πηγαίνει μένει σχεδόν μόνιμα στο στούντιο του φίλου του Daniel Lanois και γράφει τους δίσκους του.
«Είμαι πολύ δεμένος με τον τόπο αυτό. Σκέφτομαι να μην τον βγάλω ποτέ από τις ετήσιες υποχρεώσεις μου…».

Βασίλης Λούκας