«Στο Λονδίνο έκανα το μεταπτυχιακό μου και μετά το διδακτορικό μου. Στο ίδιο πανεπιστήμιο, στο Queen Mary, University of London ξεκίνησα, από το 2006, να κάνω κάποια μαθήματα υποκριτικής στους φοιτητές. Το γεγονός ότι είμαι και σ’ ένα καλό εργασιακό περιβάλλον με κρατάει εκεί τόσα χρόνια», μου λέει η Χάρης, που η πτήση «Λονδίνο – Αθήνα» γι’ αυτήν έχει γίνει τα τελευταία χρόνια ότι για πολλούς από εμάς το δρομολόγιο του μετρό, καθώς στην Ελλάδα, δεν έρχεται μόνο για αναψυχή, αλλά και για τις υπόλοιπες καλλιτεχνικές της δραστηριότητες.
Xθες (Πέμπμτη), με την ομάδα της, PartSuspended, έκαναν πρεμιέρα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Πειραματικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο φέτος είναι αφιερωμένο στη Γυναίκα με την παράσταση «Αυτή είπε».
Πρόκειται για ένα έργο που έγραψαν οι ίδιοι, εξάλλου όπως θα μου αποκαλύψει: «Αυτό που, κυρίως, με ενδιαφέρει είναι να βλέπω από τους συνεργάτες μου, σε κάθε δουλειά, να υπάρχουν οι ρωγμές που να επιτρέπουν να διεισδύσουν οι προσωπικές τους απόψεις. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί σ’ ένα οριοθετημένο έργο». Γι’ αυτό η Χάρης παραμένει πιστή, εδώ και χρόνια στο devised theatre.
Παράλληλα, συνεργάζεται με το Ινστιτούτο Καταλανικών Σπουδών κι αυτή την περίοδο ετοιμάζει παράσταση για τον Καταλανό συγγραφέα Χουάν Μπρούσα, παραδίδει μαθήματα, ενώ επιβλέπει, συστηματικά, τους πτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές του πανεπιστημίου Queen Mary, οι οποίοι ετοιμάζουν τις δικές τους παραστάσεις.
Μια παράσταση για τη γυναίκα σήμερα
Ήθελα πάντα να κάνω μια παράσταση για τις γυναίκες, καθώς με ενδιέφερε πολύ τόσο η ματιά της γυναίκας, όσο κι η θέση της σήμερα. Οπότε αυτό άρχισα να το δουλεύω από το 2012. Αργότερα, με την εκλογή του Τραμπ, όταν έγιναν πιο έντονα και τα γυναικεία κινήματα κι οι μεγάλες εκδηλώσεις, άρχισε να κινείται πολύ περισσότερο μέσα μου το θέμα και να μ’ απασχολεί, το «Τι σημαίνει, σήμερα, φεμινισμός;» και «Ποια είναι η θέση της γυναίκας;», αλλά και πώς εκφράζονται οι γυναίκες τόσο στη δημόσια σφαίρα, όσο και στο ιδιωτικό περιβάλλον.
Ισότητα εν έτει 2018
Πιστεύω ότι πολλά πράγματα έχουν κατακτηθεί σε σχέση με τη δεκαετία του ’60 ή του ’70, αλλά υπάρχουν πολλά ακόμα, τα οποία πρέπει να δούμε και να αλλάξουμε. Τα στατιστικά στοιχεία σε σχέση με τις γυναίκες, στην Ευρώπη για παράδειγμα, δείχνουν ότι αυτές εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες. Παράλληλα, οι ευκαιρίες ανέλιξης δεν είναι ίδιες, όταν η γυναίκα έχει και τη μητρότητα και δεν είναι ξεκάθαρο παντού ποιες διευκολύνσεις δίνονται σ’ αυτή τη φάση.
Γυναίκες στην εξουσία
Η εκλογή του Τράμπ κι οι απίστευτες δηλώσεις του για τις γυναίκες στάθηκαν και πάλι αφορμή να σκεφτώ: «Ποιοι εξουσιάζουν;», «Με ποιον τρόπο εξουσιάζουν;» και «Ποιοι είναι αυτοί που βγαίνουν μπροστά και γιατί ο κόσμος τους εμπιστεύεται;». Από την άλλη πλευρά, το γεγονός ότι βγήκαν οι γυναίκες να φωνάξουν εναντίον του, δείχνει ότι υπάρχει και μια άλλη δύναμη, την οποία πρέπει να ακούσουμε και να εξετάσουμε. Εμείς, όμως, δεν κοιτάμε τον φεμινισμό μόνο ως γυναικεία υπόθεση, γιατί κι οι γυναίκες μπορούν να καταλάβουν την εξουσία και να υιοθετήσουν ανδρόγυνους τρόπους για να πετύχουν κάτι. Εκεί, τίθεται και το ερώτημα, που υπάρχει στην παράστασή μας, δηλαδή, πώς μια γυναίκα, χωρίς να χάσει τη γυναικεία της ταυτότητα, μπορεί να πετύχει κάτι;
Είναι ξεπερασμένο να μιλάς για το «γυναίκα – άνδρας»
Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς δεν είναι να πούμε ότι «οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άνδρες», αλλά έχει να κάνει, κυρίως, με τα δικαιώματα των ανθρώπων. Είναι ξεπερασμένο πια να μιλάς για το «άνδρας- γυναίκα», γιατί υπάρχουν πολλοί άνδρες που είναι υπέρ των γυναικών, συνεργάζονται μαζί τους αρμονικά και τις παραδέχονται. Το θέμα είναι τα δικαιώματα των ανθρώπων, γενικότερα.
«Αυτή είπε»: η παράστασή μας
Στην παράσταση παίζουν τέσσερις ηθοποιοί, η Ευαγγελία Αστρίδου, η Ειρήνη Γλαμπεδάκη, η Ράνια Μπριλάκη κι η Ειρήνη Τζανετουλάκου. Καταθέτουν κάποιες ιστορίες, είτε προσωπικές, είτε εμπνευσμένες από άλλα περιστατικά κι οι οποίες έχουν να κάνουν με την κακοποίηση, με τη σχέση τους με τον χρόνο, με το σώμα τους, με το εργασιακό περιβάλλον κ.λ.π. Παράλληλα, υπάρχουν και κάποιες μορφές, όπως η Βιρτζίνια Γουλφ, η Μέλπω Αξιώτη, η Λούλα Αναγνωστάκη, η Καλλιρρόη Παρρέν, οι οποίες επιδρούν στην παράσταση μέσω των έργων τους. Με αφορμή την παράσταση ερεύνησα κάποια πράγματα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, πόσο πρόσφατα ψήφισαν οι γυναίκες, πότε εξελέγην η πρώτη γυναίκα βουλευτής, πότε κατάφεραν να σπουδάσουν, γεγονός που έγινε και χάριν στην Παρρέν, η οποία άνοιξε το δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση, αφού μέχρι τότε το 80% των Ελληνίδων ήταν αμόρφωτες.
