28/03/2024

Χριστίνα Χριστοφή: «Το Υπουργείο μας δίνει την εντύπωση ότι ούτε ξέρει, ούτε νοιάζεται»

Συνέντευξη στο Τέχνες-Plus

Χριστίνα Χριστοφή

 «Προσπαθώντας για το αδύνατο, κατορθώνουμε το καλύτερο δυνατό», υποστήριζε ο Ά. Στρίντμπεργκ και τα λόγια του Σουηδού θεατρικού συγγραφέα μοιάζουν να ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση της Χριστίνας Χριστοφή. Πώς αλλιώς, αν όχι, αθεράπευτα ρομαντική, μπορείς να χαρακτηρίσεις μια καλλιτέχνη που ανοίγει ένα μικρό θέατρο, στην Κυψέλη μέσα στην κρίση; Επιλέγοντας, μάλιστα, να ανεβάσει, στη μικρή σκηνή του, θέατρο ρεπερτορίου και δίνοντας βήμα σε Έλληνες συγγραφείς.

Μπορεί ο covid-19 να την ανάγκασε να κλείσει το θέατρο της οδού Μελετίου αλλά όπως η ίδια θα μου πει: «Το ΜΠΙΠ είναι πλέον άνθρωποι και όχι κάποιοι τοίχοι. Και έτσι νιώθω ότι εξελίχθηκε , ότι το ΜΠΙΠ πήρε μια νέα μορφή, έγινε ένας “χώρος” όπου κάποιοι από εμάς νιώθουμε εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αγάπη και απολαμβάνουμε να δημιουργούμε μαζί.  Το ΜΠΙΠ βγήκε από το κουκούλι του στην Αγίου Μελετίου και έγινε πεταλούδα».

Αυτή η θεατρική κάμπια στην πρώτη της μεταμόρφωση αποφάσισε να χαρίσει στο κοινό αυτό που του έλειψε περισσότερο απ’ όλα: ένα ταξίδι. Έτσι η ομάδα του Θεάτρου ΜΠΙΠ μας καλεί σ’ έναν “πλου” και μας δίνει ραντεβού στην αυλή του Χυτηρίου. Η Χριστίνα εμπνέεται το έργο από όλα όσα συμβαίνουν στα μπαλκόνια της Κυψέλης αλλά και όλου του πλανήτη, εν μέσω πανδημίας, και μαζί με μια ομάδα 9 ταλαντούχων ηθοποιών μας περιμένουν από το Σάββατο 29 Μαΐου μέχρι την Τρίτη 1 Ιουνίου για να σαλπάρουμε με ανοιχτά πανιά και να αφεθούμε στο θεατρικό αεράκι που τόσο μας έχει λείψει…

Πες μας δύο λόγια για το έργο. Το ΠΛΟΥΣ είναι ένα έργο με 9 χαρακτήρες, ένα έργο που συμβαίνει στα μπαλκόνια γειτονικών πολυκατοικιών. Γράφτηκε στην πρώτη καραντίνα, την άνοιξη του 2020 γιατί τότε είχαμε μια ιδέα, να δημιουργήσουμε μια χειροποίητη παράσταση με χαρακτήρες που θα έχουν απόσταση μεταξύ τους λόγω covid και να την παρουσιάσουμε σε έναν ακάλυπτο της Αθήνας. Η ιδέα του ακάλυπτου μας άρεσε πολύ, ίσως γιατί έτσι νιώθαμε κι εμείς, ακάλυπτοι. Αλλά μας πρόλαβαν τα μέτρα και η παράσταση δεν έγινε. 

 Πώς το εμπνεύστηκες;  

Το εμπνεύστηκα από το μπαλκόνι μου. Μένω σε μια πολυκατοικία στην πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη και με την καραντίνα μπορούσα να δω πολλούς ανθρώπους, όπως εγώ και ο σύντροφός μου, που περνούσαμε αρκετή ώρα της ημέρας στο μπαλκόνι. Τότε που γράφτηκε το έργο, αν θυμάστε, ανέβαιναν βίντεο με χώρες όπως η Ιταλία όπου έβγαιναν άνθρωποι στα μπαλκόνια έπαιζαν μουσική και οι υπόλοιποι άκουγαν και χειροκροτούσαν. Το μπαλκόνι έγινε ένας ζωτικός χώρος, ένας χώρος κοινωνικοποίησης, ένας χώρος με σχεδόν πολιτική διάσταση αν σκεφτεί κανείς τα ραντεβού στο μπαλκόνι συγκεκριμένες ώρες της ημέρας για να χειροκροτήσουμε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας… 

Στην παράσταση συνεργάζεσαι με ηθοποιούς που τους έχει ξανασκηνοθετήσει στο  παρελθόν . Μπορείς να πεις ότι η “Εταιρεία Θεάτρου Μπιπ” έχει πλέον ένα συγκεκριμένο πυρήνα συνεργατών; Αν ναι, πώς λειτουργείτε ως ομάδα στα πλαίσια μιας καλλιτεχνικής διεργασίας; 

Αυτή η ερώτηση μου δίνει μεγάλη χαρά. Και ίσως είναι και η απάντηση στην προηγούμενη… Ίσως αυτό που σε κρατάει στην επιφάνεια, που λειτουργεί σαν σωσίβιο σε μια συνθήκη μεγάλης αναταραχής και ανασφάλειας είναι οι άνθρωποι. Νομίζω ότι αυτή η παράσταση λειτούργησε κάπως έτσι για όλους μας, σαν σχεδία, σαν μία αυτοσχέδια σχεδία για να μπούμε και πάλι στη δράση, για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, για να κάνουμε και να προσφέρουμε θέατρο με τα μέσα που έχουμε.   Αυτή η παράσταση είναι μια πραγματικά και ουσιαστικά ομαδική δουλειά. Στο τραπέζι έπεσαν ιδέες από όλους, τις δοκιμάζαμε, κάποιες κρατήσαμε, με κάποιες γελάσαμε, κάποιες άλλες τις δοκιμάσαμε και δεν λειτουργούσαν. Μαρία, Ευαγγελία, Δημοσθένη, Βαγγέλη, Σπύρο, Ηλία, Πέτρο, Χριστίνα, Νίκο δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω.
Είμαι βαθιά, πέρα από κάθε λέξη, ευγνώμων.   Για μένα, ναι, υπάρχει συγκεκριμένος πυρήνας συνεργατών και είμαι απίστευτα τυχερή που τους συνάντησα και δουλεύουμε μαζί. Ό,τι και αν κάνω, πρώτα αυτούς θα ρωτάω αν θέλουν να το κάνουμε μαζί αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση δεν μπορεί κανένας να δεσμευτεί σε μία σχέση συνεργασίας. Δεν μπορώ να δεσμεύσω ηθοποιούς σε μια κοινή δουλειά με αμφίβολα έσοδα τη στιγμή που μπορεί να έχουν μια πρόταση με σίγουρες οικονομικές απολαβές. Και ελπίζω να έρθουν και αυτές οι δουλειές για τους συνεργάτες μου γιατί ένας χρόνος ανεργίας είναι κάτι πολύ βαρύ και πρακτικά αλλά και ψυχολογικά. 

 Όσο για την εταιρεία θέατρου ΜΠΙΠ, το ΜΠΙΠ είναι πλέον άνθρωποι και όχι κάποιοι τοίχοι. Και έτσι νιώθω ότι εξελίχθηκε, ότι το ΜΠΙΠ πήρε μια νέα μορφή, έγινε ένας “χώρος” όπου κάποιοι από εμάς νιώθουμε εμπιστοσύνη, ασφάλεια, αγάπη και απολαμβάνουμε να δημιουργούμε μαζί.  Το ΜΠΙΠ βγήκε από το κουκούλι του στην Αγίου Μελετίου και έγινε πεταλούδα. 

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Χριστίνας Χριστοφή στο Τέχνες-Plus


Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*