Κάθε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μας βγάζει από τη «φούσκα» που έχουμε φτιάξει και τη θεωρούμε το κέντρο του κόσμου.
Ε, λοιπόν δεν ζούμε στο κέντρο του κόσμου, και φυσικά η Αθήνα αλλάζει.
Μια βόλτα στην Αχαρνών, όχι “βαθειά” προς Άγιο Παντελεήμονα, αλλά στις αρχές για να φτάσω μέχρι την Ηπείρου, στο ιστορικό “Κύτταρο” ήταν η αφορμή αφενός γι’ αυτή την ομορφιά που έχει εγκαταληφθεί κι αφετέρου για σκέψεις που προκαλούν οι εικόνες που συναντάς περπατώντας και στις δύο …όχθες του δρόμου.
Μόνο άντρες, μια γυναίκα που συνοδευόταν φορούσε μαντήλα. Αυτό μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Είδα να κυκλοφορούν κυρίως άντρες! Οι μόνες γυναίκες που συνάντησα ήταν από τον κόσμο που κατευθυνόταν στο Κύτταρο. (Είδαμε τους εξαιρετικούς Thee Holy Strangers, με support μια έκπληξη που ακούει στο όνομα Eliana onewomanband!!!)
Για τουλάχιστον τρία τετράγωνα που περπάτησα, πάνω-κάτω, στην Αχαρνών αυτό μου έκανε εντύπωση: η έλλειψη γυναικών. Αντιθέτως οι παρέες από άντρες ήταν πολλές, πολύβουες, άλλοτε πολυπρόσωπες κι άλλοτε δύο ή τριών που έκαναν το σουλάτσο τους.
Δεκάδες μικρομάγαζα, αυτός ο ενδιάμεσος τύπος μαναβικής με παντοπωλείο, κινητή τηλεφωνία και εκείνο που με εντυπωσίασε επίσης ήταν τα πολλά ταξιδιωτικά γραφεία, που αν και αργά το βράδυ ήταν φίσκα στο κόσμο που προφανώς ετοίμαζαν το ταξίδι τους – επιστροφή την γενέτειρα.
Δεν αισθάνθηκα καμία ανασφάλεια και περπάτησα χαζολογώντας αρκετά. Βεβαίως όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου κλείδωσα τις ασφάλειες, μέχρι να βάλω ζώνη και να ετοιμαστώ να φύγω. Αλλά αυτό το έκανα γιατι η γυναίκα μου έχει υποστεί κλοπή σε φανάρι Ηπείρου με Πατησίων, κι εγώ επίσης το κάνω όταν φεύγω αργά από όποια γειτονιά και αν βρίσκομαι.
Είναι ένας άλλος «πλανήτης» στα μάτια μας ό,τι είναι έξω από τις συνήθειές μας, τη φούσκα μας. Αυτό θέλω να πω, και ότι ο ένας άλλος πλανήτης δεν είναι πάντα εχθρικός. Μπορεί και να είναι, αλλά δεν το ξέρεις πριν το πάθεις μάλλον. Ε;
Η Αθήνα τη νύχτα έχει τόσες ομορφιές, έχει τόση ορμή και δύναμη. Οι εικόνες μιλάνε. Αρκεί να τις βλέπει κανείς.
Γιάννης Καφάτος
Leave a Reply